Drogą spadających gwiazd

Pozycja "Drogą spadających gwiazd" pochłonęła mnie już od pierwszych stron, przepadłam w niej bez pamięci i z zapartym tchem chłonęłam kolejne słowa. Im dalej się zapuszczałam, tym większy mętlik w głowie miałam, a wszystko dzięki perfekcyjnym zdolnościom manipulatorskim Autorki. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że pod tą subtelną otoczką, przemycone zostały wyjątkowo bolesne kwestie, dlatego każda próba odłożenia książki na półkę kończyła się fiaskiem. Poznanie prawdy, odkrycie sekretów i przeznaczenia znakomicie nakreślonych postaci, które musiały dorosnąć zbyt szybko, stało się dla mnie ważniejsze niż wszystko inne. To właśnie jedna z tych otumaniających pozycji, jakie po prostu trzeba przeczytać na raz, a po lekturze pozostaje ogromny niedosyt i zagubienie.

Naszkicowani bohaterowie są wyraziści i autentyczni, charakteryzują się niesłychanym magnetyzmem. Nie sposób ich nie pokochać, momentalnie stają się bliscy i kibicujemy im gorąco. Początkowo, ich rozterki mogą zdawać się typowymi problemami nastolatków, z czasem jednak przybierają intensywniejszej, przenikającej formy, która rozpala w czytającym całą plejadę skrajnych emocji. Trzeba wspomnieć o tym, iż na swój wiek, oboje są bardzo dojrzali, mają problemy niczym dorośli ludzie, choć starają się to zakryć za szczelnymi maskami, przywdzianymi niemal na stałe. Gdy na ich drodze pojawia się nieplanowane uczucie, doskonale wiedzą, że może okazać się ich największą zgubą. Czy warto wchodzić w relację odgórnie skazaną na porażkę? Czy jest sens skazywać siebie na kolejny, przytłaczający ból?

"Drogą spadających gwiazd" to chwytająca za serce, angażująca historia, która wciąga już od pierwszej strony i trzyma w niemiłosiernym napięciu do samego finału. Doskonale nakreślone postacie, obarczone zbyt bolesnymi problemami, skomplikowane relacje rodzinne, niedomówienia utrudniające przyjaźń, a w tle powoli rodząca się miłość, przed którą postawiono zbyt wiele przeszkód! Czy miłość zawsze jest wybawieniem? Przekonajcie się sami! Polecam gorąco

Czasem to co trudne zbliża najbardziej. A osoby z którymi pozornie nic nas nie łączy okazują się tymi najbliższymi.

Nastoletnia Lauren wraz z przyjaciółmi cieszy się z nadchodzącego wielkimi krokami lata.
Szybko jednak okazuje się, że dziewczyna nie odwiedzi żadnego egzotycznego miejsca , a w domu jej dziadka szykuje się remont w którym ma pomagać znajomy starszego pana.
Wkrótce okazuje się, że do ekipy dołącza rówieśnik dziewczyny -Caden.
Ich pierwsze spotkanie nie nastraja żadnego z nich optymistycznie , jednak są niejako skazani na swoje towarzystwo i zaczynają ze sobą rozmawiać..
Ku zaskoczeniu samych zainteresowanych okazuje się, że mają ze sobą wiele wspólnego.
Oboje zmagają się z traumą z przeszłości, niezrozumieniem ze strony najbliższych czy żałobą po stracie bliskiej osoby.
Poza tym.. muszą stawić czoła własnym lękom i obawom.
Jednocześnie w miarę rozwoju fabuły między Lauren i Cadenem rodzi się pierwsze uczucie.. Czy o nie zawalczą? Czy wspólne chwile zbliżą ich do siebie i pozwolą przełamać bariery?

Drogą spadających gwiazd to prawdziwy książkowy grubasek , jednak dzięki lekkiemu i niezwykle barwnemu pióru Karoliny Worosz czyta się ją naprawdę szybko, a całość jest bardzo przyjemna w odbiorze i niesamowicie komfortowa.
Autorka bardzo realistycznie wykreowała swoich bohaterów przez co mimo iż są dużo ode mnie młodsi szybko ich polubiłam, ponadto świetnie ukazując ich emocje oraz przekazując uniwersalne życiowe wartości.
Serdecznie polecam.

To najbardziej poetycka książka jaką przeczytałam tego szybkiego lata. Tutaj nawet wiatr ma swoją chwilę, spojrzenia potrafią tańczyć w blasku księżyca i ma się wrażenie, że chodzenie po tęczy jest możliwe, tylko trzeba wystarczająco mocno zamknąć oczy i jej mleczny blask sam nas poprowadzi. Autorka ma niesamowitą wyobraźnię do ukazywania rzeczy jako słodkie i cudowne. Co prawda nasza młoda bohaterka ma nieustającego pecha, bo wciąż coś jej nie wychodzi, a to się potknie, to przewróci i czasami wydawało mi się jakby miała trzy nogi zamiast dwóch, stąd ten brak równowagi, to jednak byłam zachwycona wszystkim co robiła, mówiła i przeżywała. To historia dla młodzieży, ale potrafi pokazać, że pomimo burz i niewypałów, życie wciąż może być cudowne! Nawet pomieszkując z niesfornym chłopcem z jej wieku, który dokuczanie miał na drugie imię:-) Spotkali się w dość dziwnych okolicznościach. Tego cudownego lata ona jako jedyna z paczki przyjaciół miała zostać w te wakacje w domu. Było jej smutno, ale sprawy remontu domu nie można było przełożyć. Tylko, że wraz z panem od remontu zjawił się jej rówieśnik i jego syn. Oboje mają swoje koszmary, no każdy z nich kogoś stracił, choć w dwojaki sposób. Choć początkowo nie było między nimi kolorowo, to jednak wyszło na to, że znalazły się rzeczy w których się dogadywali. Czyżby więc samotne lato miało być jednak nie takie najgorsze?
Naprawdę świetna historia! Pełna wzlotów i upadków, które sprawią, że inaczej spojrzą na życie. Uwielbiam motyw przyjaźni w książkach, bo jest tak rzadki w życiu prawdziwym. Mamy też ukazane jak bardzo ktoś myśli, że sprawia nam przyjemność, choć nie ma pojęcia, że my jakiejś rzeczy nie lubimy. Tutaj było nawiązanie do tego, by szczerze przyznawać się do swoich racji i pragnień, bo udawanie, choćby w dobrej wierze, nigdy nie da prawdziwego szczęścia. Książka jest grubsza, bo jak wspominałam jest w niej dużo opisów, ale według mnie były urocze, takie figlarne jak minki małego bobaska. Po prostu zakochałam się we wszystkim co ta książka sobą wniosła. Duży i przejrzysty druk, sposób nakreślenia historii, prawdziwe rozterki, życiowe problemy i bogaty styl pisarski. Dla mnie niesamowita, więc bardzo ją polecam!