Dwudziestka

"[...] Ja chcę krwi. A wy musicie w końcu zrozumieć.
- Co zrozumieć?
- Że jest życie, jakie jest, i życie, jakie chcielibyśmy, by było. A za to drugie wypada czasem zapłacić. [...]"
Kto czytał "Trzydziestkę" Tomasza Żaka?
Jeśli ktoś jest po lekturze, to zachęcam do sięgnięcia po "Dwudziestkę", ponieważ jest to kontynuacja już wspomnianej "Trzydziestki". Wracamy do świata polityki, władzy, kasy i... śmierci. Zatem co nowego?
Poznajemy dwudziestoletniego Dominika, który w swoje urodziny przebywa w Tajlandii. Studiuje, dorabia w tabloidowym dzienniku "Nius" i podróżuje. Przebywając na wyspie, słyszy intrygującą rozmowę w języku polskim. Kiedy robi zdjęcie jednej osobie, nie wie, jak bardzo zmieni się jego życie.
Sprawa sprzed pięciu lat powraca jak boomerang. Ścieżki Banana, Kuby, Iwony i starego Pałeckiego znów się ścierają, co wywoła zamieszanie w ich życiu. Dlatego też polecam przeczytać poprzednią część, by się odnaleźć w tym, co się działo te kilka lat wstecz.
Muszę przyznać, że "Dwudziestka" podobała mi się bardziej. Widać też postęp samego autora, przynajmniej ja mam takie wrażenie. Oczywiście jak to w polityce bywa, nie obejdzie się bez władzy, układów i układzików. Nie śledzę za bardzo świata politycznego, bo zawsze wywołuje on u mnie niepotrzebne złe emocje, więc ciężko odnieść mi się, na jakich sprawach mógł inspirować się autor. Nie mogę nie przyznać, że jest to kawałek dobrej sensacji.
Tomasz Żak podtrzymuje napięcie do samego końca i ciężko przewidzieć finał tejże historii. Miejscami jest wulgarnie, refleksyjnie, ale także zabawnie, jak na przykład rozmowy Pałeckiego z Zuzanną.
Z ciekawością brnełam przez "Dwudziestkę", ale czuję, że to nie do końca mój klimat. W każdym razie ja Wam polecam sprawdzić, co tym razem przygotował autor dla swoich czytelników.

Ulubiony cytat : Nigdy wcześniej nikogo nie zabił. Myślał, że będzie to bardziej ekscytujące, a tu zwykły huk i ofiara leży i kwiczy.


Dwudziestka to moje kolejne spotkanie z autorem. Pierwsze było bardzo udane, więc poprzeczka zawieszona została wysoko ????

Uwaga ?. Nie zawiodłam się i cieszę się jak pisarze tak pięknie rozkwitają na oczach czytelników.


Tomasz ma bardzo specyficzny styl, który idealnie wpasowuje się typ książki - kryminał o politycznym charakterze. Kompletnie nie są to moje klimaty, aczkolwiek tutaj całkowicie jestem wciągnięta w ten świat. To wielka rzecz, aby przekonać czytelnika do literatury innej niż na codzień czyta.


Ponownie ukazane są demony, które czyhają w każdym człowieku. Degradacja społeczeństwa XXI wieku - narkotyki, korupcja, układy polityczne. W dwudziestce akcja jeszcze mocniej się rozkręca i wypadają z szafy trupy - jeden za drugim, aż na końcu standardowo wybucha emocjonalna bomba.


Dawki sarkazmu, które otrzymujemy są jak miód na moje serce. Mistrzostwo !

Jak ?Trzydziestka? była całkiem niezła, tak ?Dwudziestka?? jest super! Akcja dzieje się pięć lat po tragicznych wydarzeniach z poprzedniego tomu. Śmiało można powiedzieć, że wszyscy bohaterowie wyszli na prostą i dobrze im się teraz żyje. Spokojnie i bezpiecznie. Kuba spełnił swoje marzenia i został sławnym pisarzem, razem z Iwoną założyli szczęśliwą rodzinę i wychowują córeczkę. Bartłomiej zapracował spektakularną przemianą na dumne noszenie swojego nazwiska ? Żelazny. Stary Pałecki sięgnął po ministerialną tekę. Sielanka i nieustające pasmo sukcesów? Niestety! Awans paradoksalnie pozbawił go władzy i król staje się marionetką. Do tego trupy zaczynają wychodzić z szafy, Banan znowu ma ochotę zabawić się kosztem innych i upaja się panowaniem nad ich losem. A prawdziwą lawinę nieszczęść powoduje przypadkowe odkrycie młodego fotografa. Przeszłość wraca z pełną niszczycielską siłą, coraz mocniej pogrążając bohaterów. Co przyniosą desperackie próby ratowania sytuacji?

To powieść z tych nieodkładalnych. Gęsta od intryg atmosfera, precyzyjne dawkowanie napięcia, umiejętne odkrywanie kolejnych tajemnic, atmosfera gęsta od niebezpieczeństw sprawiają czytelnikowi mnóstwo przyjemności. I serwują niepokój o bohaterów. Dokąd trzeba walczyć, a kiedy powiedzieć dość i poddać się, odpuścić?

Tomasz Żak nie oszczędza swoich postaci ? z każdą kolejną stroną niszczy ich coraz mocniej, poddając kolejnym próbom. Zdziera maski z ich twarzy i wypuszcza na wolność demony. A najsilniejsze z nich to władza i kłamstwo. Oraz pozory.

Może wcale nie było tak idealnie, tylko nie wiedzieliśmy wszystkiego?

Autor popracował nad porządkiem w fabule i językiem, humor mu dopisuje, a i mruga okiem do czytelnika. Daje nam dobre tempo, interesujących bohaterów, a na koniec prawdziwe trzęsienie ziemi. Z wybuchami ;) Zdecydowanie polecam!