Dziewczynka, która ziała ogniem

Lubisz historie opowiadane oczami dziecka?

Mam słabość do książek napisanych z punktu widzenia dzieci. Ich perspektywa zazwyczaj jest oryginalna i skłaniająca do refleksji, gdyż na wiele aspektów rzeczywistości patrzą w zupełnie inny sposób niż dorośli. Taką narrację zazwyczaj cechuje niebywała wrażliwość, przenikliwość oraz niezmącona wiara w drugiego człowieka. Bardzo podziwiam autorów, którzy nie boją się wcielać w ciało oraz umysł dziecka i pokazywać nam świat ich oczami. Nie jest to łatwe zadanie, lecz Giulia Binando Melis spisała się w tej kwestii na medal. W swoim debiucie opisała własne doświadczenia z najmłodszych lat, co niewątpliwie wpłynęło na to, że "Dziewczynka, która ziała ogniem" jest lekturą przejmującą i chwytającą za serce.

Książka dotyka tematu bolesnego i niezwykle trudnego. Choroba nowotworowa u dzieci to brutalny i bezwzględny kopniak od losu wymierzony w całą rodzinę. Pojawiają się wówczas pytania typu "Dlaczego akurat ja?!", a poczucie niesprawiedliwości i krzywdy zapera dech w piersiach.
Jednak Martina to niesamowicie odważna dziewczynka i z pomocą siły swojej wyobraźni zamierza zmierzyć się z wrogiem, który zaatakował jej ciało. W końcu jest smokiem, a one nigdy nie poddają się bez walki!

Obawiałam się lektury tej książki. Jestem wrażliwa na cierpienie najmłodszych, dlatego przed rozpoczęciem czytania nastawiłam się na stany przygnębienia i smutku. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie! "Dziewczynka, która ziała ogniem" mimo swojej tematyki potrafi zarażać optymizmem i hartem ducha. Kilkakrotnie myślałam o tym, że chciałabym być tak silna jak Martina. Potwierdza to tezę, że my jako dorośli, tak naprawdę cały czas możemy wiele nauczyć się od dzieci.

Czas w szpitalnych murach potrafi się wlec, lub pędzić jak szalony. Główna bohaterka przybliża nam specyfikę oddziału, jego pacjentów oraz wizytujących. Pod tą szatą codzienności kryje się wzruszająca opowieść o przyjaźni, odwadze i pięknie ukrytym w małych, czasami prozaicznych rzeczach.
Zdecydowanie warto poznać tę nietuzinkową dziewczynkę, która ziała ogniem ????

Choroba jest jak wąż, który podstępem wkrada się w życie człowieka przewracając je do góry nogami. Gdy dotyczy małego dziecka, które zamiast śmiać się, robić psikusy, dokazywać z rówieśnikami, zostaje zamknięte w szpitalu serce się kraje, a gula w gardle rośnie. Nie obawiajcie się jednak, bo mimo że porusza trudny temat ?Dziewczyna, która ziała ogniem? jest przede wszystkim ciepłą, wzruszającą opowieścią o ogromnej sile wyobraźni, przyjaźni i nadziei, której nie można nigdy tracić.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Martiny, dziewczynki chorującej na chłoniaka porusza do głębi, ale jednocześnie wymaga skupienia, bo jak myśli dziecka przeskakuje czasem z tematu na temat, czasem ze wspomnień do rzeczywistości, a z tej ostatniej ucieka często w krainę fantazji. I mimo że jej świat zostaje ograniczony do ścian szpitala, to pozostaje dzieckiem z całą jego ciekawością, chęcią zabawy i zmiennymi humorami.

Autentyzm bije tu z każdego słowa. Autorka bardzo sugestywnie oddaje emocje i myśli dziecka unikając z jednej strony skażenia dorosłością, z drugiej nadmiernego infantylizmu i spłycenia wypowiedzi. Dziecięcą beztroskę, ciekawość i poszukiwanie odpowiedzi na pytania, które dorosłemu nie przyszłyby do głowy przenosi na płaszczyznę szpitala, w którym Martina utknęła na długie miesiące. Zwyczajność i naturalność opisów zabiegów, skutków towarzyszących chorobie i jej leczeniu czasem aż boli, przeraża, uświadamiając, że choroba może dotknąć każdego.

Oknem na świat Martiny pozostają wspomnienia, czytane książki i wyobraźnia, a nawiązana w szpitalu przyjaźń z innym małym pacjentem rozbraja i zaskakuje dojrzałością wynikającą ze wspólnych doświadczeń. Łzy czasem same cisnęły się do oczu, bo obrazy malowane przez Autorkę, szczególnie pod koniec powieści, tchną ciepłem, słodyczą i niewinnością, do której tylko dzieci są zdolne.

Trudno opisać ogrom emocji towarzyszących lekturze, które wzmacnia świadomość, że Autorka czerpie z własnych przeżyć z dzieciństwa. Ta z jednej strony piękna z drugiej ważna powieść, a szczególnie jej mała, a jednocześnie tak silna bohaterka, zostanie w moim sercu na długo.