Ekipa do naprawy świata. Jak dziesięć milionów gatunków staje na głowie, by uratować ci tyłek (twarda)

Buńczuczny tytuł przykuwający czytelnicze oko. Ironicznie uśmiechnięta surykatka na okładce dopełnia całości. Jeśli jednak sięgnięcie po lekturę ze względu na jej fizis ? rozczarujecie się gorzko, surykatki nie należą do tych dziesięciu milionów gatunków ratujących nasz tyłek, a przynajmniej nie do tych, o których pisze autorka. Książka jest bardzo nierówna. Zachwycająca, gdy opisuje świat przyrody, jego konkretnych przedstawicieli takie na przykład śluzowce, które nie posiadają mózgu a są w stanie znaleźć w labiryncie najbardziej ergonomiczną drogę do jedzenia. Albo małże, które filtrują 50 litrów wody w ciągu doby. Lub wieloryby, które sprawiają, że pierwiastki z dna oceanicznego wędrują na powierzchnię wody, a dzięki temu stają się dostępne dla człowieka. Czy też lasy namorzynowe skuteczniejsze w ochronie przed falą powodziową niż najlepszy falochron. Czy też dziób zimorodka, który stał się inspiracją dla inżynierów udoskonalających kształt shinkansena. Tych przykładów można mnożyć bez liku, lecz jest druga strona medalu. Melchior Wańkowicz zwał ją pięknie smrodkiem dydaktycznym. Tak, autorka ma poczucie misji. Koniecznie chce moralizować i pouczać. Niestety nie robi tego z równą lekkością, jak opisuje przyrodę i skomplikowane relacje łączące gatunki roślin i zwierząt. A szkoda. Ponieważ sprawy, na które zwraca uwagę mają niebagatelne znaczenie. Powinno się o nich mówić. Mam nadzieję, że ta wiedza już wkrótce zagości w szkołach. A póki co serdecznie namawiam na lekturę. Zachwyci was natura. Polecam.

Podchodziłam ostrożnie do tej książki. Myślałam, że może będzie za bardzo moralizatorska. Nie była taka ani trochę. Autorka w prosty sposób opisała mechanizmy rządzące przyrodą i wyjaśniła, dlaczego ludzie zaburzają je swoją działalnością. Udowadnia, że każdy organizm ma znaczenie - wieloryb nie jest tylko imponująco piękny i wielki, ma swoje zadania, oddziałuje na klimat, roślinność i inne zwierzęta. Z tej książki emanuje miłość do natury, a jednocześnie zrozumienie dla człowieka. Anne Sverdrup-Thygeson pokłada nadzieje w nowoczesnych technologiach i, takie odniosłam wrażenie, liczy na to, że zrozumiemy, co nam się bardziej opłaca, również w aspekcie czysto ekonomicznym - współpracować z przyrodą czy ją niszczyć?