Gdyby

?Na ile silny może być człowiek, kiedy każdego dnia przyjdzie mu walczyć o życie i jednocześnie zdawać egzamin z człowieczeństwa??.
Czytając książki, których akcja toczy się w czasie II Wojny Światowej zastanawiam się jakim cudem nasz gatunek przerwał pierwszą połowę XX wieku. Książka pani Wandy Majewskiej opisuje los Marii Brzozowskiej. Dziewczyny, która w wieku 22 lat została zesłana na kresy wschodnie ZSRR. Dziewczyny, której groziło 4 miesięczne więzienie, ale udało się jej uciec przez, las i bagna. Schronienie znalazła u Kalinowskiej i jej synów. Przez długi czas musiała bardzo uważać by jej nie odnaleziono w czasie ewentualnej rewizji. Narażała swoją obecnością rodzinę, która dała jej dach i jedzenie. Aby się utrzymać i pomóc trochę ludziom, którzy ją uratowali, robiła na drutach swetry, które później wymieniali na żywność. Ale nie zawsze miała ?aż? tak dobrze. Głód, brutalność, okrucieństwo, choroby, gwałty? z tym wszystkim musiała zmagać się codziennie.
?Czy można zrozumieć czym jest głód, nie doświadczając go? Czy można zrozumieć do czego zdolny jest człowiek, aby zdobyć jedzenie i przeżyć??.
Gratuluje autorce świetnie napisanej książki, której akcja toczy się w czasie II Wojny Światowej, ale tym razem nie jest o okrucieństwie Niemców, ale Rosjan. A wiecie kim jest dziewczyna, której los opisuje pana Wanda? Jej mamą. I właśnie to sprawia, że książka jest autentyczna i wzbudza ogromnie emocje. Czasami nawet poleją się łzy. Czytając tego typu historię zastanawiam się zawsze jak ludzie, którzy przeżyli takie piekło potrafili po wojnie funkcjonał. Nie wiem czy sama umiałam opowiedzieć co mnie spotkało na zesłaniu. Czy nie wolałabym zapomnieć i jeśli jest to możliwe żyć dalej. To chyba trzeba by doświadczyć samemu, by móc odpowiedzieć sobie na to pytanie.
Książkę pani Wandy Majewskiej bardzo polecam. Jest na pewno wartościową lekturą i według mnie powinna być lekturą w szkole.

Lubię książki inspirowane prawdziwymi wydarzeniami, choć stanowią dla mnie niełatwą przeprawę. Taką właśnie jest "Gdyby" rozgrywająca się w latach 1941 - 1946. Poznajemy Marysię, która wraz z rodziną i innymi Polakami została wywieziona na tereny ówczesnego ZSRR. Została zmuszona do wyrzeczenia się swoich przekonań i zasad moralnych, a co najgorsze rodziny. W mojej głowie pojawiało się pytanie, czy ja potrafiłabym postąpić tak samo? Pewnie tak, bo wola przetrwania i przeżycia w każdym z nas jest głęboko zakorzeniona, prawda? Trudno jest mi wyobrazić sobie coś tak strasznego, choć może przez to, co dzieje się po naszej wschodniej stronie granicy, nieco łatwiej... Ogromnie podziwiałam tę dziewczynę. Mimo tego, co ją spotkało, nie poddała się, walczyła. Jej strach, głód, ból, poniżenie - stały się jakby częścią mnie samej. Nie potrafię czytać o takich rzeczach bez emocji. I chyba nigdy nie uda mi się zrozumieć co musi zrodzić się w głowach takich bestialskich ludzi? Skąd w nich tyle okrucieństwa? Dlaczego zabijają bez cienia skrupułów?

Wanda Majewska snuje tę historię w niesamowicie sugestywny sposób. Nie ma możliwości, by porzucić lekturę książki na rzecz innych zajęć.

Książka jest przykładem tego, jak wiele może zabrać człowiekowi wojna, zmienić jego samego, jak i jego spojrzenie na świat, który już nigdy nie będzie taki jak wcześniej. To smutna konkluzja, ale jakże prawdziwa. To ważna lekcja historii, o której nie wolno nam zapominać.

"Gdyby" to namacalnie żywa, prawdziwa, bolesna, poruszająca opowieść o sile, woli przetrwania, nadziei i wiary na ocalenie. To przykład tego, że każdy z nas  w chwili potrzeby powinien potrafić wydobyć z siebie pokłady siły oraz radzić sobie z przeciwnościami, jakie stawia przed nami życie. Polecam!