Ekspozycja

o podpisie. - A jednak sam komendant wojewódzki właśnie mnie o tym poinformował. - Drwi sobie pan ze mnie? - Na szczęście nie. Choć mnie też wydaje się to za piękne, by mogło być prawdziwe - odparł Osica. - Najwyraźniej podpadłeś w inny sposób. - Najwyraźniej? Edmund z namaszczeniem skinął głową. - Nie powinien pan o tym wiedzieć? Jest pan przecież cholernym podinspektorem. - Uważaj na słowa. Przez moment milczeli. - Więc? - zapytał Forst. - O niczym nie wiedziałem. - Jak to możliwe? - Naczelnik Wydziału Kontroli mnie nie znosi - odparł Osica, znów zapadając się w śniegu. Wiktor podał mu rękę, a Edmund bezwiednie za nią złapał. - Zresztą, nawet gdyby było inaczej, te hieny nic by mi nie powiedziały. Muszą wiedzieć, że sypiasz z moją córką. - Sypiałem. - Milcz, Forst - odbąknął podinspektor. - I przyzwyczaj się do tego, bo przez następne trzy miesiące właśnie to będziesz robił. Trzy miesiące. Tyle wystarczyło, by wszelki ślad po mordercy rozpłynął się w odmętach akt, wśród innych nigdy niewyjaśnionych spraw. Forst nagle się zatrzymał. Dowódca przeszedł jeszcze kilka kroków, po czym zrobił to samo i niechętnie obejrzał się na podkomendnego. - To jakiś absurd - powiedział Wiktor. - Absurd? Pracowałeś na to, od kiedy zacząłeś u nas służyć. O ile mnie pamięć nie myli, było to jedenaście lat drogi przez mękę. Forst nie miał zamiaru z nim dyskutować. Przez te lata było kilka okazji, by Wydział Kontroli wszczął przeciwko niemu postępowanie, ale zawsze udawało mu się jakoś wyplątać z kłopotów. Tym razem jednak nie dano mu choćby szansy, by odniósł się do zarzutów. Nie wiedział nawet, które z jego przewinień przepełniło czarę goryczy. Wszystko to wyglądało co najmniej podejrzanie. Mógł się bronić. Na wydany przez przełożonego rozkaz przysługiwała mu skarga do sądu administracyjnego. Naraz zdał sobie jednak sprawę, że żadne odwołanie mu nie pomoże. Nawet jeśli uda mu się uchylić zawieszenie, nie zostanie z powrotem przydzielony do sprawy z Giewontu. Dostanie patrole nartostrad albo pogadanki w szkołach. Obrócił się ku Wyżniej Kondrackiej Przełęczy. - Co robisz? Wiktor bez słowa ruszył w kierunku, z którego przyszli. - Forst, stój! - Jestem zawieszony, panie inspektorze. Zawieszona jest także moja wola wykonywania rozkazów. Podinspektor ruszył za nim, miotając pod nosem przekleństwa. - Dawaj kaburę, kurwa mać! - wycedził, gdy znalazł się tuż za komisarzem. - I legitymację służbową! Nie zwalniając, Wiktor podał mu kartę przypominającą dowód osobisty, a potem odpiął futerał z bronią. Służbowy glock nie był mu już potrzebny. Liczyło się to, że w komórce miał zdjęcia monety, która stanowiła jedyny ślad pozostawiony przez mordercę. Po chwili zostawił Edmunda w tyle. Przypuszczał, że po tym, co zamierza zrobić, już nigdy więcej go nie zobaczy. Chyba że na sali sądowej. Ciąg dalszy w wersji pełnej CZĘŚĆ DRUGA Dostępne w wersji pełnej CZĘŚĆ TRZECIA Dostępne w wersji pełnej CZĘŚĆ CZWARTA Dostępne w wersji pełnej SPIS TREŚCI Okładka Karta tytułowa Dedykacja CZĘŚĆ PIERWSZA 1 2 3 CZĘŚĆ DRUGA CZĘŚĆ TRZECIA CZĘŚĆ CZWARTA Reklama 1 Reklama 2 Reklama 3 Karta redakcyjna Copyright (C) by Remigiusz Mróz, 2015 Copyright (C) by Wydawnictwo FILIA, 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych. Wydanie I, Poznań 2015 Projekt okładki: Mariusz Banachowicz Zdjęcie na okładce: (C) Yellowj/Shutterstock Redakcja: Editio Korekta: Editio eISBN: 978-83-8075-028-9 Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań Wszelkie pytania prosimy kierować na adres: Dołącz do nas na Facebooku! Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: ,,DARKHART" Dariusz Nowacki