Dwudziesta trzecia

"Dwudziesta trzecia" to pierwszy tom cyklu kryminalnego z Tomkiem Winklerem, autorstwa Beaty i Eugeniusza Dębskich, wydany przez Wydawnictwo Agora.

Tomek Winkler to były gliniarz usunięty ze służby za przestępstwo, którego nie popełnił. Jeśli masz kłopoty i nikt inny nie potrafi ci pomóc ? możesz go wynająć.
Tomek może liczyć na pomoc swojej babci, osiemdziesięcioletniej fanki mocnych trunków oraz przyjaciółki, pracującej z trudną młodzieżą.

Zdesperowany biznesmen prosi Winklera o zdobycie dowodów obciążających domniemanego mordercę jego żony.

Nie mogę tu przytoczyć słowa, które wyrwało się z moich ust podczas czytania już pierwszej sceny, bowiem należy do tych ściśle niecenzuralnych. Nie spodziewałam się tak mocnego uderzenia. Jest krwawo i bardzo brutalnie, a potem o dziwo bardzo zachowawczo. Jednak w mojej pamięci utrwalił się sygnał, że będę mieć do czynienia z prawdziwym zwyrodnialcem.

Bohaterowie są tak świetnie skonstruowani, że aż żal, że nie istnieją naprawdę. To tego typu ludzie, których chciałoby się poznać bliżej. Gdy uświadamiam sobie, że czekają mnie kolejne części z ich udziałem, zalewa mnie fala ulgi, bo naprawdę ciężko będzie się z nimi rozstać. Relacja Tomka z babcią jest jedyna w swoim rodzaju. On - bastard, wyklęty wśród swoich, samotny wilk, ona - całkiem dziarska staruszka o umyśle ostrym jak żyleta i ciętym dowcipie. Uczestniczymy w ich nieskomplikowanym życiu oraz w każdym etapie niezwykle skomplikowanego śledztwa. Sprawa jest tajemnicza, złożona i intrygująca. Zgłębiając ją, Tomek odkrywa inną nierozwiązaną zbrodnię z przeszłości.
Mamy do czynienia z seryjnym mordercą oraz z kimś, kogo mordercą czyni nieszczęśliwy splot okoliczności. Ocenę moralną autorzy pozostawiają czytelnikowi, bo nic na tym świecie nie jest czarno-białe.

Rasowy kryminał z barwnie nakreślonymi bohaterami, podszyty sardonicznym poczuciem humoru. Zdecydowanie chcę więcej.

Zaciekawił mnie blurb, który każe przypuszczać, iż będziemy mieli do czynienia z naprawdę klasycznym, pełnokrwistym, ostrym kryminałem. Jak jest w rzeczywistości? Zaraz się dowiecie.
Głównym bohaterem jest trochę inny od znanych nam postaci mieszkający ze swoją babcią Romą, były policjant Tomasz Winkler. To 1. tom jego przygód. Przebieg fabuły i zakończenie Dwudziestej trzeciej pozwalają przypuszczać, iż będzie to całkiem niezła seria.
Winkler ma za sobą ciężkie przejścia. Życie mocno go przeczołgało gdy był policjantem i nadal nie wiedzie mu się najlepiej. Usunięty ze służby za przestępstwo, którego nie popełnił jest obecnie kimś w rodzaju prywatnego detektywa. To do Winklera zdążają wszyscy, którzy maja jakieś problemy i nie chcą z nimi iść na policję...z różnych przyczyn.
Pewnego dnia nasz bohater dostaje zlecenie odnalezienia zabójcy żony pewnego biznesmena. Zadanie wydaje się być standardowym..do czasu. Sprawa szybko się rozrasta, elementy zadziwiająco rozwijającej się układanki wręcz pączkują. Nic z pozoru nie pasuje do siebie. Dodatkowo nagle w to dochodzenie wplątuje się zagadkowa sprawa przed wielu lat.
Co ma jedno wspólnego z drugim? Tego dowiecie się w trakcie lektury książki do czego gorąco zachęcam.
Dwudziesta trzecia to dobry, dopracowany miejski kryminał. Jest sztampowy aż do bólu. Jest przeczołgany i mocno doświadczony śledczy. jest zbrodnia. jest zagadka. Jest dochodzenie, nawet nieźle prowadzone. Wszystko wydaje się być pewniakiem, sztampą jaką znamy od dawna.
Jednak to tylko pozory. Dębscy zręcznie prowadza fabułę, snują zagadkę, która w pewnym momencie ku naszemu zdziwieniu nie oscyluje wokół tego kto i jak, a czy naprawdę.
Nic więcej nie wyjaśnię. Nie chcę psuć wam elementu zaskoczenia.
Jednak tym, co naprawdę przykuwa uwagę i wzbudza różne uczucia jest postać śledczego, Winklera. Doświadczony przez życie, z mocnymi schizami, traumami i do tego bardzo, bardzo cyniczny człowiek. Nie spotkałam tak cynicznej postaci w żadnym z kryminałów, a przeczytałam ich naprawdę wiele. Jest to postać, którą można lubić lub nie, ja polubiłam, mimo wszystko. Jest to także postać, wobec której nikt nie pozostanie obojętny. Winkler po prostu zapada w pamięć.
Jednak top topów, mega postać, moja ukochana to babcia Roma :) Trudno jej nie polubić. Gdy śledzi się poczynania babci, jej komentarze, działanie trudno się nie uśmiechnąć. Babcia jest najlepsza i rządzi książką i Winklerem też. Postać Romy jest wyjątkowa, cudowna i unikalna. I choćby dla niej samej warto tę książkę przeczytać. Dzięki babci autorzy wpletli w fabułę spora porcję doskonale skrojonego, inteligentnego humoru. Brawa.
Równie ciekawą postacią jest Iwa, przyjaciółka Winklera, specjalistka od trudnej młodzieży. Bardzo ciekawa, dająca ostry zastrzyk energii postać.
Na ogromny plus zasługują także iskrzące energią i poczuciem humoru, bardzo inteligentnym poczuciem humoru, dialogi.
Wielkie brawa. I choć Dwudziesta trzecia nie jest klasyką kryminału, to wątek dochodzenia i sama zagadka są niezłe, a pozostała społeczno-obyczajowo-rodzinna część książki jest cudowna. Polecam.
Wkrótce premierowo ukażą się kolejne części cyklu: Zimny trop i Szwedzki kryminał. Już się cieszę.