Duchy letniej nocy (twarda)

Opowieści grozy nie są tylko domeną naszych czasów. Sięgają wieki wstecz i również wtedy cieszyły się ogromną popularnością. Historie napisane lata temu, umiejscowione w czasach dla nas zamierzchłych i okraszone przestarzałymi zwrotami, dodają klimatu dla historii, w których wspólnym mianownikiem jest groza. I mogą stanowić ciekawy przerywnik od współczesnej literatury.

Duchy letniej nocy to zbiór dziesięciu opowiadań, które powstały na początku XX wieku. To ciekawa podróż w przeszłość, do świata nam zupełnie nieznanego i szalenie odległego od tego, który znamy dzisiaj. Tu czające się cienie nie stanowią niczego niezwykłego, niewyjaśnione zgony nie są początkiem skomplikowanych śledztw, a ilość duchów, które można napotkać jest zdumiewająca. Opowiadania różnią się długością i tematyką, choć dla większości wspólnym mianownikiem jest dom. Najbardziej przypadło mi do gustu pióro Ellen Glasgow i wszystkie jej historie, które tu otrzymujemy, gdyż Autorka pisała ciekawie, klimatycznie i z rozmysłem. Te najkrótsze opowiadania, liczące po kilkanaście stron, dla mnie były zbyt mało rozwinięte, by cokolwiek o nich powiedzieć. Na szczęście otrzymujemy też całkiem pokaźne pod względem objętości historie, w które można się w pełni zaangażować.

Za sprawą tej antologii odwiedzimy dom, w którym nikt nie chce zostać na dłużej, aż w końcu śmiały prawnik zechce sam wyjaśnić istotę jego nawiedzenia. Potem, za sprawą tajemniczego listu, poznamy posiadłość, która skrywa tak samo wiele tajemnic, jak i jej mieszkańcy. Następnie wraz z narratorką, cofniemy się w przeszłość, aż do jej dziecinnych lat, by poznać jej nietypowego przyjaciela z tamtego okresu, który był więźniem, a jednak szalenie znaczącą dla niej osobą. I te trzy opowiadania są najbardziej rozbudowane, ze sporą ilością postaci, w pełni dopracowane, zabierają nas w podróż ku odkryciu tajemnic różnych domostw. Otrzymujemy tu także trzy opowieści wspomnianej już przeze mnie wcześniej Glasgow, stanowiące w mojej ocenie najmocniejszy punkt antologii. Jako sekretarka, pielęgniarka, a także mężczyzna pragnący ulżyć w problemach zdrowotnych małżonce, odkryjemy tajemnice ludzi zamieszkujących tamte cztery ściany. Następne historie, sporo krótsze, również dają dreszczyku emocji i mogą stanowić dobrą lekturę na chwilę przerwy. I choć we wspomnianych opowiadaniach na próżno szukać wstrząsających i przerażających zdarzeń, to nie można im odmówić niebywałego klimatu i tego, że zapewnią czytelnikowi ciekawą podróż w przeszłość. Ze swojej strony mogę śmiało polecić ten jakże pięknie wydany zbiór opowiadań każdemu czytelnikowi, który lubuje się w dawnych historiach grozy.

Ktoś powie, że czytanie takich grubych książek to wyzwanie, ale ja wam powiem, że nie. To czysta przyjemność, gdyż druk jest większy, bardzo wyraźne odstępy między wierszami i ta niepewność, że niby coś wiadomo, ale nie do końca. Pozostaje ten dreszczyk emocji, bo pomimo dłuższego rozwinięcia napotykamy na charakterystyczne osobistości, które knują, intrygują, fałszują i obrażają, ale tak, by osoba dotknięta nie zawsze o tym wiedziała:-) Tematem opowiadań są siły nadprzyrodzone, duchy, legendy i niekiedy samolubstwo. Jest jeszcze podkreślone, że nie wiadomo jak trudne w obejściu postacie by były, to jednak gdyby ich zabrakło, inni by za nimi tęsknili. Pomimo tego, że to starsze historie, to jednak napisane są z wdziękiem i gracją. Problematyka jest pokazana od różnych stron, ale łączy ją pewna poetycka łagodność. Nawet w obliczu niedyspozycji opisany był na tyle, by mieć jakieś wyjście, choćby nieco uwłaczające. Zdecydowanie każda z tych opowieści nie tyle straszy, co wywołuje niepokój. Dosyć dobrze jest mi znana zemsta zza grobu, bo takie rzeczy zwyczajnie się zdarzają. To są tak zwane niedokończone sprawy, które muszą załatwić, by osiągnąć spokój, bez względu na to, czy są one dobre czy nie. Jedne bywają mroczne pod względem strachu, a inne noszą miano bardziej psychologicznego wyrazu wchodząc na paranormalne tory. Najbardziej komiczne wydawały mi się tu aspekty tajemnicy, którą niby znali, ale nie mogli potwierdzić, by utrzymać ją jako wciąż niewypowiedzianą. Słowo było droższe od pieniądza pod warunkiem, że zdradzającego nikt nie wydał. Czysta parodia, ale na kulturalnym poziomie:-) W tych opowieściach najważniejszy jest klimat i utrzymanie uwagi czytelnika do samego końca. Czytając w ogóle nie miałam ochoty jej przerywać, gdyż tak niekiedy absurdalnego zachowania nie zaznałam w innych opowieściach grozy:-) To kunszty ze smakiem, które mając w sobie pewną nonszalancję, będą zachwycały każde pokolenie. Dają też kilka prawd, które w zależności od osobowości czytelnika, każdy zrozumie inaczej. Nie miałam przyjemności ujrzeć autorów na zdjęciu, ale odniosłam wrażenie, że oddali tutaj wszystko, co było w nich piękne i mroczne. Zupełnie jakby umieścili kawałek swojej duszy na kartach tej książki. Chyba, że to tylko dziwne wrażenie... :-)