Droga Szamana

"Droga Szamana" to świetna seria o Szamanie Machanie i jego przygodach w Barlionie, świecie gry, w którym każdy może być kim zechce, prócz więźniów. A Machan był jednym z nich. Teraz buduje własny klan i kontynuuje tworzenie legendarnych Szachów Karmadonta, lecz jednocześnie musi zmagać się z przeciwnikami o wiele silniejszymi od niego.

Etap trzeci tej serii, czyli "Tajemnica mrocznego lasu" zdecydowanie trzyma poziom całego cyklu i nie odstaje od poprzednich części. Tym razem Machan wraz z grupą innych bohaterów musi zbadać co kryje się w tytułowym mrocznym lesie i zmierzyć się z siłami, które pozostają poza jego zasięgiem. Fabuła sprawia, że powieść czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Akcja mknie tak szybko, że czytelnikowi ciężko złapać oddech. Całość jest napisana naprawdę fajnie i obok drugiej części. ta książka może być stawiana na podium najlepszych powieści tej serii. Do tego dochodzą ciekawe postaci oraz fajne zwroty akcji. Nie ma tutaj nielogicznych i infantylnych rozwiązań, które wręcz obrażają czytelnika. Jedyne do czego można się przyczepić, to to, że Machanowi prawie wszystko wychodzi. Podobało mi się jednak zakończenie i wręcz siłą musiałem oderwać się od całej tej serii, ale o tym w drugiej części tekstu. Fajne było też wprowadzenie nowych rozwiązań i legendarnych postaci do świata gry. Ponadto, dobrze, że autor nie zapomina, że to gra i nadal skupia się na levelowaniu postaci oraz zbieraniu zasobów. Jest to trzeci to cyklu, dlatego rozumiem, że niektórzy czytelnicy mogą mieć dosyć statystyk i specjalizacji bohatera, ale bez tego, to nie byłoby to samo. Dlatego cieszę się, że Machanienko nie zmienia swojej serii nazbyt mocno.


Zdecydowanie polecam tę część jak i całą serię Machanienki. Jest to powiew świeżości w fantastyce i coś naprawdę dobrego i godnego uwagi. "Tajemnica mrocznego lasu" należy do jednej z moich ulubionych części, dlatego gorąco zachęcam Was do jej przeczytania. Wiecie po co Szamana ma trzy ręce? By móc trzymać trzy książki na raz. Łapcie trzy powieści z "Drogi Szamana" i do roboty.

W stronę lasu.

Kolejna część cyklu = kolejne zadanie. Tym razem Machan w randze szamana zbiera pod swoimi skrzydłami pięćdziesięciu najlepszych na kontynencie graczy i wyrusza wraz z nimi w stronę Mrocznego Lasu. A tam? no właśnie ? co ich tam czeka? Na mnie nie patrzcie, nic nie powiem - przekonacie się o tym w kolejnych rozdziałach :)

Czy jest tu ktoś, kto nie pokochał jeszcze Barliony i literackiej koncepcji realizowanej w tej serii książek? Ręka do góry!... Nie widzę nikogo, kto by oponował :) I mam nadzieję, ze tak faktycznie jest, ?Droga Szamana? warta jest bowiem i zainteresowania i przeczytania. To powiew prawdziwej świeżości w świecie fantastyki.

Napięcie w części numer 3 cyklu ciągle wzrasta. Sądziłem, że trochę to wyhamuje, wszak tempo i napięcie w ?Początku? oraz w ?Gambicie Kartosa? były zawrotne. Tymczasem jednak Machanienko utrzymuje w tej materii tendencję wzrostową. I oby było tak jak najdłużej :)

Zaskakujące zwroty akcji, tempo fabuły, nieustanne niespodzianki ? to wszystko dostajemy w ?Tajemnicy mrocznego lasu? przez cały czas. Można śmiało powiedzieć, że pęd do przodu w obliczu ciągłych zwrotów akcji jest tutaj na porządku dziennym. Nie wiem jak Wam, ale mi jak najbardziej to odpowiada.

Co czeka Machana i jego towarzyszy w Mrocznym Lesie?? Tego nie zdradzę. Mogę tylko powiedzieć, że na pewno będą kolejne odsłony cyklu, a więc historia ta nie skończy się ani teraz, ani w najbliższym czasie ;) To dobra wiadomość, mało który bowiem cykl literacki zrobił na mnie w ostatnim czasie tak duże wrażenie. Fantasy w połączeniu z bajkowością ukazaną z perspektywy gry komputerowej to genialne w swej prostocie novum. Prostota nieraz jest najlepszym rozwiązaniem ażeby coś do jakiejś materii wnieść. LitRPG wnosi tego ?czegoś? bardzo dużo do szeroko pojmowanego nurtu współczesnej fantastyki.

Jeśli coś może w książce i w całym cyklu przeszkadzać, to pewna nieuchronna konieczność znajomości języka gamingowego i realiów gier komputerowych. Dla kogoś nieobeznanego może to być szok, ale zapewniam ? wszystko da się bardzo łatwo załapać i pojąć. Później lektura jest już tylko i wyłącznie czystą przyjemnością :)

Książka wciąga jak wszyscy diabli! Ten tytuł może być (i w zasadzie już można powiedzieć, że jest) hitem wśród czytelników młodego pokolenia ? wszak to właśnie najmłodszym z nas najmniej obce są komputery i wirtualne gry online ;) Niemniej jednak również nieco starszy czytelnik znajdzie tu coś dla siebie, a tym ?czymś? będzie z całą pewnością szybka akcja i zaskakujące zwroty fabularne, ale nader wszystko będzie to sama koncepcja książki i całego cyklu, jest to bowiem swoiste novum. I to novum genialne w zamyśle oraz w wykonaniu! Nie wiem jak Wy, ale ja będę zabierał się za kolejne tomy z prawdziwą niecierpliwością :)

A wiecie jaka jest na koniec najlepsza nowina z możliwych? Otóż dogrzebałem się w sieci do informacji, że historia ta ma jak dotąd? siedem tomów! :) :) :) W każdym razie siedem ROSYJSKOJĘZYCZNYCH tomów. Nic tylko czekać na polskie wydania! :)

Polecam!

Po bardzo dobrym pierwszym i równie dobrym drugim tomie, w trójce Wasilij Machanienko pokazuje nam, co potrafi zrobić z czytelnikiem.

W "Tajemnicy Mrocznego Lasu" Machan nadal rozwija swoją postać i nieźle mu to idzie, a że ma szczęście do rzadkich questów, stał się już dość rozpoznawalną osobą w świecie Barliony. Ma to oczywiście swoje konsekwencje... Przy okazji Etapu Drugiego wspominałam, że autor dodaje sporo bohaterów, z którymi szaman wikła się w różne interakcje. W Etapie Trzecim można tamte umowy potraktować jak przedszkolne intrygi. Tutaj spisek goni spisek, dla zysku bohaterowie zmieniają strony, zdradzają towarzyszy, licząc na korzyści w postaci przedmiotów i złota dostępnych z zadań. Przekupywanie członków klanów, wydawanie wyroków na innych graczy, intrygi o zasięgu kontynentalnym... chciałam, żeby autor wyrwał mnie z kapci, no i mam!

Dostałam też więcej twistów, których brakowało mi w jedynce. W tej części dostajemy ich naprawdę sporo. Sukcesywnie budowane dotąd wątki rozwiązują się w nieoczekiwany sposób, owocując szokującymi scenami. Są to zarówno osobiste sprawy Machana (co zabawne, również bardzo interesujące relacje z płcią przeciwną, których się nie spodziewałam w książce tego typu, a okazały się naprawdę świetnie napisane, nienachalne i emocjonujące), powiązane z jego rozwojem (wow), a także z ukrytymi elementami świata Barliony (dwa razy wow). Programiści zaprojektowali scenariusz, przez który gracze zbierają szczęki z podłogi (a ja wraz z nimi).

W tej części mamy dużo walk, od wewnątrz poznajemy zasady rządzące rajdem (liczni gracze razem realizujący szalenie trudny i złożony łańcuszek zadań) i całe mnóstwo bohaterów. Momentami w bitwach panuje totalny chaos, a czytelnik ledwo nadąża z połykaniem kolejnych stron. I mimo, że śmierć avatara nie jest niczym nadzwyczajnym, Machanienko potrafi tak napisać pewne sceny, że wywołują prawdziwe emocje. Mroczna tajemnica lasu to prosta historia, gdy już poznać jej zakończenie, ale po drodze rodzi się wiele pytań i ogromne zaciekawienie.

Bohater popełnia dużo więcej błędów - cóż, gdy w jego otoczeniu pojawiają się dużo bardziej doświadczeni gracze, wreszcie zaczyna odczuwać, że jest płotką. Wyjaśnia się jego zdolność do przeczuwania pewnych rozwiązań, lecz nadal odnoszę wrażenie, że ktoś celowo popycha naszego szamana w stronę najrzadszych, najdziwaczniejszych zadań, jakby prowadząc go za rączkę. Gdzie Machan, tam draka. Czekam na rozwiązanie, bo autor dał już do zrozumienia, że nic w grze (i w powieści) nie dzieje się przypadkowo.

Chwilami wciąż brak mi opisów otoczenia, choć Machanienko stara się wplatać ich coraz więcej. Sam Mroczny Las opisany jest świetnie i t właśnie dzięki opisom czuć jego niepowtarzalną, ponurą atmosferę.

Finał tego tomu wbił mnie w podłogę. W dodatku autor podpowiedział, czego mam się spodziewać w kolejnej części. Szczerze, nie mogę się doczekać.
Ta seria to moje odkrycie roku!

Opinia powstała dla grupy dyskusyjnej i bookstagrama Fantastyka na luzie. ...