Dziedzic Sobieskich (twarda)

kiem: że królewicz Sobieski ma się zgodzić na wymyślony przez Irlandczyka plan. Misja Wogana była tak tajna, że nie wiedział o niej nawet papież. Charles Wogan miał zaledwie osiemnaście lat, kiedy wraz z dwunastoma towarzyszami zdołał zbiec z więzienia Newgate, w którym osadzono ich za udział w powstaniu 1715 roku; ucieczkę organizował brygadier Mackintosh. Teraz, zbrojny doświadczeniem, genialnie zaplanował ucieczkę dostojnych więźniów. Podróżując incognito i podając się za lekarza, 11 grudnia 1718 roku zdołał dostać się do zamkowego więzienia i przy współpracy nastoletniej polskiej księżniczki szybko ustalić plan jego opuszczenia. Następnie, podając się za angielskiego podróżnika nazwiskiem Wagner, udał się do rezydencji Sobieskich w Oławie, gdzie pojawił się już dziewiętnaście dni później. Sobieski z początku wyraził zgodę na plan Wogana, lecz szybko zmienił zdanie. Wraz z odmową przesłał Woganowi przez swego skarbnika podarunek: turecką tabakierę, zabraną przez jego ojca z namiotu wielkiego wezyra po bitwie wiedeńskiej. Rozdrażniony niepowodzeniem Wogan odmówił przyjęcia prezentu. Następnego dnia Sobieski zaprosił go na obiad w małym gronie, podczas którego oznajmił, że ta odmowa dowodzi szlachetności charakteru Wogana i że powierzy jednak córkę opiece Irlandczyka. W towarzystwie rękodajnego dworzanina królewicza Wogan udał się do kwatery legionu irlandzkiego i zebrał oddział spiskowców. W jego skład weszli wuj Wogana, major Richard Gaydon, olbrzymiego wzrostu Lucas OToole, kapitan John Misset z żoną oraz ich pokojówka, Francuzka imieniem Jeanneton. Dziewczyna ta przebrała się za księżniczkę Klementynę. Korzystając z tego, że strażnicy oddawali się pijaństwu w dolnej izbie, cała grupa przedostała się do więzienia zamku Ambras. Przebrana służąca została w nim, reszta zaś spiskowców wraz z prawdziwą Klementyną pierzchła z zamku i zniknęła w mroku deszczowej nocy. Wkrótce jednak uciekinierzy nagle zdali sobie sprawę, że w zamieszaniu zostawiono na zamku nie tylko pokojówkę (która później dołączyła do swoich chlebodawców), lecz także spory pakunek Klementyny, zawierający klejnoty rodowe zarówno Sobieskich, jak i Stuartów, które król Jakub przysłał do Oławy dla narzeczonej. OToole w panice wrócił po pakunek i na szczęście znalazł go nietknięty. Wydaje się, że w początkowych etapach negocjacji z królewiczem Sobieskim dotyczących małżeństwa jego córki uczestniczył również jakobita, John Walkinshaw. To właśnie Walkinshaw został później wysłany przez króla Jakuba do Wiednia, by przed obliczem cesarskim złożyć protest przeciwko cynicznemu uwięzieniu królewskiej narzeczonej przez tegoż cesarza. Irlandzcy spiskowcy pod niebiosa wychwalali urok i odwagę nastoletniej Polki. Grupa Wogana, którego Klementyna nazywała ,,papą Wagnerem", przedostała się przez przełęcz Brenner i bezpiecznie dotarła do Bolonii, gdzie wiekowy kardynał Curzio Origo aż podskoczył z radości, gdy Wogan oznajmił przybycie narzeczonej króla. Tamże, 9 maja 1719 roku, został zawarty per procura związek małżeński Jakuba i Klementyny. Dalsza podróż do Rzymu odbyła się już bez dramatycznych wydarzeń. Dzielnych Irlandczyków z honorami podejmował Senat rzymski, a później także król Jakub, który w sierpniu powrócił z Hiszpanii. Próba inwazji na Anglię spełzła na niczym i Jakub nie miał już wyboru -- musiał pogodzić się z perspektywą życia na wygnaniu, i to życia w cieniu Watykanu, a dobrze wiedział, jak bardzo związek ten może zaszkodzić sprawie Stuartów. Papież wynajął od markiza Mutiego i na własny koszt odnowił jeden z największych wówczas rzymskich pałaców, mający ogród oraz komnaty odpowiednie dla królewskiego dworu. Oddał go młodej parze. W tym czasie pałac przemianowano na Palazzo del Re; stoi on na północnej pierzei Piazza dei Santissimi Apostoli7. Dziwnym zbiegiem okoliczności znajdował się on tuż obok Palazzo Odescalchi, w którym zaledwie pięć lat wcześniej mieszkała babka Klementyny, nieznośna, lecz ukochana żona króla Jana III. Wróciwszy z Hiszpanii 28 sierpnia, Jakub oczekiwał przybycia narzeczonej w katedrze w Montefiascone, na północ od Rzymu, opodal południowego brzegu Lago di Bolsena. O północy 3 września 1719 roku biskup Sebastiano Bonaventura połączył węzłem małżeńskim trzydziestojednoletniego Jakuba Franciszka Edwarda Stuarta, prawowitego władcę Szkocji, Anglii i Irlandii, jedynego syna króla Jakuba II i księżniczki Marii dEste, córki księcia Modeny Alfonsa IV, oraz siedemnastoletnią Klementynę Sobieską, córkę polskiego królewicza Jakuba Ludwika Sobieskiego i bawarskiej księżniczki Jadwigi Elżbiety Wittelsbach von Pfalz-Neuburg, wnuczkę króla Polski Jana III Sobieskiego i Marii Kazimiery de la Grange dArquien. W Londynie oszukany Jerzy I i jego hanowe