Figurka z porcelany

Bardzo poruszająca historia o 40-letniej Idze, która dorastając w toksycznym domu ucieka z niego wprost w ramiona męża-kata. Po traumatycznym dzieciństwie, równie złym i gorzkim małżeństwie Iga znajduje w sobie wystarczająco dużo siły żeby się rozwieść. Czy to będzie początek nowego, lepszego życia? Czy Iga potrafi jeszcze komukolwiek zaufać? Czy potrafi odsunąć od siebie uprzedzenia i lęk? Jak potoczą się losy tej wrażliwej i tak bardzo mocno doświadczonej przez życie kobiety? Odpowiedż na te i wiele innych pytań znajdziemy w tej bardzo poruszającej i ciekawej historii. Nie ukrywam, podchodziłam do lektury bardzo sceptycznie. To moje pierwsze spotkanie z prozą Agaty Bizuk, a bardzo ładna, ale jednak taka eteryczna okładka zapowiada raczej coś na kształt romansu, a nie tak poruszającą i potrzebną powieść. Bazując na dosyć znanym, wyeksploatowanym zdawałoby się schemacie, pisarka ukazała coś więcej. Jej książka porusza, gra na emocjach i sprawia, iż wiele z nas przemyśli pewne sprawy, nad wieloma się zastanowi, a te mające nawet średnio udane życie uwierzą jak mają dobrze. Często nie zdajemy sobie sprawy, że ktoś obok, ktoś z bliskich osób przechodzi piekło w domu, ze ktoś się nad nim znęca, że taka osoba potrzebuje pomocy, wyciągniętej ręki. Czasami warto zatrzymać się na chwilę, rozejrzeć, pomóc. Autorka ukazuje także, jak wielkie znaczenie dla dorosłego życia ma dzieciństwo. Osoby z trudnego, toksycznego, przemocowego domu, trudnej rodziny często nie potrafią normalnie funkcjonować, stworzyć normalnego związku, prawdziwych relacji z innym człowiekiem. Ludzka psychika jest jednak bardzo delikatna i krucha. Bizuk świetnie wszystko ukazuje, prowadzi nas od jednego wydarzenia w życiu Igi do kolejnego i mistrzowsko gra na naszych emocjach. Książkę czyta się wyśmienicie w duchu mocno kibicując bohaterce. Figurka z porcelany to bardzo potrzebna, ważna i mądra opowieść o braku wiary w siebie, o bólu i cierpieniu i o pokonywaniu własnych demonów. Polecam.

Nie mogę powiedzieć, że wymarzyłam sobie tę lekturę, wydawnictwo mnie nią zaskoczyło. Czy żałuję? Kompletnie nie ????

Iga to kobieta, która wyrosła w toksycznym domu. Naturalną koleją losu trafiła na mężczyznę, który zgotował jej piekło w małżeństwie. Po iluś latach walki o związek decyduje się na życie w samotności i spokoju. Tylko czy jest w stanie go zaznać? Co zrobi gdy na jej drodze pojawi się Adam.

Autorka w prawdziwy sposób oddała emocje jakie targają taką osobą. Wszystkie lęki i obawy, strach przed miłością do innych i nienawiść do samej siebie. To nie jest proste zostawić za sobą całe dekady potwornego życia i zdecydować, że od dzisiaj będę żyć inaczej, od dzisiaj będę szczęśliwa. To tylko myśl ale jak ją zrealizować kiedy każda komórka Twojego ciała krzyczy nieeeee......

Rewelacyjnie napisana powieść o emocjach. Może być książką, która pokaże Ci jak daleko jesteś od tego miejsca lub pomoże zrozumieć innego człowieka. Jakikolwiek powód jest dobrym powodem by ją przeczytać.

Autorka pokazała jak przeszłość może niszczyć teraźniejszość. Zrobiła to w sposób delikatny i wyjątkowy. To książka gdzie jest wiele bólu i cierpienia a jednak nie to jest jej sednem. Niesie w sobie o wiele więcej. Pozwala zrozumieć Igę ale i inne osoby będące w tak trudnym położeniu.

agata_bizuk_oficjalnie wielkie gratulacje. Rewelacyjna znajomość tematu i niezwykły talent przelewania słów na papier. Nie byłam w stanie oderwać się od lektury, chciałam więcej i więcej. Chciałam wierzyć, że Iga jest w stanie pokochać siebie.
Czy tak się stało? Przeczytajcie sami...

Agata Bizuk w swojej najnowszej powieści podejmuje się tematu syndromu DDA, przemocy domowej (fizycznej i psychicznej), emocjonalnego i finansowego uzależnienia od oprawcy. O tych problemach wciąż zbyt mało się mówi. Ofiary nadal nie otrzymują należytej pomocy, a i same wstydzą się lub boją przyznać, że dzieje się coś złego.

Autorka przeplata teraźniejszość z przeszłością ukazując nam, jak wyglądało dzieciństwo i małżeństwo Igi. Najpierw nieczuły, wręcz kat ojciec, potem mąż tyran. Za zamkniętymi drzwiami piekło, a na pokaz przykładny obywatel. Ileż takich potworów jest tuż obok nas? Z pewnością wielu. Bardzo ciężko było mi czytać te wszystkie straszne opisy znęcania się i poniżania. Jednakże autorka wie, kiedy przystopować, a kiedy dodać mocniejszy akcent. W rezultacie fabuła pod każdym względem jest bardzo spójna, dopracowana i prawdziwa.

Postać Igi w moim odczuciu z pewnością należy do jednych z najbardziej i najciekawiej skonstruowanych osobowości, jakie miałam okazję spotkać w książkach. Autentyzm w jej kreacji można odczuć na każdej płaszczyźnie jaki ukazała nam autorka. To nie tylko wygląd, charakter, ale również jej zachowanie, wybory, obawy i lęki. Ogromnie poruszyła mnie jej historia, to co przeszła i jak to na nią wpłynęło.

Każdy z nas pragnie być kochanym, szczęśliwym, potrzebnym, akceptowanym. Jednak niestety nie zawsze jest to takie proste. Widzimy jak dzieciństwo i wydarzenia z tego okresu mają wielki wpływ na to, jak nasza bohaterka sobie radzi (choć w tym przypadku zupełnie nie radzi) jako dorosła kobieta. Jej niskie poczucie własnej wartości, brak wiary w to, że może ją ktoś pokochać i że sama to potrafi sięga praktycznie zera. Obserwujemy jej wątpliwości, miotanie się, ciągłe analizy tego, co zrobiła, a czego nie. Bardzo szybko ją polubiłam, współczułam, kibicowałam, by wszystko się jej poukładało, by pokonała strach i lęk.

"Figurka z porcelany" to niezwykle przejmujący obraz kobiety, której wydarzenia z przeszłości nie pozwalają zaufać i być szczęśliwą. Teraz, by się podnieść i zaznać szczęścia musi nauczyć się kochać samą siebie. Ale czy zdoła tego dokonać? Czy da sobie szansę na normalność? Polecam gorąco!

...

Iga Małecka przeszła przez koszmar. I to nie jeden a dwa. Najpierw ojciec w domu zgotował piekło jej i matce a później trafiła na powtórkę z rozgrywki u boku męża. Kiedy w końcu udaje jej się odzyskać względną równowagę, na jej drodze los stawia Adama. Mężczyznę totalnie nie w jej guście, ale posiadający jakiś wewnętrzny magnes. Iga, choć zapierała się nogami i rękami przez wikłaniem się w relacje, powoli zbliża się do Adama. Tylko czy po tym, czego doświadczyła uda się jej zaufać mu na tyle, by uwierzyć w dobro? Czy tym razem będzie inaczej? A może po raz trzeci czeka ją koszmar? Czy uwierzy w siebie i pokocha siebie taką jaką jest we wszystkich niedoskonałościach?

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Za mną "Zapomniana piosenka", którą objęłam patronatem medialnym. Była niezwykle melancholijna i smutna. Poruszająca i chwytająca ze serce. Przejmująca do cna. Byłam ogromnie ciekawa tego, jaka będzie kolejna powieść. Już sama okładka i opis nasuwał obraz krzywdy. I tak było. Ale to, co przyszło mi poznać jako widz w pierwszym rzędzie przeszło moje najśmielsze wyobrażenia. Autorka przedstawiła krok po kroczku, puzzel po puzzlu dzieciństwo głównej bohaterki oraz jej małżeństwo. Przeszłość przeplata się tutaj z teraźniejszością, co jest ogromnym smaczkiem tej historii. Dlaczego? Bowiem z jednej strony mamy taką normalność i ciepło a z drugiej tragedię i horror. Dzieciństwo Igi były niezwykle bolesne. Ojciec jako kat a nie czuły i troskliwy rodzic. Tak samo mąż. Do rany przyłóż dla ogółu, a za zamkniętymi drzwiami rodzi się potwór. To było straszne. Opisy znęcania się, gnębienia, poniżania. Dosadny obraz. Realny obraz tego, co dzieje się w domach. Wśród czterech ścian niejednokrotnie rozgrywa się koszmar. To cała prawdę. Dzięki plastycznym i realnym opisom czułam się tak, jakbym była widzem tych traumatycznych wydarzeń. Autorka doskonale wcieliła się w wykreowaną postać. Zarówno Igi i jej matki, jak i jej ojca oraz męża. Postać Adama budzi nadzieję. Nadzieję na szczęście. Autorka ukazała dosadnie, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość. Jak wydarzenia kształtują psychikę dziecka. Jak zachwiany jest obraz wartości siebie. Odebranie godności, bycie bezsilnym i bezbronnym. Niezwykle realna. Naszpikowana realizmem zarówno fabuła, jak i bohaterowie. Wątki dopracowane, niczym życiem pisane. Autentyczne. Książka została napisana z wyczuciem. Z potrzebnymi emocjami, które wbijają w fotel. To historia kobiety kruchej niczym figurka z porcelany. Skrzywdzonej, sponiewieranej, która się boi. Która co dzień walczy z demonami przeszłości. Nie raz zakłada maski. Z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Wystarczy poprosić kogoś o pomoc. Wystarczy uwierzyć przede wszystkim w siebie. Warto sięgnąć po tę powieść. Nie jest lekka i wesoła ale to co serwuje tutaj Agata zmusza do refleksji i zostaje w sercu.

Polecam

?Figurka z porcelany? to pięknie napisana powieść obyczajowa o kobiecie naznaczonej przeszłością w taki sposób, że nie potrafi żyć rzeczywistością.
Iga wychowała się w dysfunkcyjnej rodzinie. Była właściwie jak półsierota, bo ojciec nie odegrał żadnej pozytywnej roli w jej życiu. Pozbawił ją dzieciństwa i poczucia własnej wartości. Siłą perswazji trenował domowników. Przemoc fizyczna i psychiczna, strach i niepewność ? były w jej domu codziennością, jedyna jaką znała. Każda akcja powodowała reakcję. Nóż pod poduszką małej dziewczynki miał kroić nerwy. W świecie pełnym dramatów i rozczarowań nie było miejsca na słabości, dlatego gdy Iga dorosła i pojawił się w jej życiu ktoś, dla kogo stała się ważna myślała, że złapała Pana Boga za nogi. Niestety, mąż, podobnie jak ojciec, zafundował jej emocjonalną huśtawkę. Uzależnił psychicznie, emocjonalnie i finansowo. I mimo, że udało jej się wyrwać z tej chorej relacji, jej życie nie przestało przypominać karuzeli i każdego dnia patrząc w lustro rozpadała się na miliony kawałków. Czuła się dysproporcjonalna, dysfunkcyjna, gorsza, winna.. Gdy w jej życiu niespodziewanie pojawił się kolejny mężczyzna ? Adam, pełna wątpliwości i lęków, nie wiedziała czy warto zawalczyć o własne szczęście.
Czy Adam to jej wygrana na loterii życia?
Czy osoba która nie kocha samej siebie będzie umiała pokochać inną osobę?
Iga i jej życie, które jest jak ciągła wojna ze światem, pokazują jakim piętnem może stać się trauma z dzieciństwa. Życie z taką osobą to balansowanie po bardzo cienkiej linie utkanej z jej pragnień lęków i przerażenia. Ciągły strach przed odrzuceniem, nienawiścią innych i poczuciem, że nie jest się nic wartą, dominuje każdy aspekt życia.

?Figurka z porcelany? to mądra, osobista, wzruszającą i ważna historia kobiety, która była tak silna, jak porcelanowa baletnica z pozytywki tańcząca w rytm narzuconej melodii i tak krucha, że wystarczył podmuch wiatru by ją przewrócić i rozbić w drobny mak.
Polecam.