FABULA RASA

To jest książka dla odważnych, ponieważ pokazuje nasz zakłamany świat zżerany przez nasze ja i szczególnie kładzie nacisk na zobaczenie własnego potwora w odbiciach innych ludzi. Człowiek Nikt to światło, które wszystko widzi ale nie mając centrum, czyli ja jest miłością i mądrością. Książka pokazuje również ścieżkę (a może jej brak) na to w jaki sposób może to nasze ja umrzeć śmiercią głodową a to oznacza czystą uważną obserwację tego co jest bez oceny, bez wprowadzania przeciwieństwa a tyko widzenie tego potwora z chwili na chwilę. Nie mając przeciwieństwa, czyli tego czym powinien być niestety musi umrzeć i to jest wyzwolenie i zmartwychwstanie.

"Fabula rasa" to głośna książka Edwarda Stachury. Rozgłos zyskała po śmierci twórcy, który kilka miesięcy po jej napisaniu popełnił samobójstwo. Nie jest to łatwa lektura. Książka jest pamiętnikiem rozterek, ciągłych problemów i cierpień egzystencjalnych wrażliwego człowieka, który okazał się być chorym umysłowo. Powinna spodobać się zwolennikom Dostojewskiego. Jest podobnie przejmująca co „Zbrodnia i kara”, a bohater Stachury przypomina udręczonego wyrzutami Rodiona Raskolnikowa.

Ale powróćmy do Stachury i jego bohatera. Życie stale sprawiało mu ból, domagało się odpowiedzi na trudne pytania... Bohater szuka swojego miejsca w czasie i przestrzeni, a także pyta o Boga, o sens istnienia. Jednak wszystko to jest bardzo trudne i bohater wydaje się być rozerwany, pogubiony. Może jego teorie(jeśli można je tak nazwać) były wołaniem o pomoc?...

Na pewno nie jest to lekka książka na długie jesienne popołudnia, mimo to zachęcam do sięgnięcia po nią. Polecam.