Dziecko Noego (twarda)

Eric-Emmanuel Schmitt jest dla mnie mistrzem prostych, krótkich historii z morałem. Do "Dziecka Noego" usiadłam już ko lekturze "Oskara i Pani Róży", "Małych zbrodni małżeńskich" oraz "Pana Ibrahima i kwiatu Koranu". Przyznam, że nie zawiodłam się i tym razem. Opowieść o kilkuletnim chłopcu imieniem Joseph i jego opiekunie tworzącym niestrudzenie swoją kolekcję czyli ojcu Pons jest na bardzo dobrym poziomie. Warto ją przeczytać.

Książka całkiem, całkiem konkretna. Traktująca o rzeczach ważnych, ale nie mogę się wyzbyć takiego wrażenia, że w sposób nieco naiwny, dziecięco delikatny. Mimo wszystko powieść zaspokaja potrzeby czytelnicze człowieka, świat ma nas z głowy na około dwie godziny. A to wszak straszliwie ważne. Księga to dziennik, intymny dziennik pisany nocą w obliczu straszliwej zarazy. Boi akcję tutaj mamy, i humoru sporą dawkę, a i elementy dramatyczne by się znalazły. Postaci książkowe bawią nas, a jakże, i choć nie identyfikujemy się z nimi, przyjemnie się o nich czyta.
Milo się czyta ową książkę – jak udelikacony pamiętnik z czasów straszliwych.
To pierwsze moje spotkanie z tym panem – czy nie ostatnie, to się okaże, w planach mam, jak zawsze, jeszcze przesławnego „Oskara i panią Różę”.
po dłuższym namyślemyslę,ze polecam. smacznego.