Epidemia uczuć

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Kaźmierczyk, i przyznaję, że jestem nim naprawdę mile zaskoczona. Nie spodziewałam się, że przedstawiona historia tak bardzo mnie wciągnie i nie pozwoli się odłożyć bez odkrycia wszystkich skrywanych na swych stronach tajemnic.
Początkowo nie mogłam się odnaleźć w tej historii, przyznaje, że akcja trochę mi się ciągła (ostatnimi czasami mam do czynienia z "szybszymi" książkami), ale w ostatecznym rachunku miało to swój urok, bo dzięki temu poznaliśmy dość dobrze każdego z bohaterów i później łatwiej było zrozumieć podejmowane przez nich decyzje i motywy, które kierowały nimi przy podejmowaniu nawet najbardziej irracjonalnych kroków i decyzji.

Nie będę streszczać fabuły, bo wydawca już wiele zdradza swoim opisem, a nie chciałabym Wam czegoś przez przypadek zaspojlerować, zdradzę tylko, że jest to opowieść przesiąknięta mnóstwem różnorakich emocji, i tajemnic. Autorka doskonale pisze o relacjach i więzach rodzinnych, otula je ciepłem, pokazuje, jak ważne jest wsparcie najbliższych, ale i spełnianie własnych marzeń. Zwraca uwagę, jak ważna jest przyjaźń, zaufanie i lojalność wobec grupy. Pięknie opisuje rodzące się uczucie, to pierwsze- magiczne i wyjątkowe. Nie brakuje tu powodów do wzruszeń, przyznam, że w kulminacyjnych momentach ryczałam jak przysłowiowy bóbr. Zakończenie totalnie zaskakuje i sprawia, że człowiek siedzi z rozdziawioną buzia i pyta "ale jak?".
To historia to tak naprawdę opowieść o ludziach, którzy ponoszą konsekwencje decyzji innych, przez całe swoje życie. Jest to opowieść o stracie, żałobie i nieukojonym przez lata bólu, nie tylko tym fizycznym, ale przede wszystkim tym który zagnieździł się w sercu i duszy.
Nie brakuje tu tajemnic, sekretów i niedomówień. Wplecenie w fabułę epidemii, która dziesiątkowała lokalną ludność całkiem nie tak dawno, rozbudza ciekawość i sprawia, że chce się więcej przeczytać na ten temat, "wejść" w te wydarzenia głębiej.

Książkę przeczytałam dosłownie w jedno popołudnie. Napisana przystępnym językiem z drobiazgowymi opisami realnie oddaje bieg wydarzeń, pozwala puścić wodze wyobraźni, postawić się w miejscu bohaterów, niemal poczuć na samym sobie ich emocje, uczucia, zrozumieć (i nie zawsze zganić) motywy, które nimi kierują.
Ciekawa i intrygująca pozycja, która stawia przed czytelnikiem odwieczne pytanie, jak daleko można się posunąć, by osiągnąć cel, stawiając dobro ogółu ponad jednostkę? Stwarza sporo miejsca na refleksję.

Tak jak wspomniałam, jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Kaźmierczyk, ale jeśli inne jej książki napisane i utrzymane są w podobnym klimacie, z wielką ciekawością po nie sięgnę.

Czy polecam?
Oczywiście, że tak. "Epidemia uczuć" to nietuzinkowa opowieść o miłości, przyjaźni, pewnego rodzaju samotności i walce o siebie. Każdy z Czytelników znajdzie w niej coś dla siebie.

Znam autorkę dotychczas tylko z jednej lektury, ale dzięki niej zapamiętałam jej styl i klimat, tak bardzo charakterystyczne. Te dwie powieści mają dość podobną atmosferę, ale w Epidemii uczuć emocje są ogromne. Nie często mi się zdarza uronić łzy przy czytaniu, a w tym przypadku tak właśnie było ? Nie potrafiłam ogarnąć emocji, były silniejsze ode mnie, targały mną i nie dawały mi chwili wytchnienia ?
Magda ma rozpocząć studia medyczne na znanej krakowskiej uczelni. Ma jasno obrany cel w życiu i dąży do jego realizacji. Wszelkie miłostki i randki odłożyła na bok, nie czas na nie teraz. Jednak nieoczekiwanie spokój dziewczyny burzy wiadomość od rodziców, że się rozstają. Matka postanowiła się realizować zawodowo ? chce się zająć rękodziełem i zamieszkać na małej wsi, na drugim końcu kraju. Dziewczyna jest zła i nie rozumie decyzji matki. Do czasu. Postanawia jednak, że nie może dopuścić do całkowitego rozpadu małżeństwa, i podąża za matką. Zakochuje się w pięknych okolicach i nie tylko. Przypadkiem poznaje chłopaka, Daniela, który całkowicie zawładnął jej sercem. Ale on jest inny. Należy do miejscowej watahy, stroni od ludzi i mieszka w lesie. Dlaczego? Co sprawiło, że on i jego znajomi są odizolowani do świata? Są traktowani jak trędowaci. Ale za ich innością kryje się tajemnica, związana z chorobą, która dziesiątki lat temu zabiła wielu ludzi. W tym jego rodziców. Czy dziewczynie uda się przedrzeć kokon milczenia i dostać się do wnętrza watahy? Czy zostanie przez nich przyjęta? A może ich istnienie to jedna wielka tajemnica? Pytania z każdą kolejną stroną się mnożą, robi się bardzo ciekawie i intrygująco, można śmiało stwierdzić, że nawet bardzo niepokojąco. Strach zagląda w oczy i nie wiadomo, z której strony może pojawić się niebezpieczeństwo. Ale bądźcie czujni, epidemia się rozprzestrzenia ? Ona jest groźna i nigdy nie wiadomo, czy już jest na nią antidotum ?
?Nie warto szukać szczęścia w tym samym miejscu, w którym się je zgubiło?.
Epidemia uczuć to powieść bardzo emocjonalna, trudna i dojrzała. Niespełniona miłość, przerwana w nieoczekiwany sposób, zawsze rodzi ból i smutek. Przykro jest, gdy młodzi zostają pozbawieni szansy na szczęście, gdy na drodze stają im niepoprawne decyzje innych ludzi. Obłuda i kłamstwo zawsze się panoszą i rodzą zatrwożenie. Niszczą dobro i miłość. Autorka bardzo dosadnie i czytelnie pokazuje nam, jak po wpływem uczuć ludzie zmieniają swoje priorytety, co stawiają na pierwszym miejscu, co jest dla nich tak naprawdę najważniejsze. I ile są w stanie znieść i poświęcić dla dobra drugiej osoby. Bardzo dużo, niewyobrażalnie dużo. Taki obraz młodych ludzi, potrafiących kochać bez względu na przeciwności losu, jest bardzo budujący i napawający nadzieją i radością. Pokazuje, że nie wszyscy ludzi są nastawieni materialnie do życia i pragną tylko sukcesu. Są tacy, którzy dostrzegają drugiego człowieka i jego potrzeby ponad wszystko. Piękne i wzruszające.
Ta historia bardzo mnie dotknęła. Łzy bólu delikatnie unosiły się nad stronicami tej powieści. Nie mogłam się pogodzić z takim przebiegiem historii, walczyłam sama z sobą. Ale przyznam, że zrobiło mi się cieplej na duchu, gdy dotarłam do finału. Sama sobie dopowiedziałam zakończenie, bo autorka zostawiła mnie w wielkiej niepewności. Zastanawiam się, czy będzie ciąg dalszy opowieści? Nie wyobrażam sobie, abym pozostała z tym wielkim znakiem zapytania.
Autorka bardzo ciekawie snuje tę opowieść, wprowadza nas w odpowiedni nastrój i stopniuje emocje. Przepadamy w tej historii, wsiąkamy w nią bez opamiętania. Bywały liczne chwile zwątpienia i refleksji, ale można sobie z nimi poradzić i je ogarnąć.
Cudowna życiowa przygoda, pełna czystej i namiastki nieskazitelnej miłości, takiej, o której można marzyć w nieskończoność. Zachęcam do wspólnej podróży, życzę wam, aby i was schwytała epidemia gorących i spełnionych uczuć ? Takich, których się nigdy nie zapomina i do których we wspomnieniach często się wraca ?