Elryk z Melnibone (twarda)

Elryk z Melniboné to książka, która zaciekawiła mnie głównie z powodu intrygującego głównego bohatera, wcześniej nie miałam styczności z twórczością Michaela Moorocka, dlatego uznałam, że jest to dobry powód, aby to zmienić. Autor przenosi nas do dekadenckiej i pełnej przemocą krainy Melniboné, gdzie czarownicy żyją ramię w ramię ze smokami i demonami. Bardzo lubię taką mieszankę, miałam nadzieję, że ta historia mi się spodoba. W tej książce jest motyw zemsty, magii, złych bogów, różne płaszczyzny rzeczywistości, wybór między przeznaczeniem i wolną wolą. To historia człowieka pchniętego do władzy, której tak naprawdę nie chce, ale jest zdeterminowany, by ją utrzymać.
Głównym bohaterem książki autorstwa Michaela Moorocka pod tytułęm ?Elryk z Melniboné ? jest Elryk, który objął tron po śmierci ojca, próbuje wprowadzić reformy w swoim społeczeństwie, wywołuje tym wściekłość wśród ?starej gwardii?, która postrzega go jako słabego nowicjusza i wichrzyciela. Elryk jest cynicznym i melancholijnym królem, urodzony, jako okaleczony albinos utrzymuje się przy życiu jedynie dzięki potężnym lekarstwom i miksturom. Zdaje sobie sprawę, że nie ma innego godnego następcy i od niego samego zależy przetrwanie jego niegdyś potężnego narodu. Kuzyn Elryka, Yyrkoon, nie ma cierpliwości do swojego fizycznie słabego krewnego i nieustannie knuje, by przejąć tron. Wielu poddanych wolałoby, aby tron Melniboné zajmował charyzmatyczny Yyrkoon, który wygląda i zachowuje się tak, jak przystało na przywódcę. Jest silny, zwinny i nacjonalistyczny i chce przywrócić Melniboné do dawnej świetności. Czy Elryk straci władzę? Czy Elryk powinien poświęcić swoje osobiste ideały, aby być przywódcą, którego żąda jego lud?
?Elryk z Melniboné ? to dzieło dające do myślenia, atrakcyjne dla tych, którzy chcą po prostu przeczytać dobrą historię o mieczu,i magii, walkach z demonami w podziemiach. Jednym z podstawowych wątków książki jest to, że Elryk zmaga się ze swoją tożsamością i miejscem w społeczeństwie, w którym nie czuje się do końca jak w domu, tak jak powinien. Styl Moorcocka jest bujny i liryczny, ale nie jest rozwlekły. Proza jest nasycona nutą melodramatu, bardzo dobrze sprawdza się w tego rodzaju opowieściach. Budowa świata jest wypełniona ciekawymi koncepcjami, które dodają narracji smaku. Postacie są jednowymiarowe, ponieważ są ustawionymi elementami dla sił wyższych igrających z ludzkim życiem. W wielkim planie wszechświata są to zasadniczo delikatne marionetki, z którymi bogowie mogą robić, co im się podoba, niezależnie od ilości śmierci i cierpienia, jakie to powoduje. ?Elryk z Melniboné ? jest przepełniony efektownymi scenami akcji, sprawiają, że trudno się oderwać od lektury.

ELRYK PROSTY, ALE FAJNY

Tak w skrócie można podsumować tę serię niezbyt imponujących rozmiarami tomów (skoro w tej książce mieszczą się cztery z nich to sami chyba rozumiecie). Nie jest to wymagająca lektura, ot prosta, lekka i przyjemna, z całkiem ciekawym bohaterem, nadająca się też dla nieco młodszych ? ot choćby takich nastoletnich ? czytelników, ale że jednocześnie to klasyka, to nawet w tej prostocie pokazuje, że można mimo to pisać dobrze, ciekawie i w fajnym stylu. Więc tak, rozrywka to tylko, wiadomo, ale za to na poziomie i naprawdę całkiem przyjemna.

Poznajcie Elryka, który po śmierci swojego ojca, sam zostaje nowym cesarzem imperium Melniboné. Z tym, że Elryk to człowiek pełen słabości, uzależniony, a jednocześnie władający potężną magią. No i wampirycznym mieczem, Zwiastunem Burz. A wiadomo, władanie cesarstwem to nie jest bajka, wrogowie czekają, więc na naszego bohatera czeka niejedno wyzwanie i?

Z tym ?Elrykiem? to było tak, w 1961 roku na łamach magazynu ?Science Fantasy? pojawił się tekst ?The Dreaming City?, gdzie postać debiutowała. Do końca 1962 roku powstało 6 nowelek z bohaterem, a w kolejnych dwóch latach autor wrócił do tematu i dopisał jeszcze cztery, a potem sporadycznie tworzył kolejne, aż w 1972 roku zaserwował nam w końcu powieść, która otwiera ten tom, czyli ?Elryk z Melnibone?. Nie była to pierwsza powieść z serii, ale okazała się najwcześniejsza pod względem wydarzeń, więc tu dostajemy ją jako otwierającą sagę. Nie chcę tu wnikać w zawiłości chronologii, ale obecnie za pierwszą część uchodzi ?The Folk of the Forest? z 2023 roku, a opowiadania z lat 60., posklejane w dłuższe formy znajdują się na samym końcu. A pomiędzy jest cała masa plątania, bo np. ?Perłowa forteca?, która tu jest jako druga, w oryginale wyszła dopiero w 1989 roku, a potem mamy dalsze historie z lat 70. Jakby tego było mało, niektóre historie mają jeszcze różne tytuły w zależności od wydania (?Los Białego Wilka? wydawany bywa jako ?Śniące Miasto?, a ?Znikająca Wieża? to także ?Śpiąca Czarodziejka?).

Aż dziw, że w całym tym zamęcie okazuje się, że mamy do czynienia z prostymi, niewymagającymi, ale całkiem nastrojowymi historiami. Zebrane tu pierwsze cztery tomy (a raczej ?pierwsze? cztery tomy należałoby powiedzieć), to fajne historie, może nie jakieś epickie, ale nastrojowe, z akcją, przygodami, magią, nawet baśniowością. Czasem ma to w sobie coś z horroru ? jakieś drobne elementy, jak te wampiryczne chociażby ? czasem jakąś zabawną nutę. Wszystko tu jest co prawda czarnobiałe właściwie, schematyczne, ale fajnie, choć specyficznie napisane i z prosto, ale wyraziście nakreślonymi bohaterami. Do tego mamy ładne wydanie (myślę, że cała seria zmieści się w trzech tomach, ale czas pokaże, aż tak nie analizowałem detali) w twardej oprawie i?

No jak ktoś lubi klasykę, nawet taką lżejszą i prostszą, mniej wymagającą, może sięgać śmiało. Wiadomo to nie Tolkien ani nikt tego pokroju, ale jednak o niebo lepsze to niż współczesne fantasy. A fakt, że możemy łyknąć cztery tomy na raz zamiast poznawać to część po części, ma swój urok.