Dżuma

Głównym bohaterem powieści jest doktor Rieux - francuski lekarz. Ma on chorą żonę, która obecnie jest poza granicami afrykańskiego miasteczka Oran. Do miasta dociera epidemia - zaraza dżumy. Bohaterowie przybierają różne postawy, jednak doktor Rieux uważa się za lekarza z powołania i nie zamierza bezczczynnie czekać, aż choroba weźmie się za wszystkich. Jego trud i wkład w leczenie ludzi jest ogromny. A jak zachowają się inni bohaterowie? Książka bardzo mi się podobała.

Piękna i subtelna opowieść o ludzkich postawach wobec świata, niezwykle uniwersalna i aktualna szczególnie teraz. Wydanie PIW jest estetyczne i wygodnie leży w dłoni. Polecam.

"Dżuma" Alberta Camusa opowiada historię o afrykańskim miasteczku Oran. Miasto nawiedza epidemia zarazy. Z początku objawia się to wszędzie leżącymi trupami szczurów, poźniej nagłymi zachorowaniami obywateli miasteczka.. Zostaje stwierdzona zaraza Dżumy i bramy miasta zostają zamknięte. Jak poradzą sobie główni bohaterowie? Jakie pozycje przyjmą oni w stosunku do choroby? Jedną z postaci jest Bernard Rieux - lekarz z powołania, który będzie próbował walczyć z zarazą.

"Dżuma" Alberta Camusa jest drugą z lektur szkolnych, która naprawdę mną wstrząsnęła i z lekka przeraziła (pierwszą jest "Jądro ciemności" Josepha Conrada). Autor porusza w książce problem bezsilności ludzi wobec potęgi choroby, jaka opanowała jedno z algierskich miast - Oran.
Wszystko zaczęło się od szczurów. Z początku wychodziły na ulicę, zbioro zdychając. Z czasem jednak zabrakło szczurów i zaczęli umierać ludzie. Dwie, trzy osoby, aż w końcu setki ludzi tygodniowo. Widok wstrząsający, na cmentarzarz brakowało miejsc, więc zaczęto praktykować mogiły zbiorowe. Najgorsze było jednak to, jak zmieniała się mentalność ludzi. Rzeczy ważne przestały mieć znaczenie, uczucia znikały lub zostały spychane na plan dalszy, dużo dalszy... Marzenia? Niezdefiniowane. Może tylko jedno oczekiwanie - na koniec udręki.
Główni bohaterowie powieści Camusa prezentują filozofię egzystencjalizmu. Większość z nich nigdy nie wierzyła w Boga lub też w czasie epidemii utraciła wiarę, przez co ich człowieczeństwo pojmowanie jest w nieco inny sposób. Jaki? Zachęcam do lektury...
To co zapamiętałam z lektury to nie opisy bólu, męki chorych oraz wstrząsająca wizja śmierci, lecz siła i wiara wewnętrzna człowieka w to co się robi dla siebie i innych. "Wszystko, co człowiek może wygrać w grze dżumy i życia to wiedza i pamięć". Taki był pogląd ludzi doświadczonych przez chorobę. Jak zachowalibyśmy się my? Tego nie wiem i raczej nikomu nie życzę, aby miał okazję się przekonać. Na zakończenie chciałabym zacytować myśl, która jest niejako podsumowaniem refleksji na temat życia w tym trudnym okresie czasu: "Wiedzieli teraz, że jeśli istanieje coś czego można pragnąć zawsze i osiągnąć niekiedy, to jest to czułość ludzka". Życzę wszystkim, aby o tym pamiętali, mając na uwadze doświadczenia ludzi z Oranu.