Extasia

Lubicie mroczne powieści fantasy z czarownicami w roli głównej?

Przystań to miejsce, które jest uważane za niemal święte. Mieszkańcy twierdzą, że ich wioska jako jedyna na świecie, przetrwała wojny i grzechy popełnione przez kobiety. Bo to właśnie kobiety są uważane za nieposłuszne bogu i to kobiety mają odpokutować własne winy. Zanim dziewczynki staną się dojrzałe, cztery z nich muszą zostać Świętymi aby zaprowadzić pokój i zapobiec okrutnym morderstwom. Wszyscy pokładają nadzieję w Amity, bo to właśnie ona ma zostać czwartą Świętą, jednak przez grzechy własnej matki jej droga do świętości wcale nie jest taka łatwa.

Plaga brutalnych morderstw trwa dalej. Mężczyźni władający wioską twierdzą, że to przez powołanie Amity ich życie jest zagrożone. Przystań przepełniona fanatyzmem wiary staje się miejscem krwawych występków szatana. Amity korzysta z nadarzającej się okazji i dołącza do czarownic, które mają jej pomóc w zrozumieniu sekretu Extasi. To koniec drogi Amity jako świętej ale jednocześnie początek odkrywania ogromnej tajemnicy skrywanej przez ludzkość.

Przystań bardzo przypominała mi świat w ?Opowieści podręcznej?. Okrutny i niszczycielski dla kobiet za dnia i tajemniczy nocą. Zabójczy światopogląd mężczyzn powoli wyniszczał wszystkie piękne cechy kobiet, zaczynając od wyglądu a kończąc na prawdziwej miłości, bo jedyna akceptowalna miłość była tą do boga. Żony powinny być podporządkowane swoim mężom, a dzieci oddane w ręce stworzyciela na przebłaganie grzechów kobiet.

W tym okrutnym świecie przypominającym symulację natrafiamy na Amity ? córkę niegdyś najgrzeszniejszej kobiety w Przytani. Ciągle sobie powtarza, że nie chce popełnić błędów matki, jednak czy te błędy rzeczywiście były błędami? Którejś nocy budzi się w niej moc, która pokazuje jej jak bardzo zakłamany jest świat, w którym żyła. Można ją uznać za promyczek, który ma przezwyciężyć lęki i tajemnice.

?Extasia? to niezwykle wciągająca i mroczna historia, której nie da się odłożyć. ?Jeszcze jeden rozdział? kończył się kolejnymi trzema. Jedyną rzeczą, która mnie zastanawia jest zakończenie. Poczułam się zagubiona i nie wiedziałam co mam z sobą zrobić. Chciałam więcej wyjaśnień, czegoś bardziej spektakularnego a dostałam ogromną metaforę ?czegoś? czego kompletnie nie rozumiem. Ale i tak uważam, że to książka warta przeczytania, gwarantuję jedyne co po niej będziecie w stanie powiedzieć to: WOW.

Książka, o której dziś Wam opowiem bardzo mnie ciekawiła, mowa tutaj o ?Extasii? autorstwa Claire Legrand. To nie tylko historia poruszająca trudne tematy, ale także uwzględniająca motywy LGBTQ+. ?Extasia? jest powieścią fantastyczną skierowaną do młodzieży, ale myślę, że tej nieco starszej. W przypadku tej książki zwróciłam uwagę na opis, a następnie na okładkę, która od jakiegoś czasu pojawia się w mediach społecznościowych. Myślę, że ?Extasia? ukazuje siłę kobiet w walce z fanatyzmem w imię, którego są traktowane nieludzko. Jaki Bóg pozwala na używanie przemocy wobec określonej grupy społecznej? Byłam ciekawa, czy autorka zawierając tak poważną i trudną tematykę w książce będzie potrafiła to udźwignąć, dając temu jednocześnie wydźwięk taki, aby trafiał do młodzieży. Czy ta książka wyszła naprzeciw oczekiwaniom?
W ?Extasii? imię nie mają znaczenia personalia, tylko to, kim się jest. Ona została wybrana, stała się jedną z czterech Świętych, czyli nastolatek, które zostały wskazane przez starszyznę, aby ludzie mogli wymazać swoje grzechy. Zyskała imię Przyjaźń, w wiosce zaczęły dziać się dziwne rzeczy, ludzie umierali w nienaturalny sposób. Wszystkiemu winne jest zło, które zamieszkuje pod czarną górą, a bestie krążą za nią krok w krok. Musi odpokutować za błędy matki, zmyć plamę na honorze rodu. Jest oddana sprawie, skromna i ma ogromne pokłady wiary. Złowrogie zniekształcone dusze, które nie tak łatwo jest ignorować krążą wokół niej. Czy tego wystarczy, aby ochronić mieszkańców Przystani?
?Extasia? emanuje mrokiem, zapewnia spotkanie z prawdziwymi czarownicami, nie łagodnymi, ale takimi gotowymi na wiele. W tej powieści poza romansem LGBTQ+ znajduje się wiele brutalności i przemocy. Szczerze mówiąc, na początku było mi dość ciężko czytać o tym wszystkim, co tam się działo. Nie podobał mi się sposób, w jaki traktuje się i obwinia kobiety, jak poddaje się praniu mózgu i maltretowaniu tej Świętej, te sceny z pewnością nie będą łatwe w odbiorze dla osób wrażliwych. Z tego powodu uważam, że ?Extasia? nie jest jednak książką dla każdego. Zupełnie inaczej odbierało się książkę, kiedy bohaterka zmieniła się, obrała zupełnie inny cel niż bezmyślne przestrzeganie zasad, które pozwalały jej być wykorzystywaną. ?Extasia? stała się powieścią o kobiecej wściekłości, czarach, ucieczce przed nadużyciami i uwolnieniu się od opresyjnej religii, w której, aby wyznać swoje grzechy, wieś używa przemocy wobec ?Świętych?. Tłumacząc to, jako sposób na uzyskanie przebaczenia. Można w tym dostrzec odpowiednik chłosty, jako pokuty za niemoralne myśli lub czyny. Na tym świecie to kobiety były obwiniane o koniec ludzkości i w ten sposób były karane. W ?Extasii? można dostrzec zmiany zachodzące w bohaterce, determinację, przeszła długą drogę od dziewczyny, która była wprost zdesperowana, aby ocalić wioskę przed gniewem Boga, zaczęła rozmawiać z czarownicami i pobrała naukę magii, która była szansą na uratowanie ludzi.

Powieści postapokaliptyczne to zdecydowanie trudny temat, ponieważ istnieje ich multum, jednak ciężko znaleźć takie naprawdę dobre, oryginalne. Zwykle są bardzo schematyczne, przez co czasami odnosi się wrażenie, jakby mimo innego tytułu, autora i imion bohaterów, czytało się znowu identyczną książkę jak kiedyś. Z tego względu po postapo sięgam wyłącznie albo z polecenia, albo jeśli opis (tematyka) mocno mnie zainteresuje. I właśnie w ten sposób dorwałam "Extasię" Claire Legrand, zapowiadaną jako krwawą, mroczną, inteligentną, poruszającą ważne tematy związków queerowych, feminizmu oraz problemów dorastania.

Fabularnie czytelnicy przenoszą się do miasteczka zwanego Przystanią, leżącego niedaleko czarnej góry. Według mieszkańców jest to ostatnie miejsce zaoszczędzone przez Boga, który przez nieetyczne, wręcz diabelskie zachowanie kobiet skazał Ziemię na potępienie; nastąpił swego rodzaju koniec świata. Z takim przekonaniem wychowuje się Amity Barrow, nastolatka pragnąca wyrosnąć na dobrą, posłuszną i bogobojną kobietę. Sęk w tym, że przez grzeszny uczynek matki (romans), cała rodzina została potępiona. By zmyć grzech, trzeba było pokutować i Amity mimo ogromnego bólu, pokutowała...

Kiedy w wiosce dochodzi do niewyjaśnionych, tragicznych śmierci kolejnych mieszkańców, Amity nie potrafi biernie stać obok. Zamierza znaleźć mordercę, lecz by sprawiedliwości stało się zadość, dziewczyna najpierw musi zejść na złą ścieżkę, na ścieżkę Diabła. Szukając zaginionych artefaktów, poznaje extasię - pierwotną, upajającą moc.

Czy Amity uda się odnaleźć zabójcę? Czy stanie oko w oko z Diabłem? Czym w rzeczywistości jest extasia i dlaczego to akurat kobiety muszą odpowiadać za całe zło świata?

"Extasia" Claire Legrand to rzeczywiście mroczna, krwawa i przedstawiająca naprawdę oryginalny pomysł historia postapokaliptyczna. Motyw sekty religijnej, w której wierzący stosują przemoc, odprawiają dziwne rytuały i mają nienormalne tradycje, był strzałem w dziesiątkę. Podobnie jak połączenie tego z brudną, wstrętną magią, kręgami czarownic oraz jednoczesną wiarą w Boga i Diabła. W książce czytelnik doświadcza wielu różnorodnych emocji, płacząc i poddając się strachowi, wściekłości, ale też znajdując nadzieję i miłość/przyjaźń.

Autorka oddaje głos kobietom pragnącym odkryć prawdę, i to nie tylko o sobie samych. W "Extasii" pojawia się też wątek związków queerowych, początki powstania feminizmu (wszak ciężko wyzwolić się z władzy silniejszych mężczyzn, dodatkowo przywódców miasteczka), a także na jaw wychodzą problemy związane z dorastaniem.

Gówna bohaterka przez to, że sama nie wiedziała, kim dokładnie jest, ani tego, co się wokół niej naprawdę dzieje, kluczyła myślami. Miałam przez to czasami problem ze zrozumieniem podejścia do sytuacji, w jakiej się aktualnie znalazła. Nie do końca orientowałam się też w jej zachowaniu, ponieważ w ciągu kilku strona Amity wykonywała trzy czynności, myślała o pięciu, a potem robiła zupełnie co innego. Nie wiem, czy ten zabieg był celowy, czy wyszedł przypadkiem, ale mi kompletnie taka plątanina myśli nie podpasowała.

Początek książki odrobinę się dłużył - nie mogłam się skupić, a przez to dostatecznie mocno wkręcić w fabułę. Końcówce z kolei brakowało rozwinięcia. Odniosłam wrażenie, że nim wszystko zdążyło się rozwinąć, nadszedł koniec. Pytanie brzmi, czy będzie kontynuacja? Jeśli tak - cofam moje słowa i nie mam żadnego zażalenia. ;) Jeśli nie, to autorka mogła jednak postawić przysłowiową kropkę nad i.

Podsumowując, "Extasia" to niesamowicie oryginalna powieść postapokaliptyczna, którą polecę ze względu na poruszane wątki: sekta religijna, czarownice, dorastanie, feminizm oraz związki queerowe to zdecydowane atuty powieści. Podobnie jak magiczny, krwawy klimat małego miasteczka odwiedzanego przez mordercę. Zaznaczę jednak, że jest to dość specyficzna tematyka, więc z pewnością nie spodoba się każdemu i jeśli już, to nie radzę czytać jej dzieciom i młodszym nastolatkom - brutalność, przemoc i krew aż wylewają się ze stron.

Przystań, mała, skrajnie religijna społeczność zbudowana na absolutnej mizoginii i pozostałości ze świata, który istniał kiedyś. Świata, w którym chciwość, łgarstwo i lubieżność kobiet doprowadziła do wojny i zniszczenia planety. A przynajmniej tak wierzą ludzie w Przystani. A ona, ta, której imię nie ma znaczenia, po pięciu długich latach życia w cieniu grzechu, który jej niewierna matka rzuciła na rodzinę, zostanie teraz świętą?

Gdy piszę te słowa, nie jestem pewna swoich uczuć wobec tej książki i szczerze mówiąc, chwilę mi zajęło zanim znalazłam z nią wspólny język. Nie zrozumcie mnie źle, ta książka jest bardzo dobrze napisana i momentami płynie się przez nią jak przez dobrą poezję, ale wchodząc w te historię z myślą, że skończą ją z pozytywnymi uczuciami, to cóż, trochę się myliłam. Bo wszystko co mi towarzyszyło ani przez chwilę nie było pozytywne. Bo kipiała, wręcz płonęła we mnie wściekłość i furia. A główną tego przyczyną była przemoc wobec kobiet, co sprawiało, że nie była to łatwa lektura. Wiedziałam też, że ta historia jest oparta na religii, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak głęboko w niej jest osadzona, co często skutkowało tym, że się gubiłam w tym co się dzieje i nie rozumiałam części użytej terminologii. Bo religia, która w niej jest opisana nie rodzi się z dobroci. Extasia to zdecydowanie ciekawa lektura, której fabuła opiera się na odzyskaniu władzy i odnalezieniu swojej prawdziwej rodziny. Brzmi to bardzo ujmująco i takie było, mimo, że podróż do celu była bardzo mroczna i niezwykle przemocowa. Ale żeby nie było, że tylko marudzę, bo, mimo że moje uczucia wobec niej są skomplikowane, to jestem pewna, że im więcej czasu minie, im bardziej osiądzie we mnie ta opowieść, to bardziej dostrzegę jej świetność. Bo wciąż intryguje swoja magią, ujmuje swoją lirycznością, która oscyluje między momentami eterycznego piękna, przytłaczającej głębokiej ciemności i wielu iteracji siostrzanych i miłości. I wprost uwielbiam, jak potępia społeczeństwa patriarchalne. Nie jest to książka dla każdego i równie ciężko pisze się o niej, bo jedno słowo za dużo, może zdradzić zbyt wiele. Ale aby to wszystko zrozumieć, po prostu musicie przeczytać ją sami.

Niektóre książki od początku trafiają w nasz gust, niektórym do końca nie udaje się tego zrobić. ?Extasia? niestety w mój gust nie trafiła.

Jest to mroczna i dość brutalna książka. Fabuła skupia się na małej społeczności, w której kobiety ponoszą winę i karę za wszystkie grzechy (niekoniecznie swoje). Zaletą tej książki jest nieprzewidywalność wydarzeń, wiele razy byłam zaskoczona. Podobał mi się wątek przemiany głównej bohaterki ze świętej i bogobojnej w silną i niezależną kobietę. A jednak coś mi nie zagrało. Ciężko mi się było w niej odnaleźć, a język, którym jest napisana niczego nie ułatwiał. Było sporo tajemnic, które czytelnik odkrywał stopniowo, co powinno działać na korzyść, jednak, jak dla mnie za mało było wyjaśnień pewnych kwestii i sporo niedomówień.

Jestem pewna, że książka znajdzie liczne grono wielbicieli, do którego ostatecznie ja się nie wpisuję.