Dziecięce koszmary

?RECENZJA?

lisagardnerbks słynie z wielu książek, ja póki co znam tylko jedną z jej serii, a mianowicie o detektyw sierżant D.D. Warren ???? "Dziecięce koszmary" to kolejny tom z ów bohaterką. Bohaterką, która skradła moje serce od pierwszej części i trzyma je do teraz, mam nadzieję, że będzie tak dalej ???? Jednak ta powieść spowodowała we mnie taki ogromny szok, taki ogromny ból serca, że nie wiem czy będę umiała opisać to, co czułam. Oczywiście postaram się ująć wszystko, co jest ważne dla mnie po przeczytaniu tej lektury. Na początek zacznę od języka, który jest nieskazitelnie lekki oraz przyjemny, zważywszy na ciężki temat podjęty tutaj. Styl również jest super, dzięki niemu przez książkę się "płynie" i nie czuć uciekających stron, co mnie bardzo cieszy. Powieść mimo swoich gabarytów czytało mi się błyskawicznie i kiedy zaczęłam, za chwilę okazało się, że to już koniec. Czyż właśnie o to nie chodzi w czytaniu? Czytanie ma być przyjemnością i relaksacją i tutaj tak było! ???? Bohaterkę detektyw sierżant D.D Warren uwielbiam i za każdym razem jestem pod wrażeniem jej determinacji, sprytu i zawziętości! ???? Jej kreacja jest dobra, a z lektury na lekturę można poznać ją jeszcze lepiej, dlatego zachęcam do sięgnięcia po wcześniejsze książki z jej udziałem, a mianowicie: "Samotna", "W ukryciu" oraz "Sąsiad". Historia poruszona w tej lekturze jest bardzo ciężka. Oddział psychiatrii dziecięcej, to jest coś, co okropnie boli. Każdy temat biednych, skrzywdzonych, czy chorych dzieci jest dla mnie ciężki. Nie potrafię przejść obok tego ot tak, bo to jest niby fikcja, jednak czyż nie mamy takich oddziałów u siebie? Czyż nie są takie dzieci wśród nas? Są! I dlatego uważam, że ta powieść była strasznie realna. Pisarka pokazała środek oddziału psychiatrii dziecięcej, ten kawałek, który przeważnie jest przemilczany, a jednak należy o nim mówić, pokazać, opisywać! Nie można być obojętnym temu z czym te biedne dzieci się mierzą. Agresja, autoagresja, ból, strach, przerażenie i inne towarzyszące emocje naszym młodym bohaterom są niebywale bolące i zarazem przerażające. To jak autorka opisała agresywne zachowania oraz autoagresywne dzieci, wbiło mnie w fotel. Momentami miałam łzy w oczach, musiałam na chwilkę odłożyć tę książkę. Cierpienie dzieci strasznie mnie boli. Najbardziej boli to, jak dorosła osoba potrafi omotać i zmanipulować tego młodego człowieczka. A potem... Nic więcej Wam nie powiem, bo nie będę spoilerować ???? Zakończenie zszokowało mnie tak, że oczy wyszły mi z orbit, a mózg parował ???? W tym miejscu polecam Wam tę lekturę! Uważam, że jest to mustread! Może właśnie dzięki takim powieściom będziemy bliżej zrozumienia tego, z czym mierzą się nieraz te młode osoby, które dopiero wchodzą w ten nasz świat.
To nie oznacza, że nie mają prawa cierpieć
To nie oznacza, że one nie mają problemów. To nie oznacza, że nie mierzą się z czymś okropnie ciężkim. Do nas, dorosłych, należy im pomóc, bez dwóch zdań! POLECAM!...

Kto już się przyzwyczaił do emocji serwowanych przez Lisę Gardner, ten po raz kolejny na pewno nie będzie zawiedziony. Z każdą kolejną częścią autorka coraz mocniej nas zaskakuje, nie inaczej jest również tym razem. Kolejna powieść z cyklu o detektyw D. D. Warren jest w mojej ocenie najlepszą z całego cyklu. Idąc tym tropem, aż się boję myśleć co będzie przy kolejnych odsłonach, nie wiem, czy moje serce wytrzyma tyle wrażeń. Ale nie wyprzedzajmy czasu ?
Dość mocny cios zadaje autorka na początek. Makabryczna zbrodnia, zginęła cała rodzina, prawdopodobnie ojciec zamordował żonę, dzieci i popełnił samobójstwo. Czyli po raz kolejny brak świadków, minimalna ilość śladów i zapowiada się trudne śledztwo. Oczywiście wiadomo, że od czarnej roboty jest genialna komisarz D. D. Warren. Podejmuje się wraz ze swoim zespołem tego zadania, wiedząc, że oczy opinii publicznej będą na nich zwrócone od samego początku i każdy, nawet najmniejszy błąd zostanie im wytknięty. Kolejna bohaterka, Victoria Oliver, która sama wychowuje kilkuletniego, chorego psychicznie syna. Evan codziennie powtarza, jak to bardzo kocha swoją matkę, a nocami zakrada się do sypialni z nadzieją, że tym razem uda się matkę skrzywdzić. Victoria odkąd mąż ją zostawił walczy z dylematem, oddać dziecko do zakładu dla chorych dzieci czy liczyć, że się zmieni. Tylko czy z tej choroby można dziecko wyleczyć? Jak bardzo matka kocha syna, że godzi się na życie w ciągłym strachu, chowając noże i wszelki sprzęt, którym syn mógłby zrobić jej krzywdę.
W trakcie prowadzonego śledztwa dochodzi do kolejnej podobnej zbrodni, zostaje zamordowana cała rodzina. Jednak w tym przypadku brany jest pod rozwagę motyw na tle porachunków gangsterskich i handlu narkotykami. Ale może to tylko pierwsze złudne wrażenie? Oba przypadki są bardzo do siebie podobne, tylko cały czas brakuje punktu wspólnego, który dałby jakikolwiek sygnał dla ekipy dochodzeniowej. Po głębszych analizach okazuje się, że w każdej rodzinie było dziecko z zaburzeniami psychicznymi, które pozostawało pod opieką miejscowego szpitala. Czyli należy kroki skierować do szpitala i zrobić małe rozeznanie. Jak się dowiadujemy, w szpitalu cały czas pracuje pielęgniarka Danielle Burton, która również zmaga się z traumatycznymi wydarzeniami sprzed dwudziestu pięciu lat. Wtedy to ojciec na jej oczach zamordował całą rodzinę i popełnił samobójstwo, ona tylko ocalała. I cały czas, pomimo upływu już tylu lat, zadaje sobie pytanie, dlaczego ją ojciec oszczędził? Czy dlatego, że ją bardzo kochał czy aż tak mocno nienawidził? Oczy Warren powinny się skierować odważniej na szpital, panujące tam warunki i zasady, zatrudniony personel i pojawiającego się co jakiś czas specjalistę od zjawiska paranormalnych, maga i owładniętego złą energią szamana. A na pewno otworzy się jej przestrzeń do wyjaśnienia tych brutalnych morderstw.
Dziecięce koszmary to kolejny znakomity thriller psychologiczny, który wyszedł spod pióra mistrzyni tego gatunku. Lisy Gardner. Trudna tematyka, ale nam nie obca. Nie każdy ma wśród bliskich takie sytuacje, ale na pewno, każdy o nich słyszał lub widział je. Choroba psychiczna to zawsze trauma dla bliskich osoby dotkniętej tą chorobą, a gdy okazuje się, że dotyka dziecka, to dramat dla całej rodziny. Przekonaliśmy się na przykładzie bohaterów tej powieści, co znaczy mieć chore dziecko w rodzinie.
Obok zatrważającej i przenikliwej fabuły autorka dała nam możliwość zaprzyjaźnienia się z ciekawie wykreowanymi bohaterami. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się detektyw D. D. Warren, inteligentna i bystra, momentami arogancka, ale w ten pozytywny sposób, walcząca z codziennymi bolączkami samotnej kobiety. Najbardziej doskwiera jej brak seksu i stabilizacji, co dosadnie stara się nam przekazać, z nutą ironii na ustach.
Uwielbiam, jak narracja w powieści jest prowadzona z pozycji kilku bohaterów. Nie inaczej jest w tej lekturze. Fabuła przedstawiona z punktu widzenia trzech niezależnych, nie związanych ze sobą kobiet to ciekawe urozmaicenie, ale również próba ukazania różnych aspektów akcji. Ale dzięki temu zabiegowi jesteśmy też bliżej akcji, mamy możliwość przeżywać ją głębiej, z mocnymi odczuciami i wrażeniami.
Emocje przy tej opowieści są urozmaicone, dużo smutku i bólu odczuwamy, niepokój i niepewność nas ogarnia. Tematyka bardzo osobista i intymna, i tym bardziej zniewalająca.
Wielokrotnie łapałam się za serce, tak mocno krwawiło, tak było obolałe i smutne, tak bardzo nie mogło sobie poradzić z emocjami. Wstrząsająca i bulwersująca, ale otwierająca nam oczy na problemy psychiczne dzieci. Pozostawia w nas ziarnko niepokoju, skłania do refleksji, zwłaszcza nad problematyką chorób psychicznych dotykających dzieci.
Mocna, dla odważnych i o zdrowych nerwach. Wzburza i wywołuje nieposkromione emocje, które jeszcze długo po jej odłożeniu szukają ujścia ?
Nie będę jej zachwalać, nadmienię tylko, że przejście obok niej obojętnie to największy błąd i strata czytelnika ...

"Jeśli kochają, to bezgranicznie. Jeśli nienawidzą, to na zabój"

"Dziecięce koszmary" to kolejny genialny thriller Lisy Gardner. Tym razem Autorka stworzyła powieść inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami z życia znajomej, której syn próbował zabić swoją rodzinę.

W spokojnej dzielnicy Bostonu zostają znalezione zwłoki matki i trójki dzieci. Do szpitala trafia mężczyzna, który od razu staje się podejrzanym. D.D. Warren dostrzega pewne szczegóły, które przeczą oczywistej teorii iż miałoby dojść do morderstwa i próby samobójczej. Wkrótce w innej dzielnicy dochodzi do podobnej zbrodni. Na pierwszy rzut oka obie sprawy nic nie łączy, jednak trop jakim podąża Warren prowadzi ją do szpitala psychiatrycznego, w którym pracuje Danielle Burton. Oddana małym dzieciom pielęgniarka, dwadzieścia pięć lat temu cudem uszła z życiem od brutalnego ataku ojca, w którym zginęła reszta jej rodziny.
Poznajemy również Victorię Oliver, matkę 8-letniego chłopca, w którego zdiagnozowano poważną chorobę psychiczną. Victoria, mimo iż obawia się syna, nie wyraża zgody na zamknięcie go na oddziale psychiatrycznym, chce zapewnić mu normlane życie. Niebawem jednak dochodzi do tragedii..

"Dziecięce koszmary" to moje kolejne spotkanie z autorką i poraz kolejny jestem w pełni usatysfakcjonowana. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że jest to najlepsza książka Autorki z tych, które do tej pory przeczytałam. To trzymający w nieustannym napięciu, niezwykle poruszający thriller psychologiczny, w którym tajemnice wylewają się niemal z każdej strony. Autorka wzięła na warsztat niezwykle trudny temat, choroby psychiczne dzieci. Temat, który szokuje, wstrząsa i nie pozwala zostać obojętnym. Autorka w ciekawy sposób przedstawia nam zachowania dzieci, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną. Na oddziale psychiatrycznym poznajemy dzieci po traumatycznych przeżyciach, dzieci molestowane, zaniedybawane ale i takie, które mimo, iż są otoczne miłością to reagują na wszystko agresją.
Bohaterowie powieści Gardner jak zawsze wykreowani są bardzo dobrze. Trzy kobiety- pewna siebie Pani sierżant, walcząca z przeszłością młoda pielęgniarka i matka zastraszana przez własne dziecko. Charakterystyka tych postaci nie pozostawia wątpliwości, że Gardner to mistrzyni w kreowaniu portretów pod względem psychologicznym.
"Dziecięce koszmary" to thriller, który porusza do głębi, wyzwala wiele emocji i nie pozwala oderwać się od lektury do samego końca. Polecam!

Niesamowity, trzymający w napięciu thriller poruszający temat chorób psychicznych u dzieci, ich społecznego odrzucenia i emocjonalnych dramatów. Wspaniale połączone historie kobiet i ciekawie połączona przeszłość bohaterki z teraźniejszością. Szybka akcja, dobrze poprzeplatane wątki i dreszczyk emocji który bardzo lubię. Polecam z czystym sumieniem miłośnikom mocnych wrażeń

"Dziecięce koszmary" to najnowsza powieść popularnej amerykańskiej pisarki Lisy Gardner, autorki takich bestsellerów, jak "W ukryciu", "Zaginiona" czy ostatnio przeze mnie czytana "Samotna". Tym razem Gardner stworzyła - kolejny w swojej karierze - znakomity thriller psychologiczny, którego fabuła oscyluje wokół tematu boleśnie poruszającego i przerażającego zarazem: zaburzeń psychicznych występujących u dzieci. Głęboka trauma przeżyta we wczesnym dzieciństwie lub - równie często występujące - wrodzone skłonności i obciążenia psychiczne to zaledwie pierwszy akt dramatu ciągnącego się przez całe życie zarówno dla chorego, jak i jego najbliższego otoczenia. Autorka kreując życiorysy dwóch kobiet: matki borykającej się z chorobą synka i pielęgniarki dziecięcego oddziału psychiatrycznego, a zarazem ofiary rodzinnej tragedii, spina je sensacyjno - kryminalną klamrą, co daje zaskakująco dobry, porażający siłą wyrazu, efekt.

Pewnego upalnego, sierpniowego dnia D.D. Warren, sierżant bostońskiej policji, zostaje przydzielona sprawa wyjątkowo makabrycznego, poczwórnego morderstwa, którego ofiarami padli członkowie jednej rodziny, zaś ojciec - nie wiadomo: świadek czy sprawca - trafił w stanie śpiączki na OIOM. Choć wszystko wskazuje na to, że to on jest mordercą i - póki co - niedoszłym samobójcą, D.D. zwraca uwagę na kilka drobnych, łatwych do przeoczenia szczegółów, które zaprzeczają tej tezie. Wkrótce policja trafia na ślad zbrodni o podobnym charakterze - ginie kolejna rodzina w okolicznościach zatrważająco przypominających sprawę Harringtonów. Choć na pierwszy rzut oka wydaje się, że te sprawy nie mają ze sobą wiele wspólnego, ekipa detektyw Warren w trakcie żmudnego śledztwa odkrywa możliwe powiązania - okazuje się, że obie rodziny wychowywały dzieci z poważnymi zaburzeniami psychicznymi. Trop wiedzie do dziecięcego oddziału psychiatrycznego bostońskiego szpitala, w którym pracuje pielęgniarka Danielle Burton. Ma ona za sobą niezwykle traumatyczne przeżycia, które odcisnęły się niezatartym piętnem na jej psychice: przed 25 laty jako jedyna ocalała z rodzinnej tragedii i do tej pory nie potrafi uporać się z koszmarnymi wspomnieniami. Dziś jest oddaną, pełną poświęcenia i zrozumienia pielęgniarką zajmującą się najcięższymi przypadkami traumy małych podopiecznych. Pewnego dnia na jej oddział trafia 8 - letni Evan w stanie szoku po epizodzie psychotycznym. Kilka lat wcześniej zdiagnozowano u niego poważną chorobę psychiczną, która doprowadziła do rozpadu rodziny: jego matka Victoria nie zgadzając się na leczenie syna w zakładzie zamkniętym wychowuje go sama, raz w tygodniu widując się z młodszą córką pozostającą pod opieką byłego męża. Victoria kocha i nienawidzi jednocześnie swojego syna, a przede wszystkim boi się go, gdyż jest nieobliczalny i nieraz próbował zrobić jej krzywdę. Nieustanna koncentracja, skupienie na potrzebach syna oraz psychiczne i fizyczne wyczerpanie sprawiają, że kobieta jest na skraju załamania: chwila nieuwagi i osłabionej czujności wystarcza, by doszło do tragedii...

Co łączy makabryczne morderstwa z małymi pacjentami oddziału psychiatrycznego? I jaki mają związek z dramatyczną przeszłością "jedynej ocalonej"? D.D. Warren podejmuje wyścig z czasem, przekonana, że to zaledwie początek...

"Dziecięce koszmary" to coś znacznie więcej, niż znakomicie skonstruowany thriller. Sensacyjna otoczka mieści w sobie obyczajowo - psychologiczne sedno: kwestię dziecięcych zaburzeń psychicznych i sposobu, w jaki oddziałują na losy osób pozostających w strefie ich wpływu. Lisa Gardner rzetelnie podeszła do tematu, w jej powieści widać staranne merytoryczne przygotowanie. Uświadamia czytelnikowi wieloaspektowość problemu poprzez ukazanie rozmaitych i złożonych przyczyn, form oraz skutków zaburzeń umiejętnie i intrygująco wplatając tę wiedzę w fabułę. Na oddziale bostońskiego szpitala spotykamy się z ogromem krzywdy wyrządzonego bezbronnym maluchom, z konkretnymi przypadkami zaburzeń spowodowanych przemocą domową, molestowaniem seksualnym lub innymi przykładami rodzinnych tragedii wywołującymi głęboką traumę, przejawiającymi się na rozmaite sposoby: od łagodnej nadpobudliwości i nerwicy natręctw po ostateczne zamknięcie się dziecka we własnym świecie koszmarów, do którego nikt nie ma wstępu i skrajną agresję skierowaną przeciw sobie lub otoczeniu - a często jedno i drugie. Jednak autorka na tym nie poprzestaje - wśród pacjentów jest przecież i Evan, którego choroba psychiczna nie ma konkretnej przyczyny, jest raczej skutkiem wady genetycznej (podobnie jak było to w przypadku bohatera wstrząsającej powieści Lionel Shriver "Musimy porozmawiać o Kevinie"), co ukazuje nam inny wymiar tragedii - jej destrukcyjny wpływ na otoczenie chorego, życie członków rodziny, ich dramatyczne wybory, sferę psychiczno - emocjonalną. Lektura uświadamia, jak w istocie trudno jest prawidłowo zdiagnozować małego pacjenta, ustalić optymalną, długoletnią terapię, dobrać odpowiednie leki ( nie jest ich zbyt wiele, a na większość dzieci po kilku latach się uodporniają), a także jakie trudności wiążą się z prawidłową opieką na nim, jak bardzo bezradni są rodzice i lekarze oraz jak niewymownie przerażający jest świat dotkniętego chorobą malucha.

Oto rzeczywistość, jaką wykreowała dla swoich bohaterów Lisa Gardner - i to przez pryzmat ich losów: matki dziecka z zaburzeniami psychicznymi, pielęgniarki na oddziale psychiatrycznym i ofiary tragedii rodzinnej - czytelnik ma szansę poznać ją z różnych punktów widzenia. Jednocześnie osadzona w tych realiach kryminalna intryga związana z mroczną rodzinną tajemnicą sprzed lat idealnie wpisuje się w przerażający, koszmarny klimat powieści; dynamiczna, pełna napięcia i nieoczekiwanych zwrotów akcja obfitująca w fałszywe tropy dodaje dramaturgii i dodatkowo nasyca ją emocjami nie pozwalając ani na chwilę oderwać się od książki. I choć wraz z rozwojem fabuły rozwiązanie kryminalnej łamigłówki zaczyna narzucać się samo, zupełnie nie umniejsza to przyjemności z lektury. "Dziecięce koszmary" to bowiem nie tylko sensacyjna rozrywka na kilka godzin, ale kawał pierwszorzędnej psychologicznej prozy, która przejmuje dreszczem i na długo nie pozwala o sobie zapomnieć; idealna propozycja dla każdego miłośnika mocnych, soczystych, świetnie napisanych thrillerów.