Gdzie diabeł nie może tam trupa pośle

Z prawdziwym kryminałem niewiele ma wspólnego, nawet pomimo tytułowego trupa. Za to z komedią jak najbardziej. Już dawno się tak nie zaśmiewałam podczas lektury. To była prawdziwa przyjemność. I to już od pierwszej strony. Po prostu nie dało się czytać, trzeba było obetrzeć załzawione ze śmiechu oczęta. Nie przeszkadzały mi nawet te momenty, które absurdem trąciły. Nie ma co kręcić nosem, komedie bywają różne, czasami są slapstickowe. Jeśli śmieszą to znaczy, że cel osiągnięty. A tak jest w tym przypadku. Gratulacje dla autorki. Jest godną następczynią pani Joanny Chmielewskiej. Przynajmniej w moim przekonaniu. Udało mi się nawet rozszyfrować, kto był sprawcą zbrodni. Upojona sukcesem już szukam kolejnych książek pisarki. Co również wam sugeruję. Nie będziecie żałować. Polecam.

"Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle" jest wprawdzie odrębną historią, ale polecam Wam sięgnąć po wcześniejsze dwa tytuły, gdyż łączy je pewna grupa bohaterów. Można poznać też ich wzajemne korelacje, animozje, a przede wszystkim to, w jakie kłopoty zostali przez autorkę uwikłani.

Czytając książki Iwony Banach za każdym razem zastanawiam się, jak można w jedną powieść upchnąć tyle zabawnych, przekomicznych wątków, absurdów, zwrotów, wydarzeń i sytuacji. Tu naprawdę trzeba być dobrym obserwatorem rzeczywistości, tego co się wokół nas dzieje. Ja nie potrafiłabym ująć tego tak w słowa, jak robi to autorka. Ciekawa zagadka, intryga, nieprzewidywalność zdarzeń, im dalej w fabułę, tym więcej niewiadomych i tajemnic, do tego świetne dialogi oraz wszędobylski ociekający sarkazmem i ironią humor.

Czego jeszcze możecie się spodziewać? Niemało tego będzie. Kurier złodziej, trup w piwnicy, szatan ukryty w telewizorze, nocne seanse terapeutyczne, sztuczna noga, maści z kalafiora, pies kradnący solary, betonowy penis, siekiera, więzi uwięzi - i to tylko zalążek tego, co jeszcze napotkacie. Poza tym gęsto tu od wszelkiej maści dziwności. No i ten wysunięty na pierwszy plan telewizor. Czy można prowadzić dialog z własnym telewizorem? Absurd? Skądże znowu. Znam kilka osób, które wręcz kłócą się z nim. Ale czy to już szaleństwo? Po odpowiedzi do książki. Ja kolejny raz bawiłam się przednio! 

"- No, w telewizorze. Tak o, zjawia się czasami. Wie pan, jak to jest. Siądzie człowiek po pracy przy tiwiku, obejrzy coś, a tu szatan."

Autorka stworzyła dużą ilość bohaterów, których ubrała w cechy sterotypowych postaw. Przyglądamy się małomiasteczkowej społeczności, która jest niezwykle prawdziwa w swoim zachowaniu i myśleniu. Bo niby to wszystko jest tak mocno przekoloryzowane, a jednak tak bardzo znajome. Jest Emilia Gałązka - specjalistka od końców świata, jej siostrzenica Magda, policjant Mikołaj, żądny zemsty Pawełek i nie mniej interesująca Regina oraz korowód innych postaci. Z taką ekipą na pewno nie można się nudzić.

"Miał naturę psuja. Wierzył, że miłość jest w porządku, ale zemsta też dobrze smakuje."

"Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle" to mocno zaplątana komedia kryminalna, która złapie Was w codzienność i niecodzienność dziwności. Kto i dlaczego zabił kuriera? Sprawdźcie!

,,Gdzie diabeł nie może tam trupa" pośle to komedia kryminalna. I czasami było śmiesznie, nie powiem, że nie, ale poprzednia częśćbyła lepsza. Tutaj te żarty były trochę żenujące, absurdalne. Cala fabuła jest poplątana niesamowicie i mi ciężko było się odnaleźć. Śledztwo prowadzone jest totalnie poza jakąkolwiek rzeczywistością, nawet jak na komedię kryminalną i mam wrażenie, że zagadka rozwiązała się sama przez zupełny przypadek i bez udziału osób trzecich (czyt. stróżów prawa), bo osob postronnych to nie brakowało. Tutaj jest taki wysyp bohaterów, że można dostać kręćka ????i dla jednych to będzie zaletą pewnie a dla innych niekoniecznie. Ja znalazłam się w tej drugiej grupie.
Książkę cechuje wielozagadkowość, wielowątkowość, duża ilość bohaterów, którzy reprezentuja różne stereotypowe postawy i spora dawka absurdu. Moja ocenę znacie, ale zawsze warto sięgnąć po książkę i przekonać się samemu