Gadzie gody

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta książka. Wiedziałam, że pan Baniewicz pisze ciekawie i z polotem, ale tak dobrej zabawy się nie spodziewałam. Otóż, oprócz niewątpliwie ciekawej, pełnej niespodziewanych zwrotów akcji, historii, dobrze osadzonej w realiach późnego średniowiecza (nie mylić z ciemnymi latami wczesnowiecza), wraz ze smaczkami językowymi, powieść ma drugą, a może nawet trzecią warstwę. Niczym cebula, a nawet kremówka. Całym smaczkiem książki jest odgadywanie, jaki kraj się ukrywa pod wdzięcznym mianem Lelonii lub co oznacza system demokratyczny, czy też kim jest Leco Skoczypłot. Żeby zachęcić do rozszyfrowywania podrzucę niniejszy cytat: ?Jakoś jednak nie rozwinął wdzięcznego tematu lelowskich dróg, o których znane na całym kontynencie powiedzenie głosiło, iż pod względem nierówności równych sobie nie mają, a kiedy lelowski król chwali się siecią nowoczesnych, bitych traktów, ciężko wyczuć, czy podaje ich długość, czy może szerokość?. Już wiecie? Podobało się? To sięgnijcie po książkę. Warstwą dla mnie bezcenną pod względem poprawiania humory były rozmowy Debrena z Pirrem, zwłaszcza z zakresu funkcjonowania prawa. A żeby nie być gołosłowną, poniżej cytat: ?Jurysty nie da się pohańbić. Pojęcie wstydu jest nam mianowicie obce. No, chyba że kto marnie zarabia?. A już porównanie patelni i krócicy jako podobnych przedmiotów, które mogą być użyte jako broń, lecz nią nie są to po prostu majstersztyk. Podsumowując, naprawdę świetna zabawa, aż żal, że książka pomimo słusznych rozmiarów, jednak nieubłaganie się kończy i czytelnik jest zmuszony sięgnąć po inną lekturę.