Gad. Spowiedź klawisza

Społeczeństwo od zawsze przejawiało zainteresowanie tym, co jest dla nich nieosiągalne. Trudno o sferę życia bardziej tajemną, niż ta, która dzieje się za murami więzienia. Wylądowanie za kratami stanowi przerażającą wizję. Nie tylko dla więźniów.

Autor w bardzo rzetelny i transparentny sposób przedstawił więzienne realia, widziane oczami strażników Służby Więziennej. Zawód ?klawisza? okazuje się być bardzo wyniszczający i zdecydowanie nie jest to profesja dla osób wrażliwych ? podobnie zresztą jak ten reportaż. Paweł Kapusta zaczerpnął wiedzy u osób, które od podszewki znają życie za kratami. Bazował on na opowieściach osób, które w przeszłości wykonywały zawód strażnika Więziennego lub nadal go sprawują.

Reportaż ?Gad. Spowiedź klawisza? przedstawia patologie i inne mniejsze nieprawidłowości, do jakich dochodzi po obu stronach barykady. ?Bohaterami? tych historii są strażnicy, jak i więźniowie. W opisanych przez autora wydarzeniach wiele dowiemy się o przywilejach i roszczeniowej postawie wielu więźniów czy też o ich resocjalizacji ? czy raczej jej braku. Niektóre opowieści przywołują poczucie obrzydzenia, zwłaszcza ma to miejsce przy tak kuriozalnych historiach jak ta, gdy więzień wysmarował się własnymi ekskrementami, by utrudnić strażnikom pracę.

Po zakończeniu tej lektury, głowę czytelnika wypełnia wiele refleksji. Moją główną myślą było to, że wraz z wyznaczeniem granicy w postaci więziennych murów, kończy się granica przyzwoitości i tego, co normalne.

Reportaż autorstwa Pawła Kapusty to książka nietuzinkowa i bardzo potrzebna, ponieważ wiernie oddaje więzienną rzeczywistość, bez zbędnego koloryzowania. W zasadzie jakiekolwiek wyolbrzymianie nie było w przypadku tej pozycji potrzebne, ponieważ i bez tego, obraz, jaki nakreślił autor może do głębi poruszyć czytelnika. #zawódrecenzent

Takie reportaże aż chce się czytać! Kapusta zmierzył się z ciekawym, ale trudnym tematem. Efekt końcowy genialny! Czyta się jednym tchem. Czekam na więcej pozycji od tego autora.

O pracy klawiszy i więziennym życiu od kuchni. W czasie czytania ani przez moment nie czułam nudy. Przytoczone historie opisane bardzo barwnie, charakterystycznym, więziennym językiem. Ciekawa podróż do życia toczącego się za kratami. Polecam wszystkim!

I takie reportaże to ja rozumiem. Nie ma tu nudy, Jest napięcie. Czyta się bez chwili wytchnienia. Kapusta to solidna firma. Czekam na kolejne rzeczy od niego.

I takie reportaże to ja rozumiem. Nie ma tu nudy, Jest napięcie. Czyta się bez chwili wytchnienia. Kapusta to solidna firma. Czekam na kolejne rzeczy od niego.

Prawdę i tylko prawdę. Paweł Kapusta tym razem słucha z uczciwością i wielką uwagą "klawiszy", przez co po raz kolejny doskonale, celnie i bez zawahania pokazuje potłuczony system i poświęca refleksje na mit resocjalizacji.

Jak wygląda życie za kratami? Z jakimi problemami boryka się system więziennictwa?

Autor, na podstawie rozmów z dyrektorami, oddziałowymi, wychowawcami roztacza przed nami szokujący obraz polskiego więziennictwa, jego ułomności i występujących w nim patologii.

Czy można się dziwić, że są tak ogromne braki kadrowe, a chętnych do pracy nie przybywa? Przecież to praca w ciągłym napięciu i poczuciu zagrożenia, nie tylko ze strony najgroźniejszych przestępców, ale i prokuratury. Jeden błąd, poważne uchybienie i klawisz może znaleźć się po drugiej stronie krat.

W którą stronę zmierza system więziennictwa, gdzie osadzonemu wolno wszystko, "a funkcjonariuszowi zostają trzy środki przymusu bezpośredniego: proszę, bardzo proszę i błagam"?

Nie myślcie jednak, że klawisze są aniołami. Ciemną stronę systemu penitencjarnego autor przedstawia w formie siedmiu grzechów popełnianych za murami więzienia. Przemyt, handel i kontakty seksualne z więźniami, alkoholizm i nadużywanie przemocy? To codzienność, czy pojedyncze przypadki?

Autor zwraca również uwagę na nieudolność procesu resocjalizacji. Procesu, w którym również my, jako społeczeństwo odgrywamy ogromną rolę piętnując osoby z wyrokami i skazując je na ostracyzm. Wykluczenie społeczne, brak możliwości znalezienia pracy i utrzymania się powodują, że dla wielu osadzonych więzienie staje się domem. Miejscem znanym i przez to bardziej bezpiecznym, niż świat zewnętrzny.

Mocną, brutalną prawdę o polskim systemie penitencjarnym czyta się jednym tchem, jak najlepszą powieść z dreszczykiem. Przystępna, ciekawa forma wciąga, ale jednocześnie szokuje i wstrząsa czytelnikiem. To rzetelny obraz więziennictwa we wszystkich możliwych odcieniach szarości, bez koloryzowania, bez upiększania.

W końcu, coś, co lubię ???? Autor prezentuję tematykę i zagadnienia, które mnie bardzo interesują. Zaczynam dopiero czytać "Gad. Spowiedź klawisza", ale już wiem, że warto było ją kupić ????

W końcu, coś, co lubię ???? Autor prezentuję tematykę i zagadnienia, które mnie bardzo interesują. Zaczynam dopiero czytać "Gad. Spowiedź klawisza", ale już wiem, że warto było ją kupić ????

Byłam w więzieniu. I to nie raz. Recydywa normalnie ???? Spieszę wyjaśnić - byłam po właściwej stronie krat ???? ukończyłam resocjalizację, ale podczas praktyk zderzyłam się z murem rzeczywistości i wiedziałam już, że w zawodzie pracować nie będę. I choć pobyt w ZK uważam za niezwykle interesujący, to praca tam może pogrzebać wszelkie ideały. Dlaczego? Wszystkie te powody opisał w fantastycznym reportażu Paweł Kapusta.
.
Realia są takie, że strażnik ma pracę (dosłownie!) obrzydliwą, niebezpieczną, skrajnie stresującą, nisko płatną, obecnie bez możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę. Jest nieustannie narażony na agresję fizyczną, nie wspominając już o słownej. Ogarnia stado ludzi bez potrzeb wyższych, roszczeniowych, piszących hobbystycznie skargi. Zepsutych i bezwzględnych. A najwyższa kara, jaką mogą dostać, to izolatka! Praw osadzonych bronią 24 instytucje, praw klawiszów tylko związek zawodowy.. Owszem, są i tacy, którzy nie powinni tam być - choćby alimenciarze. Czy nie powinni opracować długów, zamiast "odsiedzieć"? .
Resocjalizacja. Pięknie brzmi, szkoda, że działa właściwie w minimalnym ułamku osadzonych. Przeludnienie, niechęć oskarżonych, brak wsparcia po opuszczeniu murów ZK, trudności z legalnym zatrudnieniem, powrót do patologicznego środowiska, spadek poziomu zarobku w porównaniu z przestępczym światem powoduje, że to nie ma szans. Występuje za to desocjalizacja. System produkuje, pogłębia patologiczne podejście do życia. Myślicie, że jesteście zorientowani w temacie? Przeczytajcie, przekonajcie się.
.
Paweł Kapusta napisał bardzo rzetelny reportaż, ogląda więzienie z różnych stron, pod różnym kątem i są to bardzo celne spostrzeżenia. Jest wiele tematów, które dla osób z zewnątrz są równie interesujące, co wstrząsające. A do tego wszystko jest opisane żywym językiem, barwnie. To fascynująca opowieść! O ludziach. O człowieczeństwie. Do bólu prawdziwa. Ważna. .