Furia

Akcja albumu rozgrywa się w królestwie Pendragon, które niegdyś nawiedziła horda demonów. Kraj przetrwał tylko dzięki królowi Arturowi i jego potężnemu świadomemu mieczowi. Po tym wydarzeniu państwo zaczęło jednak znacząco podupadać. Wyczerpany władca, który popadł w alkoholizm i pewne problemy zdrowotne, nie radził sobie zarządzaniem w czasach spokoju. Jakby tego było mało postanowił on wydać swoją córkę Ysabelle za służalczego barona z przerośniętym ego i niezbyt okazałą aparycją. Bohaterka nie ma jednak zamiaru podporządkować się woli ojca. Wyrusza więc ona na poszukiwanie swojej starszej siostry, która wiele lat wcześniej poszła tą samą drogą. Jej wiernym towarzyszem podczas tej przygody zostaje rapier ojca, który nie chce kurzyć się w zamkowej zbrojowni i zdecydowanie przyda się odważnej księżniczce.

Duet Geoffroy Monde (scenariusz) i Mathieu Burniat (rysunki) od samego początku oferuje tu czytelnikowi mocno fantastyczną wariację klasycznej legendy. Ramy arturiańskiej opowieści wykorzystywane są tu jednak jedynie jako szkielet dla mieszanki wartkiej przygody, humoru, emocji, dramatu i pewnych odniesień do trudniejszej tematyki (chociażby miejsce kobiet w społeczeństwie).

Twórca na pierwszy plan wysuwa tu wartką przygodę, która mocno angażuje i potrafi w wielu momentach zaskoczyć. Bawi się on tutaj sprawdzonymi schematami, dodając do nich przemyślany humor i tworząc z tego brudny, ponury, wielowarstwowy świat, w którym demony czasem są mniej przerażające niż ludzie. Nie brakuje tu wielkich bójek, widowiskowej magii, kąśliwych dialogów oraz zaprezentowania wewnętrznej walki bohaterki. Tworzy to feministyczno-buntowniczą opowieść, w której zachowana jest doskonała równowaga pomiędzy humorystyczną fantazją, przygodą, wyraźnie politycznym kontekstem i pewnymi emocjami. Nie ma tu nawet ułamka sekundy na nudę. Na każdej stronie dzieje się bowiem coś istotnego, co popycha historię do przodu. Niektóre z zaprezentowanych tu wątków są jednak trochę przewidywalne. Jest to jednak naprawdę bardzo mała niedoskonałość.

KSIĘŻNICZKA UCIEKA

Ja i arturiańskie mity? No nie, jakoś mi nigdy nie było po drodze, w książkach, w kinie, w komiksach nawet (takiego marvelowskiego Czarnego Rycerza to ja lubię tylko w wersji avengersowej z lat 90., gdzie tej mitologii prawie nie było). I ja wiem, że to coś zrośnięte z kulturą i popkulturą, że ten miecz w kamieniu albo okrągły stół to rzeczy, które zna każdy i wciąż się gdzieś przewijają, ale jakoś nigdy to do mnie nie przemawiało. Zawsze wolałem Rzym, Grecję, starożytny Egipt, nawet skandynawskie podania, ale nie arturiańskie. A tu ?Furia? wpadła mi w ręce i całkiem fajne się to okazało. Trochę klasyczne, trochę wykręcone, trochę typowe i przewrotne trochę. I bardzo szybkie w odbiorze, więc nawet kogoś podchodzącego do tematu jak ja rzecz nie znużyła.

Akcja opowieści zabiera nas do Pendragon, królestwa, którego dzielny król władający magicznym mieczem kiedyś pokonał złe moce, ocalił świat, a teraz? No teraz królestwo nie ma się najlepiej, on sam zresztą też, żyjąc jedynie wspomnieniami dawnej chwały, upajając się nimi, jak upaja się nieprzerwanie trunkami. Co innego ten jego magiczny oręż, który przygód nie ma dość. Ale pewnego dnia wszystko się zmienia za sprawą księżniczki, która zaczyna mieć wszystkiego dość ? dość tego, co dzieje się z jej ojcem, dość perspektywy ożenku, dość, po prostu dość. Więc ucieka, rzuca się w wir podróży z mieczem u boku, chcąc poznać nieco innego życia, świata, czegoś odmiennego. No i odnaleźć zaginioną siostrę. Dokąd ją to wszystko zaprowadzi?

Czyli fabuła klasyczna, typowa wręcz, trochę baśni, trochę przygodowej opowieści, akcja, przesłanie? Znamy to dobrze, wiemy o co chodzi, sednem ? i sensem ? tej wersji nie jest więc sama opowieść jako taka, a to, jak została wykonana. A wykonana jest naprawdę bardzo dobrze, z emocjami, z jakimś takim luzem, lekkością, zadziornością i siłą wyrazu. I to sprawia, że album ? powieść graficzną właściwie ? czyta się tak dobrze. Nawet, jeśli za tematem się nie przepada.

Ta lekkość to z jednej strony nieprzesadzanie z dialogami, dobre wyważenie między opowiadaniem obrazem, a słowami, z drugiej to takie ekspresyjne podejście, które sprawia, że rzecz zyskuje sympatyczną nutę. Jest to zabawne, także graficznie, jest całkiem ujmujące i urocze. Ma to też swoją bajkowo-przygodową estetykę, ma taki feeling rodem z fantasy, ale jest i coś cięższego, jak klimat chociażby. Jak te widoczne na stornach cienie, które skradają się w cartoonowych, barwnych kadrach, jakby zwiastując coś niedobrego.

Bo ?Furia? to może i bajka, ale bajka dla dorosłych. Nie brak tu więc i scen, w których mamy krew czy brud. Nie brak bardziej realistycznych czy mocniejszych momentów i elementów. Przede wszystkim jest bardzo fajna szata graficzna, ze świetnym kolorem, niby prosta, ale potrafiąca pójść w detal tak, że chce się na to patrzeć. Czyli fajny komiks dla starszych czytelników, którzy lubią baśniowo i fantasy, a jeszcze bardziej dla tych, którym mitologia arturiańska nie jest obojętna.