Gdy umarli mówią

Początek świetny. Wciągający. Zachęcający stylem (wielce powabnym) oraz niebanalną treścią. A potem zaczynają się schody. I autor zaczyna przemawiać ex cathedra. Puszyć się i nadymać. Przekonywać i pouczać. I nawet gdy ma rację, to jego moralizatorstwo uwiera. A przy tym historie, które opisuje są dość ciekawe, różnorodne, zaskakujące. Informacja o tym, że przyczyną większości gwałtownych śmierci jest alkohol ? daje do myślenia. Przekonanie, że jeżeli powód śmierci budzi wątpliwość to akt zgonu powinien zalecać wykonanie sekcji zwłok jest dość nowatorskie, a jednocześnie zdroworozsądkowe, ponieważ jak przekonuje autor, po dokonaniu kremacji rozwianie wątpliwości jest niemalże niemożliwe. Książka polecana dla tych, którzy chcą poznać pracę lekarza sądowego od podszewki i nie dają się zniechęcić komentarzami wygłaszanymi z niezachwianą pewnością.

W ostatnich latach nastąpił wielki boom na literaturę związaną z medycyną sądową. Można wspomnieć choćby o bestsellerze jakim była ?Trupia farma? Billa Bassa czy ?Co mówią zwłoki? Sue Black.
Claas Buschmann to lekarz patolog od lat współpracujący z niemiecką policją i pomagający w ujawnieniu przebiegu morderstwa i ujęciu sprawcy.
Książka jest niewielką, niespełna 200 stronicową pozycją zawierającą kilka opowieści o zbrodniach i o tym jak dobry patolog jest w stanie wydobyć od ofiar informacje pomagające w dochodzeniu sprawiedliwości i postawieniu morderców przed sądem. Jak dla mnie nie jest to niestety specjalnie fascynująca lektura, zabrakło mi tu odrobiny sensacji, dreszczyku, śledztwa prowadzonego przez lekarza. Być może powodem jest to, że prawie w każdym przypadku najpierw dowiadujemy się w jaki sposób i z jakiego powodu doszło do morderstwa, a same informacje wydobyte z ofiar zajmują niewielką część rozdziału i obejmują głównie opisy obrażeń które się na ciałach znajdują.
Nie jest to pozycja zła, ale czuję pewien niedosyt. Trzeba brać jednak pod uwagę to, że książka napisana jest przez lekarza, nie przez zawodowego, doświadczonego pisarza. No i w końcu to literatura faktu, a nie rasowy kryminał. Poza tym, autor swoim podejściem do pracy i do życia w ogóle wzbudził we mnie sporą sympatię. Trzeba przyznać, że widać, że mimo wykonywania trudnego dla psychiki zawodu potrafił zachować niezbędny balans między życiem zawodowym i osobistym i utrzymać zdrową dawkę dobrego samopoczucia i humoru.

?Człowiek się cieszy, kiedy niektóre sprawy zna tylko z gazet.?

Nie napiszę, że spotkanie z książką przebiegło w przyjemnej atmosferze, poruszała zbyt ponurą tematyką, ale należała do interesujących. Claas Buschmann w przyjaznej formie przytoczył kilkanaście przypadków, z jakimi zetknął się jako lekarz medycyny sądowej, a które szczególnie zapadły mu w pamięć. Zdecydował się na przyjęcie lekkiej narracji. Przybliżał okoliczności śmierci, ich odkrywanie, umocowanie w kontekście społecznym i miejsca, bez zbędnej szczegółowości. Nie unikał krótkich wycieczek po zagadnieniach funkcjonowania organizmu człowieka i stanu ciała poddawanego różnym okolicznościom. Nie zamykał się na konkretny epizod z pracy, ale wzbogacał treść dodatkowymi informacjami, z pogranicza tematyki i sytuacji. Płynne przechodził między główną ścieżką narracji a rozwidleniami. Przytaczał ciekawe przykłady i wyjaśnienia. Jednocześnie ubarwiał przedstawianie historii i ukazywał pełny obraz.

Świadomość faktycznego zaistnienia omawianych przypadków intensywnie wpływała na odbiór tego, co stało się ze zmarłym. Ciała wyjawiały prawdę o śmierci, tak aby można było mówić o zrozumieniu incydentu i jego następstw, gromadzenia dowodów dla wymiaru sprawiedliwości. Wiodącą oprawą książki było przybliżenie zawodu lekarza medycyny sądowej, podkreślenie doświadczenia, przybliżenie etosu i wycofanie z obiegu zafałszowanych przez popkulturę, szczególnie filmową, zniekształconych obrazów charakteru, warunków i celu prac, a nawet stereotypów. Buschmann omawiał dwa odłamy zawodu, pierwszy związany z prosektorium, drugi z miejscem odnalezienia ciała. Opisy sekcji bezpośrednie, lecz bez zbędnego napompowywania krwawej sensacji. Przyrównywał suchą teorię i wydobyte na powierzchnię fakty. Uwarunkowania prawne i warunek konieczny odchodzenia od indywidualnych osądów. Przypadki różnorodne, każdy coś innego obejmował, ale i tak wszystko kręciło się wokół morderstw, samobójstw i wypadków. Autor zaproponował zajmujące spojrzenie na rozwiązywanie zagadek medycyny sądowej, jednak liczyłam na większe pogłębienie tematyki. Książka powinna wpaść w ręce osób, które zaczynają myśleć o zawodzie lekarza medycyny sądowej, da im ogólne spojrzenie na wybrane aspekty i przykłady umocowań w (nie)zwykłej jego codzienności. Bookendorfina

Claas Buschmann jest patologiem, który codziennie musi analizować śmierć kolejnych osób. Kiedy doszło do zgonu? Czy była to śmierć naturalna? Czy może ktoś jest w to zamieszany? Czy był to wypadek? Morderstwo?? Bardzo często jedzie na miejsce zdarzenia by tam dokonać oględzin zwłok i wszystko sobie zobrazować.

Wypadki, nieboszczyk w bagażniku i na balkonie? a może połowa ciała? Trochę tych historii jest.

Bardzo fajna książka! Przeczytałam ją ekspresowo, bałam się, że będzie pisana w sposób nudny, monotonny a tutaj takie miłe zaskoczenie.

Autor opisuje przypadki z którymi sam miał do czynienia przez co ma się wrażenie gdybyśmy siedzieli gdzieś razem w kawiarni przy kawie (choć niektóre opisy musiałam czytać bez jedzenia obok), bardzo luźno to wszystko jest opisywane, oh jak ja lubię takie książki!

Ja osobiście dużo wyniosłam z tej książki. Bardzo interesuje oraz intryguje mnie ten zawód, jeśli tak jak ja lubicie takie tematy- będziecie zadowoleni.

Polecam! Z czystym sumieniem. Warto.

Osobiście uwielbiam książki z wątkami kryminalnymi. Niestety różnie to do tej pory bywało. Polecane przez wielu pozycje, potrafiły mnie mocno rozczarować. Być może nie była to bezpośrednio ich wina ? przecież nie trzeba polubić się z każdym i ze wszystkim :).
Tutaj na szczęście ta karta się odwróciła i dostałam coś, co przypadło mi do gustu!
Claas Buschmann może gawędziarzem nie jest, ale w ciekawy i przyjemny sposób niczym najlepszy kelner serwuje nam dania wprost od Mistrza Kuchni! Możemy poczytać m.in o kobiecie, która miała mieć przeprowadzoną operację wady zgryzu (tak, coś w zakresie moich zainteresowań) i? co się z nią dzieje?

Nie będę pytać was teraz, czy da się określić czas zgonu i przyczynę ? bo to myślę, że wiedza tak dobrze znana, że wstyd by było! Ale interesuje mnie coś innego.
Czy uważacie, że praca z umarłymi (w każdym zawodzie, jaki wam się od razu kojarzy) jest prosta? Dalibyście radę? Chcielibyście spróbować? Czy może odrzuca was sama myśl?
Dla świetna książka idealna na jeden, maksymalnie dwa wieczory :).

P.S autor wspomina swojego długoletniego przyjaciela Michaela Tsokosa i ręczę, że chociaż jedno z was czytało jego książki ;) ja tak i polecam ;).