Eleonora z Habsburów Wiśniowiecka Miłość i korona (twarda)

ć, że Eleonora Maria spełnia te warunki, i o dziwo, tym razem się nie myli. Po raz kolejny w dziejach świata można zobaczyć dziwaczne i niewytłumaczalne zjawisko: mało zdolny, pozbawiony energii, przeciętnie mądry i całkiem zwyczajny mężczyzna zawdzięcza bezpieczeństwo, pozycję, honor, majątek, splendory, a czasem nawet życie inteligentnej, zdolnej, uroczej i oddanej mu żonie. I dzieje się również tak, że po latach to o nim wiedzą wszyscy, a o niej nie pamięta prawie nikt. Miasto Wiedeń tonie w grudniowej mgle tłumiącej dźwięk dzwonów z katedry Świętego Szczepana, tak lubianych przez łagodnego i pobożnego Wildericha Freiherra von Waldendorff - mianowanego przez młodego cesarza Leopolda biskupem stolicy. Zażywny, wiecznie zdyszany i pokasłujący Wilderich przemierza ciemne zaułki, ślizgając się po wilgotnych brukach i zaglądając we wszystkie zakamarki, gdzie niestrudzenie szuka kalek i ubogich. Rozdaje im medykamenty, jedzenie oraz pieniądze, a także pociesza i wspiera modlitwą najbardziej zatwardziałych grzeszników, łagodnie ich napominając i namawiając do pokuty. O różnych porach dnia i nocy widuje się dobrego biskupa klęczącego na kamieniach i rozgrzeszającego konających. Podobno ma wówczas tak jasną twarz, jakby sam święty Leopold szeptał mu do ucha: pewnie, że najważniejsze jest miłosierdzie, ale i chleba im nie żałuj, bo do człowieka głodnego trudniej się trafia z Bożym Słowem. Na pustych kiszkach diabeł przechera umie grać zwodnicze melodie. Dobrego biskupa kochają i chwalą nawet Żydzi, niedawno wypędzeni poza bramy Wiednia. Mówią, że pod względem pięknego charakteru biskup Wilderich jest podobny do zmarłego na początku kwietnia 1657 roku Fryderyka III Habsburga - cesarza rzymskiego, króla Węgier, Chorwacji i Czech, i że tak jak tamten ma anielską duszę. Mówią także, że żarliwą wiarę i bojaźń Bożą zmarły cesarz przekazał swemu synowi - Leopoldowi I, który od początku swego panowania reformuje państwo, próbując wzmocnić pozycję Habsburgów. Jest inteligentny, przebiegły, roztropny, a ponadto umie czekać i oddzielać sprawy ważne od jeszcze ważniejszych. Mówi, że tylko durnie uważają za bezsensowne przelewanie wody przez sito, bo nawet przy takiej z pozoru niedorzecznej czynności zawsze na dnie zostają jakieś cenne Kto niecierpliwy albo nieuważny, nigdy ich nie znajdzie i nie oszacuje. Wyjątkowa religijność młodego cesarza sprawia, że decyzje polityczne podejmuje on często pod wpływem kościelnych doradców i spowiedników. Niektórzy, nawet nuncjusz papieski Abbizzi, mają mu to za złe, ale młody cesarz niezachwianie wierzy w Opatrzność, która ufność nagradza, a pychę karze. Został władcą, mając zaledwie siedemnaście lat. Przygotowywano go do stanu duchownego, trudno się więc dziwić, że szuka rady i pomocy u Najwyższego Tak go wychowano. Nie jest piękny. Można by powiedzieć, że wygląda paskudnie. Niski, chuderlawy, wątły, słynie z nadnaturalnie rozwiniętej dolnej, ,,habsburskiej" szczęki i ogromnej dolnej wargi, którą nie wiadomo po co podkreśla małą trójkątną bródką. Ten defekt przeszkadza mu w mówieniu, powodując, że Leopold sepleni. Jest poważny i bardzo nieśmiały. Tylko w towarzystwie osób naprawdę mu bliskich zdobywa się na żarty i bierze udział w rozmowie. Nade wszystko nie cierpi porównań do swego ciotecznego brata - Ludwika XIV - króla Francji. Wie, że przy tamtym wytwornym pięknisiu wypada zdecydowanie blado. Gustuje w samotnym spędzaniu czasu, ale zdarza mu się gościć w północnym skrzydle Hofburgu, gdzie mieszka lubiana przez niego macocha Eleonora Mantuańska i dwie przyrodnie siostry: Eleonora Maria oraz Maria Anna Józefa. Czasami nawet bywa na przyjęciach u cesarzowej wdowy, bo słyną one z wytwornej elegancji i dobrej kuchni. Zdarza się, że spotyka tam również swego stryja, arcyksięcia Leopolda Wilhelma, brata królowej Cecylii Renaty, poślubionej przed laty królowi Polski Władysławowi IV, i słucha opowieści o czasach spędzonych przez niego w Polsce i w archidiecezji wrocławskiej. Może wówczas zastanawia się nad sposobem wzmocnienia kontaktów między Polską i Austrią? Rozważa korzyści, które przypadłyby Habsburgom, gdyby kolejna panna z ich rodu założyła polską koronę? Leopold jest mądry, umie kalkulować, wie, że politykę uprawia się w rozmaity sosób, także pod wspólną, małżeńską kołdrą, a tu felix Austria nube[3] staje się powoli dewizą Wiednia. Mówią wprawdzie, że to się mści na Habsburgach. Sam przecież jest owocem związku wuja i siostrzenicy, co prawdopodobnie spowodowało jego fizyczne niedoskonałości, ale perspektywa panowania w Europie jest tak pociągająca, że akceptuje małżeństwa ocierające się o kazirodztwo. Uważa, że Habsburgom wolno więcej niż zwyczajnym śmiertelnikom, ponieważ mają jasny i wielki cel: p