Echo milczenia

Czy istnieje zbrodnia doskonała? Czy możliwe jest, że sprawca wielokrotnych morderstw gra na nosie policji? Czy sprawca może być sprytniejszy od policji? Oczywiście, że tak. A jeżeli jeszcze jest fanem filmów kryminalnych, to zapewne może być trudnym przeciwnikiem dla stróżów prawa.
W spokojnym miasteczku na Dolnym Śląsku w krótkim odstępie czasu giną koleżanki z liceum. Ciało pierwszej ofiary, Marty Rychlińskiej ? Król, znaleziono na ławce przed ratuszem. Była w pozycji siedzącej, blada, jednak nic nie wskazywało, aby nie żyła. Jednak po bliższym przyjrzeniu okazało się, że kobieta nie żyje, wyglądała, jakby upuszczono z niej krew. Żadnych śladów przemocy. W jednej ręce trzymała klasowe zdjęcie z liceum, na którym postać ofiary została przekreślona, na drugiej miała namalowaną niezapominajkę. Po oględzinach miejsca zbrodni okazało się, że sprawca nie zostawił żadnych śladów. Perfekcjonista czy psychopata?
Kasia Magiera zaserwowała nam całą paletę emocji, trudnych do ogarnięcia i wyobrażenia. Świetny i nietuzinkowy pomysł na fabułę powieści, z liczną grupą postaci nadającą jej wielobarwnego kolorytu. Mamy różne charakterki, od tych ckliwych i dobrodusznych, poprzez wyniosłych i zarozumiałych, a kończąc na mordercy ? psychopacie. Każda postać stanowi niezbędny element układanki, jaką jest ?Echo milczenia?. Tytuł świetnie oddaje treść powieści, echo odbija się od jednej postaci do kolejnej, przemyka przez Lubomierz, aż na końcu jest usłyszane, cieniutkim, ledwo słyszalnym głosikiem ...
Trzeba mieć niesamowity talent literacki, aby tak sprawnie i umiejętnie od samego początku manewrować czytelnikiem, podając mu na tacy rozwiązanie zagadki morderstw, by za chwilę zabrać sprzed nosa. Dostajemy wisienkę na torcie, ale za chwilę ktoś ją nam zabiera i musimy o nią się postarać. Tak samo jest z znalezieniem mordercy. Przednia zabawa.
Przyznam, że spodziewałam się innego zakończenia powieści, zaskoczyło mnie ono pozytywnie. Niespodzianka. Ta powieść usidliła mnie na cały weekend, nie byłam w stanie odłożyć jej na bok. Zawładnęła mną bezwzględnie. Nie jestem w stanie opisać emocji i napięcia, jaki mi towarzyszyło przy jej lekturze. A do tego czyta się płynnie i szybciutko, na jednym oddechu. Skrócony i płytki oddech, gęsia skórka, wypieki na twarzy, nie do końca wiedziałam co jest przyczyną takiego samopoczucia, ale z wnikliwością detektywa udało mi się rozwiązać tę zagadkę. Powieść skradła moje serce również dlatego, że opisywane wydarzenia miały miejsce w mojej dość bliskiej okolicy.
Świetna i wartka akcja, intrygujący i ciekawi bohaterowie, zaskakujące i dynamiczne zwroty wydarzeń to niektóre z jej zalet. A jest ich znacznie, znacznie więcej . . .
Polecam gorąco. Tylko mała sugestia. Bierzcie się za jej czytanie w weekend, gdyż gwarantuję, że nie wstaniecie rano do pracy.

ECHO MILCZENIA! Jest to debiut. Tym razem mamy dużo nowości i oryginalności. To kobiecy kryminał- kobiety wszędzie :) Może się komuś wydawać, że nie dość, że to absurd, to jeszcze pewno irytuje. Mężczyźni dla równowagi się przydają? W miarę czytania przestaje mieć to znaczenie i jest to niesamowite osiągniecie. Co jest istotne autorka nie feminizuje, nie nakazuje nienawidzić mężczyzn, czy nie daje dorozumienia, że mężczyźni są niepotrzebni. U niej normą jest to, że kobiety ze sobą pracują i rozwiązują sprawę. Taki układ i już. W życiu prywatnym mają mężów i są w normalnych stosunkach z męskimi bohaterami. Autorka postanowiła zrobić coś czego jeszcze nie był, czyli cały ciężar fabuły postawiła na kobietach. Nie spotkałam się jeszcze w żadnej książce kryminalnej z tym, aby główną osią wydarzeń były kobiety. Autorka podeszła do zagadnienia w takim sposób jakby zawsze w świecie była równość pomiędzy kobietami i mężczyznami (wpasowała się w obecną ?walkę? aktorek w Hollywood o zrównanie pozycji:)) Taka wizja przyszłości, ale nie w stylu Seksmisji, bo w tej książce nie chodzi o to, że kobiety chcą przejąć funkcje i pozycje mężczyzn. One w tej książce żyją i funkcjonują identycznie jak mężczyźni w innych powieściach kryminalnych. Są naturalnymi bohaterkami. Portrety kobiece są urozmaicone. Każda bohaterka jest inna, uzupełniają się i dzięki temu nie ma poczucia braku męskiego głównego bohatera. Dlaczego miałby być rzeczą dziwną to, że w komisariacie pracują same kobiety? Skoro każda jest inna i fizycznie i psychicznie oraz pod względem doświadczenia zawodowego. Kto powiedziała, że śledztwo nie może być prowadzone TYLKO przez kobiety. Czy obecność mężczyzny na komisariacie jest gwarantem rozwiązania sprawy, a bez niego się nic nie uda? Dobrze poprowadzone postaci, każdy może utożsamić się, z którą z nich. Ciekawe rozwiązanie, nowatorskie i warte uwagi. Wybór małego miasteczka i tajemnica z przeszłości to dobry wybieg. Małe miasteczka zawsze kryją w sobie drugie dno. To na co warto zwrócić również uwagę to zabawa w stylu postmodernistycznym. Autorka wykorzystuje w książce znane elementy, ale daje im nowe życie. Sprawa, że gdzieś już istniejące elementy nabierają nowego znaczenia. Ogromna ilość nawiązani oraz odwołana do filmów i seriali (od razu można się zorientować jaki zawód wykonuje autorka książki, nie trzeba czytać info o Niej na skrzydełku książki :)). Fabuła wymyślona świetnie, niekonwencjonalne, zakończenie dyskusyjne i dzięki temu zostaje w głowie na długo. Książki, nad którymi myśli się nawet kilka dni są warte tego, aby poświecić im czas. Czyta się szybko, gdyż styl i język jest łatwo przyswajalny. Zaczynając czytać ma się ochotę nie kończyć. A każde wybicie z letargu czytelniczego przyprawia o złość :) Uważam, że to dobry debiut. Przemyślany, czuć w nim, że autorka szukała czegoś nowego, jakieś swojego sposobu na opowiadanie kryminałów. Teraz już nie wystarczy wymyślić ciekawą zagadkę kryminalną, teraz czytelnik oczekuje czegoś ekstra, a w tej książce dostaje ekstra świeżość. Będę czekać na kolejną jej książkę, zobaczymy co wymyśli.