Gargantua i Pantagruel (twarda)

Gargantua i Pantagruel napisany jest językiem ludowym, wręcz wulgarnym.
Rabelais znając dobrze łacinę i grekę wprowadził więc do utworu dużo neologizmów.
Zaczynając czytać tę książkę miałam mieszane uczucia.
Na pierwszy rzut książka może wydawać się ?prostacka?.
Jest w niej dużo humoru, niekoniecznie tego inteligentnego np. główne zabawy Gargantui to: plucie, pierdzenie, obmacywanie kobiet, lecz to tylko pozory.
Gdy się wczytamy w książkę głębiej, zaraz zauważymy co autor chce nam powiedzieć.
Z autentycznych świadectw wiemy, że Rabelais za życia był dla współczesnych przede wszystkim człowiekiem olbrzymiej wiedzy, dającą mu nie tylko cześć i rozgłos, ale był tez przyjacielem wielkich osobistości i wybornym lekarzem.
Autor widział też jasno przyszłą linię rozwoju świata, był także dzieckiem ludu, mnichem, a w wędrówkach swoich zwiedził całą Francję.
Otarł się o naukę Kalwina, a filozofia Rabelaisa streszcza się w jednym słowie: kult życia, kult fanatyczny, radosny, co uwiecznił w swej książce.


Ojcem Gargantui był Tęgospust. Mały olbrzym krzyczał mało, a sam brzęk dzbanów i flaszek sprawiał, że popadał w zachwycenie.
Za namową ojca Gargantua musiał się uczyć, a także miał spróbować sił do studiowania pod kierunkiem Ponokrata.
Twierdził, że wedle prawdziwej filozofii monastycznej Ponokrata ?jego mamka miała miękkie cycusie: owo gdy mnie karmiła, nos właził tam jak w masło i rósł sobie w nim i pęczniał, niby ciasto w dzieży. Twarde cycki u mamki robią z dzieci płaskonosów?.
A oto kilka słów na temat Pantagruela, syna Gargantui.
?Gargantua mając czterysta cztery razy po dwadzieścia, czterdzieści i cztery lat, spłodził syna Pantagruela. Dziecko było tak straszliwie wielkie i ciężkie, iż nie mogło przyjść na świat, nie zadławiwszy przy tym matki?.
Jak więc widzicie, lektura nie jest łatwą lecz morał, który wypływa z każdego rozdziału jest mądry i pouczający.
Książka wydana w twardej oprawie, zawiera trzy części. W każdej części jest kilkanaście krótkich rozdziałów.
Zacytuję Wam księgę pełną pantagrualizmu, którą autor skierował do czytelnika:
?Do czytelnika
Przyjacielu, coś jął się tej Księgi,
Wszelki smutek chciej rozpędzić z czoła,
I czytając nie gorszyć się zgoła:
Zła tu nie masz ni szpetnej mitręgi.
Choć nauczyć niewiele was zdoła,
Jeno śmiechu da nieco czasami:
To lekarstwo najlepszym się zda mi
Na zgryzotę, co sercu dopieka:
Lepiej śmiechem jest pisać niż łzami,
Śmiech to szczere królestwo człowieka.
Żyjcie w weselu...!?
Zachęcam Was zatem do lektury i dobrej zabawy.

"Gargantua i Pantagruel" nie jest łatwą lekturą ze względu na język, jakim została napisana. Autor użył języka ludowego. Wykorzystuje między innymi wulgaryzmy czy liczne neologizmy pochodzące głównie z łaciny i greki, a więc języków wymarłych. Jednak wierzę, że treść tego dzieła będzie dla Was odpowiednią motywacją do tego, aby poznać kilka nowych słów, poszukać ich znaczeń czy sprawdzić pochodzenie. A uwierzcie mi, że warto...

Rabelais parodiuje średniowieczny gatunek chanson de geste, czyli pieśni o czynach (np. "Pieśń o Rolandzie"). Opisuje absurdalne wydarzenia, wywraca do góry nogami całą hierarchię wartości człowieka oraz czerpie wiele elementów z groteski, np. przy kreowaniu swoich bohaterów. Na samym początku autor uprzedza, że choć jego dzieło niejednokrotnie czytelnika rozbawi, posiada również cenne przesłanie, co ma być zachętą do sięgnięcia po jego utwór. Sam autor, Francois Rabelais, był wszechstronnie wykształconym człowiekiem, co możemy z łatwością wywnioskować z "Gargantui i Pantagruela". Jest to jedyna książka, jaką Rabelais napisał. Książka, która już wtedy, w XVI wieku, zyskała ogromną popularność i została uznana jednocześnie za wyśmienitą i budzącą kontrowersje. Szczególnie niezadowolone było duchowieństwo paryskiej Sorbony. A dlaczego? Tego już sami musicie się dowiedzieć. :)

Jestem zachwycona niesamowitym połączeniem inteligencji i humoru, jakim uraczył nas Rabelais. Z kart jego dzieła możemy wywnioskować, że choć był człowiekiem niewyobrażalnie utalentowanym i inteligentnym, nie stronił od dobrego humoru. Podobno jego ostatnie słowa przed śmiercią brzmiały: "Spuśćcie kurtynę, farsa skończona" albo "Udaję się na poszukiwanie wielkiego Być Może". Nie mamy pewności, czy którakolwiek z tych wersji jest prawdziwa, ale w każdej historii jest ziarenko prawdy... To również świadczy o tym, że Rabelais był po prostu wesoły. Dzieła takich ludzi można czytać z przyjemnością.

Przesłanie płynące z tej historii jest wszystkim znane i uniwersalne - do całego swojego życia należy podchodzić z dystansem. Po prostu. Chciałabym, żebyście Wy również spróbowali zapoznać się z tym wielkim dziełem i docenili Rabelaisa - jego kunszt, poczucie humoru i wielką inteligencję. Wszystkim serdecznie polecam. :)