Dziewczyna ze słonecznikiem

Ta powieść przeniosła mnie do świata artystów malarzy, gdzie jeden z artystów uważa się za pępek świata i nikt nie dorasta mu do pięt.
Poznajemy w tej powieści Łucję, która ma 25 lat i od niedawna usamodzielniła się. Ma pracę, ma mieszkanie. Można rzec, że nic jej do szczęścia nie brakuje, no może poza drugą połówką. Jednak jakoś specjalnie nie rozgląda się za tą połówką. Łucja prowadzi warsztaty w domu kultury i pewnego dnia poznaje dwójkę przyjaciół - Kacpra i Bonia.

Kacper to młody artysta, syn miejscowego, znanego artysty, który dosyć srogą ręką wychowuje syna i wręcz manipuluje jego życiem. Bonio natomiast to muzyk, który dopiero co ze swoim zespołem zaczyna większą przygodę z graniem. I to właśnie Bonio interesuje się Łucją, a nawet poprosi ją o to, aby pozowała do okładki jego pierwszej płyty. Potem Bonio prosi Kacpra o namalowanie portretu Łucji. Podczas tych prac Łucja i Kacper spędzają sporo czasu razem, co w pewien sposób przyciąga ich do siebie. Jak to wszystko wpłynie na relację tej trójki? Dlaczego ojciec Kacpra zachowywał się tak wrednie i apodyktycznie względem syna? Jakie tajemnice tutaj wypłyną na światło dzienne i jak one wpłyną na wszystkich bohaterów?

Autorka tutaj pokazuje, jak łatwo jest manipulować ludźmi. Jak można kogoś nam bliskiego zranić i nawet tym się nie przejąć. Poza tym mamy okazję podejrzeć jak tajemnice wypływają na światło dzienne i co wtedy dzieje się z bohaterami. A muszę Wam zdradzić, że Kacper tutaj dosłownie stracił wiarę w siebie. Przez to jak traktował go jego ojciec, jak był przez niego wychowywany, pouczany, wyśmiewany, ten mężczyzna jest zastraszony i zgnębiony do tego stopnia, że totalnie nie wierzy w swój talent. Czy znajdzie się w nim w końcu jakaś iskra nadziei? Czy jakaś osoba pomorze mu uwierzyć w końcu w siebie? A może się całkowicie podda i rzeczywistość go pokona? Łucja natomiast to taka radosna kobieta, która cieszy się z małych rzeczy, z drobnostek. I to właśnie ona będzie miała tutaj niezły orzech do zgryzienia. Kiedy dwaj przyjaciele staną się dla niej bardziej bliscy, choć w sumie każdy z nich w inny sposób, to ona będzie musiała dokonać wyboru. A to nie będzie łatwe. Bo nigdy nie wiadomo czy słuchać serca czy rozumu :)

Ta powieść zachwyciła mnie tym, że choć czytało mi się ją lekko i przyjemnie, porusza masę trudnych tematów! Nie jest to jakaś lukrowana historia, ani gorący romans, tylko opowieść o pasjach oraz o wielu problemach, które mogą dotknąć każdego z nas. Ta powieść dosłownie porusza czytelnikiem. I za to właśnie dziękuję autorce. Takie książki zostają na długo w pamięci.

?Każdy sam decyduje, jak barwne będzie jego życie.?

Łucja jest pełną optymizmu dwudziestopięciolatką, skończyła kulturoznawstwo, pracuje w domu kultury. Prowadząc warsztaty artystyczne dla dzieci, poznaje Kacpra, który jest malarzem i jego przyjaciela, muzyka Boniego. Dziewczyna od razu wpada w oko Boniemu, zresztą ze wzajemnością, zaczynają się spotykać. Oczarowany Łucją Boniu prosi ją by pozowała do obrazu, który namalować ma Kacper. Obraz ten ma się znaleźć na okładce jego pierwszej płyty. Kacper z Łucją zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, pracują nad obrazem. Te spotkania zaczynają ich do siebie zbliżać. Z niepokojem Łucja odkrywa, że to nie Boniu, a Kacper coraz częściej gości w jej myślach. Już niebawem Łucja będzie musiała dokonać wyboru.

Nie jest to łatwa historia, Autorka podejmuje trudne i ważne problemy. Czytanie od początku do końca było przyjemnością. Z ogromną wnikliwością i realizmem Pani Aleksandra ukazuje wewnętrzne rozterki, zmagania, porywy serca z jakimi zmagają się na co dzień nasi bohaterowie. A ci rewelacyjnie ukazani, to zwykli ludzie jakich mijamy w naszej codzienności. Pełni wad i zalet, pokomplikowane osobowości, które muszą się zmierzyć z trudną codziennością. Łucję polubiłam od razu, to pełna wewnętrznego ciepła, inteligentna, szczera, pozytywna osoba. Kacper zyskał moją sympatię, to jakie dzieciństwo zgotował mu ojciec boli, to zahukany, inteligentny, wrażliwy, obdarzony ogromnym talentem młody człowiek. Z całego serca mu kibicowałam. I Boniu do niego miałam mieszane uczucia, jest zupełnym przeciwieństwem Kacpra, a to jakim jest przyjacielem, zaimponowało mi.

Bolesne dzieciństwo, apodyktyczny, oschły, okrutny ojciec, którego czyny i słowa mają ogromny wpływ na dorosłe życie. Brak akceptacji, przemoc psychiczna, manipulacja. Głęboko skrywana tajemnica rodzinna, jej konsekwencje. Załamanie nerwowe, depresja, psychoterapia, kumulowanie w sobie złych emocji. Matka, która jest uległa i posłuszna mężowi, dlaczego nie potrafi się mu przeciwstawić, jakie sekrety ukrywa? Piękno prawdziwej przyjaźni, bezinteresowna pomoc i wsparcie. Szczere rozmowy, wspólnie spędzony czas zbliżają. Uczucie, które rodzi się nieśmiało, na jego drodze stoi lojalność wobec przyjaciela. Jak postąpić, kogo wybrać? Trudne decyzje i ich konsekwencje. Walka o siebie, o swoje pasje i marzenia.

Przepiękne opisy otaczającego świata, urok i kolorystyczny przepych jesieni, Autorka czaruje słowem.

Klimatyczna, bardzo życiowa, emocjonalna opowieść. Daje do myślenia, pozostawia po sobie ślad, o miłości, trudnych wyborach, spełnianiu marzeń, szukaniu swojego ja. Zakończenie? cóż tak pewnie musiało być. Z całego serca polecam! Tatiasza i jej książki : )

Tytułowa dziewczyna to Łucja, która z ogromnym zaangażowaniem prowadzi warsztaty artystyczne w domu kultury z dziećmi. Tam spotyka Kacpra, młodego artystę, który jako gość uczestniczy w takich warsztatach z dziećmi oraz jego przyjaciela Bonia, muzyka.

Okazuje się, że Kacper nie ma łatwego życia, jego relacje z ojcem, znanym artystą są dalekie od idealnych. Ojciec nie akceptuje syna, który tylko słyszy krytykę wobec siebie, krytykę swoich prac. Wrażliwy Kacper nie radzi sobie z taką sytuacją, nie może rozwijać swoich pasji, musi jedynie wykonywać to, co zadawala jego ojca. Bonio, przygotowując nową płytę, prosi Kacpra o przygotowanie okładki, na której ma być Łucja. Kacper zgadza się namalować dziewczynę.

Jak rozwinie się relacja między tą trójką? Przeczytajcie! To poruszająca historia, o trudnych relacjach rodzinnych, tajemnicach, to książka pełna emocji, to walka o spełnienie swoich marzeń.

Zachęcam do lektury! Książka bardzo wciąga, czyta się jednym tchem. Przyjemnej lektury!

Łucja prowadzi warsztaty artystyczne w domu kultury, gdzie poznaje dwójkę przyjaciół, Kacpra - malarza, Bonia - muzyka. Bonio jest zauroczony dziewczyną i proponuje jej, by pozowała do okładki jego pierwszej płyty. Prosi przyjaciela, aby namalował portret kobiety. Łucja spotyka się z Boniem, jednak praca nad obrazem zbliża ją do Kacpra.

Aleksandra jak zwykle wywołała we mnie całą masę przeróżnych emocji i pokazała jak ważne są relacje międzyludzkie.
Mamy trzech całkowicie odmiennych bohaterów, których mimo, że wiele dzieli, przyjaźnią się, są sobie bliscy. Autorka bardzo realistycznie przedstawiła nam ich problemy, zmartwienia oraz ich samych. Czułam jakbym czytała historię prawdziwych ludzi, którzy są gdzieś wokół mnie.
Najbardziej było mi żal Kacpra, który miał ogromny talent, jednak jego samoocena była naprawdę niska, był zamknięty w sobie, a wszystko przez jego ojca, który ciągle go tylko krytykował. Rozumiałam go, chciałam mu dodać otuchy, jednak w niektórych momentach mnie irytował, a jego zachowanie było nieadekwatne do jego wieku.
Bonifacy natomiast jest pewny siebie, ma marzenia po które sięga i zawsze jest pozytywnie nastawiony, a jego radość jest wręcz zaraźliwa, nie było opcji, żebym się nie uśmiechnęła, gdy tylko się pojawiał. Szkoda tylko, że ta jego aura nie działała na Kacpra, który w każdej kwestii mógł na niego liczyć.
Łucja natomiast nie bez powodu zaskarbiła sobie sympatię obu chłopaków. Bije od niej dobro i życzliwość, była niesamowicie kreatywna i z czystą przyjemnością czytałam w jaki sposób prowadziła warsztaty.
Cała akcja co prawda rozgrywa się powoli i z łatwością można przewidzieć co będzie dalej, do czego to wszystko zmierza, nie było żadnego zaskoczenia - przynajmniej nie dla mnie, to ta historia ma w sobie to coś, jest ciepła i barwna, sprawia, że chcemy śledzić losy naszych bohaterów i się z nimi zżywamy, a tematy, które porusza autorka są naprawdę ważne i zmienia nasze postrzeganie na świat oraz innych.
Polecam ????

"Ty nie będziesz szczęśliwa z bujnym wrzosem albo dumnym tulipanem. Piękna róża nie obejmie cię kolcami, a goździk szybko uschnie. Musisz odnaleźć drugi słonecznik. Taki, który cię wesprze, gdy zabraknie słońca, abyście razem mogli wzrastać."
Jaki kwiat jest Waszym ulubionym? A może nie lubicie kwiatów?
"Dziewczyna ze słonecznikiem" to kolejna powieść Aleksandry Rak, jednak jest to dopiero moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Powieści obyczajowe coraz częściej goszczą w mojej biblioteczce, a to za sprawą historii, które mimo przewidywalności traktują o ważnych sprawach, problemach i ujmują czytelnika emocjami. Nie jest inaczej przy tym tytule.
Łucja, młoda artystka, prowadzi warsztaty w domu kultury. W zastępstwie uczestniczy na nich Kacper, który jest malarzem. Dziewczyna poznaje również przyjaciela Kacpra, Bonia, któremu od razu wpada w oko. Bonio szukał idealnej kandydatki na okładkę swojej pierwszej płyty i znalazł - Łucję. Prosi Kacpra, by namalował dziewczynę. Kacper nie ma łatwego życia, ponieważ wychowuje się u boku apodyktycznego ojca, który krytykuje każdy jego krok i kieruje życiem według własnych zasad. Zachowanie ojca doprowadza do przykrych sytuacji. Łucja jest jedną z nielicznych osób, które potrafią dotrzeć do młodego mężczyzny...
"Dziewczyna ze słonecznikiem" to historia o bardzo wrażliwych osobach. Artyści uważani są za osoby wrażliwe i cóż, nie można się z tym nie zgodzić. To emocje, inne postrzeganie świata, dostrzeganie najdrobniejszych elementów, albo mało znaczących dla przeciętnego człowieka sprawiają, że powstają wszelakiego rodzaju dzieła. I nie mam na myśli tutaj tylko malarstwa, ale też literaturę, teatr, wokalistów i tak dalej...
Łucja emanuje ciepłem i życzliwością. Ma w sobie blask, którego trudno szukać u innych. Widzą to także nowo poznani Kacper i Bonio. A może przede wszystkim oni. Jest jak promyczek słońca przedzierający się przez gęste chmury, który daje nadzieję na lepsze czasy. Nie da się jej nie lubić i chciałoby się mieć taką osobę za przyjaciółkę.
Autorka poruszyła trudne tematy, jak wychowywanie dziecka wśród rygorystycznych zasad, tłamszeniu własnego zdania i marzeń, codziennej krytyki zabijającej wiarę w siebie i odwagę na walkę o lepsze jutro. Historia Kacpra dotknęła na pewno wiele osób, więc jest to mocno realistyczna sytuacja. Zresztą cała książka opiera się na realizmie, ponieważ bohaterowie są skonstruowani tak, jakby byli naszymi bliskimi kolegami, znajomymi, czy nawet rodziną. Każdemu mogłaby się przydarzyć podobna historia. Lekkie pióro, bohaterowie z krwi i kości, ciekawe zakończenie, część akcji w moim rodzinnym mieście, to atuty tejże powieści. Okładka przyciąga wzrok i idealnie pasuje do letniego krajobrazu.
Jednak są też minusy i to od tej strony technicznej. Zdarzały się literówki, ale również kwestia czasu, w jakim trwała akcja. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, ale był moment kiedy "Listopad przywitał Łucję opadami śniegu" a 70 stron później "święto zmarłych zbliżało się wielkimi krokami". Nie zarejestrowałam, żeby akcja przesunęła się o rok do przodu i nawet nic tego nie zapowiadało. Może to pomyłka, może ja się czepiam, może coś przeoczyłam, ale mocno mnie to zaintrygowało i nie mogłam o tym nie wspomnieć.
Ogólnie książkę uważam za dobrą. Czyta się ją przyjemnie i szybko. Historia Łucji, Kacpra i Bonia jest ciekawa i pewnie nie jednego fana gatunku zadowoli. Farby i słoneczniki, to całkiem fajny zestaw ????

Choć w kalendarzu mieni się lato, nic nie stoi na przeszkodzie, by zanurzyć się w powieści utrzymanej w jesiennych klimatach, z kolorami zapachami i smakami jaką bez wątpienia jest "Dziewczyna ze słonecznikiem".

Bardzo szybko bohaterowie i ich perypetie wciągnęli mnie w sam środek wydarzeń. Zżyłam się z nimi i ciężko było mi się z nimi rozstać. Ale tak już jest z książkami Aleksandry Rak. Co prawda mamy utarty schemat trójkąta, ale w niczym mi to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, niektórymi rozwiązaniami, jakie zaserwowała autorka byłam zaskoczona. Całość okazała się być realna, z prawdziwymi bohaterami i problemami.

Autorka porusza trudny i ważny temat despotyzmu i przemocy psychicznej. Rodzic powinien być dla dziecka wsparciem, akceptować jego wybory. Nawet wówczas, gdy popełnia błędy, pozwolić mu na to, inaczej mi nigdy nie będzie samodzielne, a w dorosłym życiu będzie bało się nawet najmniejszych wyzwań. W takiej sytuacji znajdzie się Kacper. Ogromnie trzymam za niego kciuki.

Autorka doskonale potrafi wniknąć w duszę swoich bohaterów ukazując ich rozterki, uczucia i emocje. Widzimy też jak skomplikowane potrafią być relacje międzyludzkie, a zwłaszcza te rodzinne. Historia pokazuje, że zawsze warto walczyć o siebie, nie poddawać się presji innych, po prostu uwierzyć w swoje możliwości, w to, czego pragniemy. Lęki i strach towarzyszą każdemu, ale nie można pozwolić, by wzięły nad nami górę. 

Dodatkowym atutem jest motyw sztuki i ulubionych kwiatów Łucji - słoneczników. Wszystko to, o czym czytałam żywo przewijało się przed moimi oczami.

"Dziewczyna ze słonecznikiem" to ciepła, momentami gorzka, przesiąknięta romantyzmem powieść o pragnieniu szczerej miłości i akceptacji. To również książka o przyjaźni, trudnych wyborach, pasji, talencie, rodzinnych sekretach, odwadze stąpania własnymi ścieżkami. Jeśli jesteście tak jak ja typowymi "jesieniarami" sięgajcie śmiało, lektura obowiązkowa!