Dziecko piątku

Współczesna powieść M. Musierowicz Dziecko piątku opowiada o losach Aurelii Jedwabińskiej uczennicy Liceum Ogólnokształcącego im. S. Żeromskiego w Poznaniu. Aurelia zdała do II klasy. Jej matka była nauczycielką. Ojciec Aurelii opuścił je i zamieszkał z Moniką. Gdy matka Aurelii zmarła, ojciec Eugeniusz Jedwabiński zabrał córkę do siebie. Relacje matki z teściową były złe i dlatego wnuczka nie jeździła do babci Marty do Pobiedzisk. Także syn nie odwiedzał matki... Ciągle był zajęty pracą. Sytuacja diametralnie zmienia się, gdy Aurelia zostawia na parapecie w szkole swoje świadectwo. Woźny pan Bronisław po zakończeniu roku szkolnego zauważa dziewczynę w czerni i każe jej iść do domu. To samo robi z młodym, przyszłym artystą Konradem Bitnerem. I tak Aurelia zapoznaje się z Konradem... Jedzie do babci Marty Jedwabińskiej do Pobiedzisk. Babcia kobieta pełna ciepła, serca i miłości dużo rozmawia z wnuczką. I te dialogi stają się lekiem na wszystkie problemy. Nie można ciągle myśleć o sobie. Trzeba pomyśleć o innych. Może oni nas potrzebują. Trzeba wychodzić do ludzi i nie odgradzać się od nich. Na słowa dziewczyny, że jest takim pechowym dzieckiem (dziecko piątku), babcia odpowiada, że przecież urodziła się w pierwszy dzień Wielkanocy, więc mało kto ma takie udane urodziny. Ta prosta, dobra i zdroworozsądkowa kobieta uczy Aurelię prawie wszystkiego: radości z życia, pogody, uśmiechu... Nie ten jest bogaty, kto dużo ma, tylko ten, kto dużo daje tłumaczy babcia Marta. Dzięki pobytowi u niej Aurelia nawiązuje kontakt z ojcem, przecież oboje bardzo się kochają i wzajemnie potrzebują.

Oprócz wątku Aurelii w powieści pojawia się wątek Gabrysi z domu Borejko, wątek pana Bronisława oraz Kreski i Maćka. Gdy Aurelia straciła matkę, przychodziła do Kreski i Gabrysi. Przedstawiała się jako Genowefa...

Polecam tę pełną humoru szczególnie o dokonaniach i poczynaniach córek Gabrysi Laury i Pyzy - powieść M. Musierowicz Dziecko piątku.

Tytuł należy do popularnego cyklu Jeżycjada, sagi przedstawiającej rodzinę Borejków i jej przyjaciół. Kończy się rok szkolny. Nie wszyscy jednak spieszą się do domu. Aurelia Jedwabińska wątpi, aby ktokolwiek interesował się jej świadectwem (mama od roku nie żyje, a tata wydaje się zbyt zajęty "nową" rodziną), Konrad Bitner zaś woli przygotowywać przedstawienie swojej jednoosobowej trupy teatralnej aniżeli biec z cenzurką do starszej siostry, Beaty. Tak poznaje się ta dwójka - on, młody, niespokojny artystyczny duch, i ona, troszkę zagubiona, z poczuciem osamotnienia, ale samodzielna i zaradna osóbka. Czas wakacyjny spędzony w Pobiedziskach pozwala im lepiej się poznać, daje też Aurelii szansę spotkania z niewidzianą od lat babcią i przynosi nową znajomość - z Arturkiem - Gburkiem.

Główną bohaterką książki ,,Dziecko piątku'' jest oczywiście Aurelia Jedwabińska, dawna Genowefa. Wszystkie nastolatki będą głównie na nią i jej przeżycia zwracać uwagę. A główny temat jest dosyć trudny: jak poradzić sobie z żałobą po śmierci naprawdę bliskiej osoby. Małgorzata Musierowicz jak zwykle podrzuca kilka pomocnych pomysłów. Ale dla mnie najciekawszy jest wątek Bronisława Jankowiaka, starego woźnego z liceum, który szuka Aurelii, by jej oddać świadectwo. Jak to zwykle u autorki, trudne problemy są tylko naszkicowane, podejrzewam, że kiedy czytałam tę książkę zaraz po jej wydaniu, ledwo zwróciłam uwagę na wielką samotność i prawdziwy smutek pana Jankowiaka, które oczywiście musiały prowadzić do zgorzknienia. Jednakże Małgorzata Musierowicz nie zostawi go w tym stanie, znajdzie sposoby, by wyciągnąć starego woźnego z jego skorupy, by pokazać mu, że jeszcze się może na coś przydać. Myślę, że to wyjątkowe przesłanie w książce, przeznaczonej głównie dla dorastających dziewcząt. Ale autorka z jednej strony wie, że nie tylko takie czytelniczki miewa, a z drugiej strony zdaje sobie sprawę, że młodzież od najwcześniejszych lat trzeba uwrażliwiać na życie i wszystkie jego problemy wokół nich. Chylę czoła przed panią Musierowicz za tak głębokie treści w tak leciutkich książeczkach.