Ekshibicjonista. Opowiadania nie tylko erotyczne (twarda)

we cia­ło, a ra­czej jego małe skraw­ki, wy­ła­nia­ją­ce się z fałd bie­li­zny i po­ście­li, na jej tro­chę sen­ne, jak­by zwol­nio­ne ru­chy. Słu­cha­łem jej gło­su, ale nie ro­zu­mia­łem sen­su słów, nie chcia­łem ro­zu­mieć, nie in­te­re­so­wa­ła mnie ich treść. Wo­la­łem ło­wić wi­bra­cje po­szcze­gól­nych dźwię­ków, wy­so­kich i ni­skich na prze­mian, wpra­wia­ją­cych w drże­nie moje zmy­sły, osza­ła­mia­ją­ce jak nar­ko­tyk. Tak więc nie sły­sza­łem, o czym roz­ma­wia­li, pa­mię­tam, że śmia­ła się ci­cho, a po­tem wy­cią­gnę­ła do nie­go smu­kłą rękę. On, jak­by tknię­ty różdż­ką cza­ro­dziej­ską, za­milkł na chwi­lę, po­tem przy­warł usta­mi do jej ra­mie­nia, z któ­re­go zsu­nę­ła się ko­szu­la. Wte­dy jej dru­ga dłoń za­nu­rzy­ła się w jego gę­stych wło­sach, nie­mal znik­nę­ła wśród nich, jak­by wnik­nę­ła w głąb jego czasz­ki. Prze­su­nął się na jej łóż­ko i od­rzu­cił koł­drę. Za­bra­kło mi tchu: zo­ba­czy­łem jej ja­sny, nagi brzuch z ciem­nym trój­ką­tem. Wierz­cho­łek tego trój­ką­ta do­ty­kał miej­sca, w któ­rym łą­czy­ły się jej dłu­gie, smu­kłe nogi. Z mo­je­go punk­tu wi­dze­nia ten ciem­ny trój­kąt, zwró­co­ny wierz­choł­kiem ku gó­rze, wy­da­wał się ja­kąś ma­gicz­ną ka­ba­li­stycz­ną fi­gu­rą, zna­kiem, któ­re­go zna­cze­nia nie poj­mo­wa­łem. Le­d­wie o tym po­my­śla­łem, zo­ba­czy­łem, jak jego moc­na owło­sio­na dłoń peł­znie po jej udzie, zbli­ża się do ma­gicz­ne­go trój­ką­ta i do­ty­ka go, jak­by przy­pad­ko­wo, grzbie­tem pal­ców. Usły­sza­łem ci­chy jęk po­żą­da­nia, wy­do­by­wa­ją­cy się z jej roz­chy­lo­nych ust. Zo­ba­czy­łem olśnie­wa­ją­cy błysk jej bia­łych zę­bów. Jej pa­znok­cie wbi­ły się w jego ra­mię, skó­ra pod nimi zbie­la­ła, po­tem pod­bie­gła krwią. Jej ko­la­na jak przę­sła zwo­dzo­ne­go mo­stu unio­sły się wol­no w górę i za­czę­ły się roz­chy­lać. Po­czu­łem gwał­tow­ny przy­pływ żą­dzy i wście­kło­ści, ale je­dy­ne co mo­głem zro­bić, to prze­stać na nich pa­trzeć. Szyb­ko wy­peł­złem z Ró­żo­wej Kom­na­ty i za­szy­łem się w naj­ciem­niej­szy kąt głę­bo­kiej, wy­eks­plo­ato­wa­nej sztol­ni, w któ­rej nie by­łem już od mie­się­cy. Kie­dy uspo­ko­iłem tro­chę roz­dy­go­ta­ne ner­wy, zwal­czyw­szy po­ku­sę ma­stur­ba­cji pod tło­czą­ce się na­tręt­nie, za­pa­mię­ta­ne w każ­dym szcze­gó­le ob­ra­zy, któ­re bu­rzy­ły krew, za­czą­łem roz­pa­mię­ty­wać to wszyst­ko, co tego dnia się wy­da­rzy­ło, a zwłasz­cza to, cze­go do­wie­dzia­łem się o so­bie. A więc na­zy­wam się IPS i trze­ba by od­kryć ry­su­nek ko­ry­ta­rzy mego la­bi­ryn­tu, aby stwier­dzić, czy je­stem ty­po­gra­phus, se­xden­ta­tus czy ob­scu­rus. Moje zgryź­li­we dru­gie ja pod­su­nę­ło mi na­tych­miast au­to­iro­nicz­ną zbit­kę: se­xus ob­scu­rus - tak, nie­wąt­pli­wie je­stem sek­sma­nia­kiem, opę­ta­nym ciem­ną, śle­pą żą­dzą; ale czy te mało wraż­li­we isto­ty zaj­mu­ją­ce się kla­sy­fi­ka­cją mego ga­tun­ku mo­gły­by kie­dy­kol­wiek wy­od­ręb­nić taki wy­róż­nik i na­zy­wać tak ja­kiś rząd czy ro­dzi­nę mo­ich współ­bra­ci? Czy zresz­tą w ogó­le mam ja­kichś współ­ple­mień­ców, czy kie­dy­kol­wiek spo­tkam ja­kie­goś bra­ta, któ­ry od­czu­wa i my­śli jak ja, z któ­rym znaj­dę wspól­ny ję­zyk? A może spo­tkam sa­mi­cę mego ga­tun­ku i ona do­ce­ni moją pa­sję, zro­zu­mie moje po­wo­ła­nie ku po­żyt­ko­wi ga­tun­ku? Nie, nie mam się co łu­dzić! Moim prze­zna­cze­niem jest sa­mot­na wę­drów­ka la­bi­ryn­tem, któ­re­go ko­ry­ta­rze wciąż wy­dłu­żam, mno­żę i gma­twam, gu­biąc się w nich i od­naj­du­jąc bez koń­ca. Za­raz! Co on mó­wił o ja­kimś współ­ży­ciu z ro­śli­ną? Czyż­by ten grzyb, któ­ry ho­du­ję dla po­kar­mu, rze­czy­wi­ście świa­do­mie współ­żył ze mną? Czy ten grzyb ma świa­do­mość? Czy on my­śli? A może on mnie ob­ser­wu­je, może obie­ra ja­kąś swo­ją tak­ty­kę prze­trwa­nia tu ze mną, może pla­nu­je wspól­ną przy­szłość? A może on, o bo­go­wie!, jest sa­mi­cą mego ga­tun­ku? Nie, to non­sens! Nie moż­na uwie­rzyć, że na tak ni­skim stop­niu roz­wo­ju bio­lo­gicz­ne­go ist­nie­je ja­kaś świa­do­mość! Co in­ne­go ja, z po­zo­ru dro­bi­na, pył, sza­ry, ci­chy wę­dro­wiec, miesz­ka­niec la­bi­ryn­tu. Ja mam pra­wo czuć się isto­tą ro­zum­n