Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić (twarda)

Zawsze mi się wydawało, że czasy wojen już dawno minęły i nigdy nie wrócą. Te okrutne wydarzenia, które przerabiałam na lekcjach historii i języka polskiego, były dla mnie czymś tak odległym, znanym mi tylko z książek i opowieści starszych osób. Aż do 24 lutego 2022 r. Ta przerażająca mnie dotychczas historia wróciła do moich ukraińskich przyjaciół, którzy przeżywają teraz to, co kiedyś moi dziadkowie.

Jeszcze całkiem niedawno, bo jesienią 2021 r. byłam na Ukrainie w kilku miastach i spotkałam się z koleżankami, z którymi pracujemy od kilku lat przy okazji różnych projektów. Dzisiaj wiele z nich już nie mieszka w swoich domach, bo zostały zniszczone, musiały uciekać, by chronić swoje dzieci.

Właśnie dlatego, ku przestrodze, powinny powstawać takie pozycje jak ?Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić?, by kolejny raz otworzyć nam oczy na ogrom tragedii, wszechobecnego zła, które niesie ze sobą wojna. To wzruszające i pełne emocji wyznanie po latach z pamięci małej dziewczynki, która razem z matką, dziadkami i bratem trafiła do obozu Auschwitz Birkenau.

Jej opowieść niesie ze sobą niezwykle piękne i ważne przesłanie: ?Przyszłość tego świata leży w waszych rękach, od was zależy, jak będzie wyglądać. To wy nie możecie dopuścić do kolejnej ohydnej zbrodni. To prawda, że nie doświadczyliście Auschwitz, ale dzięki moim słowom i słowom tak wielu innych świadków, którzy odeszli przede mną, możecie się o tym dowiedzieć?.

Piekło, jakim jest wojna nigdy nie powinno się odrodzić! Prawdę o tych wydarzeniach, jaką opowiada Lidia oraz inni ocaleni, musi poznać cały świat.

Dzisiaj jeszcze bardziej doceniam czas spędzany z moją rodziną, przytulam mocno moje córki, chłonę ich zapach, głaszczę po włosach, kiedy się we mnie wtulają i cieszę się, że mam je tu i teraz bezpieczne.

,,Pamiętanie oznacza czujność, ponieważ te rzeczy mogą się powtórzyć raz jeszcze, począwszy od propozycji ideologicznych, które wyrażają pragnienie uratowania świata i narodu, a prowadzą do zniszczenia narodu i ludzkości - bądźcie ostrożni, nie zapominając, w jaki sposób zaczęła się ta droga do śmierci, zagłady, brutalności??.

,,Bóg nie interweniował, nie dlatego, że nie chciał, ale dlatego, że nie był w stanie tego zrobić. Kto go powstrzymał? Wydaje mi się, że ludzka podłość. W jej obliczu nawet Bóg nie mógł zrobić nic innego, jak tylko się wycofać??.
~ Hans Jonas (filozof)

,,Ten, kto nienawidzi, cierpi bardziej niż ten, kto jest nienawidzony (?). A ci, którzy nienawidzą, mają świadomość, że nienawiść może prowadzić tylko do śmierci, do zniszczenia osobistego i zbiorowego?.

Wiele przeczytałam takich historii, poznałam wiele faktów, świadectw, widziałam obóz zagłady na własne oczy (oczywiście jako muzeum), ale za każdym razem, gdy otwieram kolejną książkę z tym motywem, cierpienie tamtych czasów budzi we mnie wiele emocji. Wciąż na nowo zdumiewa mnie ta wszechobecna nienawiść i brutalność, robi na mnie tak samo mocne, przerażające wrażenie.

... miałam okazję poznać historię ocalałej Ludy, a później Lidii. Pomimo tego, że stała się ofiarą nazistow, jej opowieść budzi nadzieję. Na poukładanie wszystkiego na nowo, przebaczenie, na odzyskanie swojej tożsamości i przede wszystkim na człowieczeństwo?

Kiedy trafiła wraz ze swoją matką do Auschwitz miała zaledwie 3 latka. Stała się żywym przedmiotem, wykorzystywanym do badań, które z ogromnym zapałem wykonywał obozowy Anioł Śmierci- Mengele. (Jeśli jesteście ciekawi sylwetki tego ,,eleganckiego zwyrodnialca?? to polecam m.in. obejrzenie filmiku na kanale ,,Historia bez cenzury??).

Książka, choć wcale nie długa, zawiera w sobie świadectwo niesamowicie silnej istoty, która przeżyła, pomimo że nie wiedziała po co ma żyć. Na długie lata utraciła matkę, rodzinę, a zaopiekowali się nią obcy ludzie tuż po wyzwoleniu obozu.

Dziś Pani Lidia nie waha się mówić o przeszłości, choć wytatuowany numer nieustannie przypomina jej o tamtych okrutnych chwilach, ona wciąż przekonuje, że nie należy i nie warto nienawidzić.

Są książki których czytanie boli.
Ta bolała mnie.

Zastanawiam się ile potrafi zapominać mały człowiek?
Okazuje się, że wiele.
Wspomnienia dziecka, które przeżyło piekło obozu zagłady, gdyż umiało milczeć, było odporne fizycznie, miało szczęście (?).
Wszystko to złożyło się na przetrwanie mrocznych dni.

Została córką dwóch matek, dwóch światów.

W głowie miałam kadry z filmu "Zapamiętaj imię swoje", kto nie odlądał, polecam.

Trudna tematycznie, emocjonalna. Wzruszająca.
Naładowana smutkiem i przesłaniem o dobru.
Świadectwo pamięci i zmienności losu.

"Ja nikogo nie nienawidzę. To uczucie, które niszczy. Niczego nie tworzy, a światu potrzebne jest tworzenie, nie niszczenie."

Oszczędna w słowach, przemyślana.
Trafiła w moje serce.
Otoczyła cierpieniem uczucia matki tracącej i oglądającej ból dziecka.

Długo będę się po książce "zbierała."