Drowning Souls

Stykanie się ze śmiercią zawsze pozostawia w człowieku ślad, nawet jeśli robi to pośrednio, poprzez zawód, jaki wykonuje. Nie da się do niej przyzwyczaić, a wielu lekarzy przegraną z nią traktuje jak osobistą porażkę. Jednak czym innym jest obserwowanie, gdy z kogoś obcego uchodzi życie, a czym innym, gdy zagrożenie dotyczy nas samych bądź kogoś, kto jest bliski naszemu sercu.

Sierra jest szalenie ambitna. Trafiając do Whitestone jako rezydentka za cel miała stanie się najlepszą i nic poza tym. Stroniła od ludzi, wszelkich kontaktów, była oschła i trudna w obyciu. A jednak niektórym, kawałek po kawałku, udało się rozebrać jej mury na tyle, by stać się dla niej kimś więcej, niż współpracownikiem. Mało kto wie co stoi za jej postawą i z jakimi demonami się mierzy. I jak bardzo obawia się, że ktoś wedrze się do jej serca, a potem? je zrani. O wiele lepiej jest przecież skupić się na własnych zadaniach i nikim nie przejmować.

Mitch sprawiał wrażenie dużego dziecka - zawsze wesoły, beztroski, skory do żartów i przekomarzań. Tak odmienna od Sierry postawa do życia wzbudzała w niej tylko niechęć. Wydawać by się mogło, że mężczyzny nie można zranić, nie da się go zmienić ani sprawić, by traktował życie nieco bardziej poważnie. Ale jeden wypadek szybko ukazuje mu, jak kruche jest jego jestestwo i jak łatwo może wszystko stracić. Także miłość, przed którą bał się przyznać nawet sam przed sobą.

"Drowning Souls" to kolejny tom serii "Szpital Whitestone" i z tym cyklem należy zapoznać się w odpowiedniej kolejności. Choć każdy tom opowiada o relacji innych bohaterów to fabuła dotyczy większej ilości postaci i jest ze sobą powiązana. W tym tomie za narratorów otrzymujemy osoby, które niekoniecznie dały się w pełni polubić w pierwszej części i choć to ryzykowny zabieg, to Reed świetnie sobie poradziła, dodatkowo pokazując, jak skomplikowani są ludzie i jak wiele mogą ukrywać, pozwalając wypłynąć na powierzchnię tylko niewielkiej części ich myśli i uczuć. Poprzedni tom skończył się w kulminacyjnym momencie i stąd ta opowieść rozpoczyna się z przytupem, grając na emocjach czytelnika od pierwszych stron. Oprócz wolno rozwijającego się wątku romantycznego z dużą dozą szalejących uczuć bohaterów, niepewności i strachu mamy tu do czynienia także z wątkiem medycznym, który jest mocnym elementem fabuły. Mamy okazję przyjrzeć się różnym przypadkom, a także zderzyć się z tym, co nieuchronne, a jednak nadal tak szalenie bolesne - ze stratą. Ponadto Reed porusza tematy dotyczące traumy, zawiłych relacji rodzinnych, ale też przyjaźni i tego, jak ważne jest wsparcie drugiego człowieka. I choć ten tom nie przebił pierwszego to jednak zdecydowanie jest wart uwagi, a styl pisania Autorki nadal jest nienaganny. Z niecierpliwością czekam na dalsze losy wszystkich bohaterów, bo nie da się do nich nie przywiązać, a końcówka zapowiada, że ich życie obierze jeszcze wiele trudnych zakrętów.

"(...) - Może nie boję się śmierci, ale tego, że nie żyłem wystarczająco dużo. Nie tak naprawdę, nie ze zdecydowaniem. To nie śmierć jest problemem, tylko to wszystko, czego się żałuje. To, czego nie można już zmienić."

Jeeej jak ja czekałam na tę powieść.
Oczywiście mowa tu o drugiej części serii "Szpital Whiteston" Avy Reed.
Za każdym razem autorka zachwyca mnie swoją wiedzą na temat medycyny i nie tylko.
Wprowadza w szpitalny świat pełen bólu i cierpienia.
Wprowadza w świat lekarzy i wyzwań z jakimi muszą mierzyć się na codzień.

Naprawdę lubię pióro autorki.
Jest lekkie i przyjemne, mimo iż tematy, jakie porusza, do takowych nie należą.
Szpital zdecydowanie jest miejscem, w którym chce się przebywać.
Kojarzy się ze smutkiem i niepewnością.
Z chorobami, a nawet śmiercią.
Z nieustanną walką nie tylko ze strony lekarzy, ale przede wszystkim ze strony pacjentów.
Z bezradnością, z trudnymi do podjęcia decyzjami, z ogromną odpowiedzialnością.

"Drowning Souls" to powieść, która wciąga od pierwszych stron.
Już od samego początku dzieje się tu naprawdę wiele.
Jest pożar.
Jest walka, łzy i niepewność o jutro.
Jest tragedia, w obliczu której liczą się sekundy.
Jest determinacja i trauma, która odciska swoje piętno.
Ale jest też wzajemne wsparcie, pocieszenie, otarcie łez.
Jest ogromna przyjaźń i rodząca się miłość.

Drugi tom serii należy do Sierry i Mitcha. I to właśnie z ich perspektywy napisane są rozdziały książki.
Ich relacja nie należy do najłatwiejszych.
Oboje bowiem wciąż przeżywają wydarzenie, jakie miało miejsce w szpitalu. Oboje dźwigają piętno i rany jakie po sobie pozostawiło. A mają te rany na ciele i duszy.
One wciąż o sobie przypominają.
Wszak oboje byli w niebezpieczeństwie, walczyli o przetrwanie. I udało im się. Z pożaru wyszli obronną ręką. Jednak traumatyczne przeżycia wciąż nie dają o sobie zapomnieć.
Mimo to muszą żyć dalej.
Muszą ratować ludzkie życie.
Muszą skupić się na pracy.
I chociaż Sierra jest odważną, niezależną kobietą, to zaczyna wpuszczać do swojego serca Mitcha. Nie wie jak i kiedy mężczyzna zdążył zaskarbić jej sympatię. I chociaż próbuje z tym walczyć, to nie potrafi ukryć swoich uczuć.
Relacja Sierry i Mitcha nie jest gwałtowna. Miłość nie rodzi się nagle.
Bohaterowie są ostrożni, więc na ich zbliżenie trzeba trochę poczekać. Uważam to za plus, bo uwielbiam slow burny.
Podoba mi się cała otoczka ich historii.
Podoba mi się, że autorka nie skupiła całej uwagi na rodzącym się między nimi uczuciu, ale pokazała, że życie toczy się dalej.
Do szpitala wciąż trafiają kolejni pacjenci, którzy wymagają uwagi i opieki.
Więc naprawdę cieszę się, że ta miłość nie zakłóciła całego wydźwięku powieści, ale nadała jej smaczku i oderwała od trudnych tematów.

"Drowning Souls" to powieść poruszająca najczulsze struny ludzkiej duszy, a przy tym jest niezwykle refleksyjna.

Z niecierpliwością czekam na kolejne części serii "Szpital Whiteston".
(Oczywiście każdą z nich należy czytać po kolei)

Znów postawiłam swoje kroki w Szpitalu Whitestone. "Drowning Souls" to bezpośrednia kontynuacja pierwszej części, z tą różnicą, ze teraz poznajemy świat oczami Sierry i Mitcha.

Nie polubiłam ich w pierwszej części, jednak uległo to zmianie. Dowiadujemy się co stoi za zamkniętą, sarkastyczną, wycofaną postawą kobiety. Wiemy, co ją ukształtowało na taką jaką jest. Mitch również zyskuje, bardzo często nawet rozczulał swoimi gestami w stronę Sierry, śmiem twierdzić, że kierował się zasadą -przez żołądek do serca?!

Ich relacja od samego początku jest pełna odpychania i przyciągania. On nieustannie, niestrudzenie wyciąga do niej dłoń; ona odwraca głowę w drugą stronę. Są jak dzień i noc, światło i cień. Tak różni, jednak właśnie dlatego pasują do siebie idealnie, uzupełniając swoje braki.

To, co działo się po wypadku wzruszała mnie. Obydwoje przeszli długą drogę. Mitch musiał odnaleźć się w nowej obecności. Nie tylko na jego ciele zaszły zmiany, ale i w jego duszy. Jego przeżycia zmieniły postrzeganie pewnych kwestii. Sierra powoli, swoim tempem otwierała się na dobro, którym chcieli ją obdarzyć znajomi. Na słowa uznania zasługuje przyjaźń kobiet, która w pierwszym powoli rodziła się, a teraz dojrzewała i z każdą stroną piękniała.

"Drowning Souls" to też mnogość opisanych przypadków medycznych, niekoloryzowanych. Są skrajne przypadki w których na próżno szukać szczęśliwego zakończenia, są i lekcje życia od osób pogodzonych ze swoim losem.

Seria porównywana jest do serialu Greys Anatomy, którego nie oglądałam, ale jeśli jest tak dobry jak książki, to muszę w przyszłości to zmienić.

DROWNING SOULS to drugi tom o młodych lekarzach ze Szpitala Whitestone. Tym razem naszymi głównymi bohaterami są Sierra Harris i Mitch Rivera, jednak historia toczy się dokładnie od tego momentu, na którym zakończył się tom pierwszy. Pojawił się tam totalny zwrot akcji, przez który z niecierpliwością czekałam na powrót do naszych postaci. I jak możemy się domyślić, tragiczne wydarzenie pozostawiło na nich blizny - zarówno na ciele, jak i na psychice. Autorka z niezwykłą wprawą i subtelnością pokazała rozterki bohaterów, traumę, trudności w dojściu do siebie. Dodatkowo, poruszyła wątek problematycznych relacji rodzinnych, a to wszystko w połączeniu z opisywaniem kolejnych przypadków pacjentów, którzy trafili do szpitala. Podoba mi się ten klimat, niczym z seriali medycznych i z ciekawością przewracałam kolejne strony. Trzeba też przyznać, że to taka lektura, którą się niezwykle szybko czyta i bez większych zgrzytów. Jedyny zarzut, jaki mogę mieć, to trochę za mało wprowadzenia do wątku romantycznego - niby wiedzieliśmy, że bohaterowie mają się ku sobie, ale brakowało mi scen, w których mogłabym poczuć między nimi chemię i zrozumieć, w jaki sposób to wszystko ewoluowało. Gdyby nie ten mały minus, byłabym stuprocentowo zadowolona z lektury.
Ava Reed po raz kolejny zakończyła swoją powieść zwrotem akcji, dzięki czemu wzrosła moja ciekawość dalszych losów bohaterów i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, tym razem poświęconego Maisie i Grantowi.Jeśli więc szukacie książkowej wersji Waszego ulubionego serialu medycznego, to sięgnijcie po serię Szpital Whitestone - jest duża szansa, że wkręcicie się tak, jak ja!