Fotograf utraconych wspomnień

"Fotograf utraconych wspomnień" to jedna z pierwszych pozycji japońskiego twórcy, jaką miałam okazję czytać. Po jej skończeniu mogę stwierdzić, że wyróżnia się wśród wydawanych na co dzień pozycji, a stopniowe odkrywanie kolejnych powiązań między bohaterami było cudownym doświadczeniem.

Książka składa się z trzech krótkich opowiadań, które na podstawowej płaszczyźnie łączy jedno: bohaterem każdego z nich jest zmarła osoba, która trafia po śmierci do studia fotograficznego, gdzie musi wybrać ilość zdjęć, odpowiadającą jej wiekowi, spośród których zostanie stworzony kalejdoskop wspomnień. Może się też przenieść do jednego, wyjątkowego momentu życia, żeby zobaczyć go na nowo.
W takich właśnie warunkach poznajemy starszą panią, oddaną przedszkolanką, która większość życia poświęciła dzieciom, mężczyznę, który pod gruboskórną fasadą, kryje ludzkie odruchy i skrzywdzoną dziewczynkę, której stos zdjęć jest zdecydowanie za krótki. Hirasaka- fotograf, towarzyszy im w ostatnich chwilach, przy okazji próbując dowiedzieć się, kim sam był, zanim trafił do studia fotograficznego.

Tym, co najbardziej zachwyciło mnie w opowiadaniach, jest ich prostota, ale jednocześnie siła przekazu. Autorka posługuje się prostym, niewyszukanym stylem, a same historie są krótkie, ale niesamowicie treściwe. Na niecałych 200 stronach udało się zawrzeć wiele życiowych prawd i skłonić mnie do refleksji nad siłą ludzkich wspomnień i wpływem wychowania na późniejsze życie. Nie ma tutaj zbędnych ozdobników. Życie jest przedstawione takim, jakim jest, czyli często brutalnym i okrutnym, ale zawsze znajdzie się w nim czas na przebłyski radości i satysfakcji.

Po skończeniu wiem, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z japońską literaturą. Zachwyciła mnie swoją prostotą i pięknem opowieści, które zostały we mnie jeszcze długo po skończeniu czytania. Przy okazji tej książki warto usiąść i zastanowić się nad własnym życiem i klatkami, do których chciałoby się wrócić. Ten japoński minimalizm chwycił mnie za serce. Jeśli jeszcze wahacie się, czy dać tej książce szansę, koniecznie ją przeczytajcie i zakochajcie się w azjatyckich klimatach (które swoją drogą autorka bardzo ciekawie oddaje, opisując, chociażby powojenną biedę, czy japoński półświatek).

Rozsypuje zdjęcia na podłodze. Każdemu z nich przyglądam się z uśmiechem. Tyle wspomnień. Tyle ciepłych myśli ale i łez bo przecież nie wszyscy są ze mną. Oglądam i nagle przychodzi refleksja nad przemijającym czasem oraz tym jak zwodnicza bywa pamięć bo przecież tyle chciałoby się pamiętać a tymczasem okazuje się, że jednak tyle się zapomina?. jednak fotografia jest pełna magii. ?Fotografia to sposób odczuwania, dotykania, kochania. To, co uchwyciłeś na filmie, zostało uwiecznione na zawsze? Pamięta małe rzeczy, długo po tym, jak wszystko zapomniałeś." jak pisała Aaron Siskind.
Układam zdjęcia, przekładam z miejsca na miejsce i myślę jak tu wybrać te najważniejsze skoro wszystkie są tak samo ważne.
Przed podobnym dylematem stanęli bohaterowie, którzy przed ostatecznym odejściem z tego świata musieli w studiu fotograficznym pana Hirasaki
wybrać jedno zdjęcie z każdego roku swojego życia by stworzyć wyjątkowy kalejdoskop. Mogli też odbyć jedną podróż by odtworzyć te najbardziej wyblakłe ale najważniejsze wspomnienie i ponownie je uwiecznić na zdjęciu. Zadanie piękne i wyjątkowe ale też arcy trudne. Ale dlaczego i na czym ta trudność polegała musicie dowiedzieć się sami sięgając po książkę. Do czego Was bardzo zachęcam bo chociaż niewielkich jest ona rozmiarów to treść w niej ogromna i piękna ??

"Fotograf utraconych wspomnień? przyciąga magią, tajemnicą i nadzieją?
Dobrze skonstruowany pomysł przystani między śmiercią a tym, co po niej następuje daje uczucie ukojenia oraz pewnego rodzaju wiarę, że ziemska egzystencja nie zostanie zapomniana. Autorka starannie rozwinęła wszystkie postacie oraz nie zabrakło odpowiedniego utrzymania uwagi czytelnika co jest dla mnie kolejnym plusem tej książki. Na dodatkową uwagę zasługuje również fakt, że Hiiragi ukryła niemałą gratkę dla spostrzegawczych czytelników ?????? a emocje i uczucia bohaterów można przełożyć na własne doświadczenia.

Czytajcie bo warto!

I szykujecie się na kolejną perełkę literatury azjatyckiej z Wydawnictwa Relacja - "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" Toshikazu Kawaguchiego, która już 17 maja pojawi się w księgarniach ??

?Kiedy człowiek dochodzi do tego punktu, to bez względu na to, jak ważny był za życia i ile miał pieniędzy, zostają mu już tylko wspomnienia.?

?Życie to podróż, w trakcie której stopniowo wypuszczamy pamięć z rąk.?

?Fotograf utraconych wspomnień? to książka, którą poleciłabym każdemu. Jest przepiękna, poruszająca i pouczająca. Zachwyciła mnie już od pierwszych stron. Opowiada o życiu, nadziei i przeplataniu się ludzkich losów. Porusza tematykę śmierci i tego, co się po niej dzieje. Pokazuje jak wartościowe są wspomnienia, które tworzymy. Jest to lektura, która na długo po przeczytaniu zostaje jeszcze w pamięci. Zmienia spojrzenie na świat i daje chwile na zatrzymanie się oraz refleksję. Jej krótka forma jest idealna, gdyż nie ma w niej zbędnych wątków, a zawiera w sobie wiele ważnych treści.

Chociaż wszystkie historie bardzo mi się podobały to najbardziej trafiła do mnie opowieść starszej kobiety. Urzekło mnie jej podejście do życia i sposób w jaki przez nie przeszła.

Czytajcie, bo warto ????

???????????????

,,Życie to podróż, w trakcie której stopniowo wypuszczamy pamięć z rąk".

?????????

Gdzieś pomiędzy życiem a śmiercią znajduje się tajemnicze studio fotograficzne, do którego trafiają zmarli, zanim ruszą w dalszą drogę. Pracujący tam pan Hirasaka prezentuje odwiedzającym po jednym zdjęciu z każdego dnia ich życia, a oni wybierają najbliższe swemu sercu fotografie, by móc później po raz ostatni obejrzeć je w specjalnie przygotowanym pokazie. Wybór zdjęć staje się okazją do ciekawych rozmów, odświeżenia wspomnień, a nawet... cofnięcia się do niektórych z nich.

?????????????????????

Zachwyciła mnie ta książka.

Już od pierwszych stron poczułam magiczny, kojący klimat powieści, któremu dałam się porwać. Czytając, czułam jednocześnie ogromny spokój i wzruszenie.

Historie opisane w ,,Fotografie utraconych wspomnień" poruszyły mnie do głębi i skłoniły do rekleksji na temat życia i przemijania. Nie ukrywam, że przy historii o pracowniku warsztatu naprawczego uroniłam kilka łez.

Bardzo podobało mi się to, jak losy bohaterów, pozornie niezwiązane ze sobą, w pewnym momencie się skrzyżowały.

(Ciekawostka: książka została przetłumaczona bezpośrednio z języka japońskiego na polski).

Polecam z całego serca ????

??????????