Gen zabójcy

Do zespołu aspirant Doroty Czerwińskiej dołącza jej życiowy partner komisarz Marek Kamiński. Policjanci zostają wezwani do teatru, gdzie podczas przedstawienia "Romeo i Julia" główny aktor umiera na scenie. Rozwiązanie zagadki jego śmierci nie jest jednak takie proste, a zgony kolejnych osób powiązanych ze środowiskiem celebrytów wskazują, że wszystkie te sprawy są ze sobą w jaki sposób powiązane. Ale to nie jedyne dochodzenie, z jakim para będzie musiała się zmierzyć...

To już w piąta część z Dorotą w roli głównej, jednak absolutnie nie można odnieść wrażenia, iż opisywane historie nużą czy są przewidywalne. Akcja tego tomu nie pędzi niczym TGV, ale jest to związane ze specyfiką i zawiłością prowadzonego przez funkcjonariuszy śledztwa. Treść intryguje i wciąga czytelnika jak ruchome piaski, a plot twisty jeszcze mocniej przytwierdzają odbiorcę do lektury. Rozdziały są krótkie, co sprawia, że książkę pochłania się bardzo szybko.

Pozycje autorki charakteryzuje wielowątkowość oraz wielopostaciowość, ale tych, którzy nie poznali do tej pory twórczości Agnieszki, pragnę uspokoić ? nie pogubicie się w tym gąszczu zdarzeń czy osób. Pisarka sprawnie prowadzi na ścieżkami fabuły, którą dla nas utworzyła, zgrabnie łączy ze sobą wszelkie elementy bądź przedstawia wszelkie niuanse prowadzonych przez policję spraw. Główni bohaterowie wykreowani na potrzeby tej serii są wyraziści, wzbudzający sympatię i zapadający w pamięć.

Autorka świetnie orientuje się w przeróżnych zagadnieniach psychologicznych. Tutaj głównym motywem jest tak zwany "gen zabójcy". To oczywiście od razu skłania czytelnika do refleksji nad tym, czy bycie mordercą można odziedziczyć? A może to gen MAOA odpowiada za to, że ktoś staje się zbrodniarzem? Gorąco zachęcam was do zagłębienia się w tym temacie, gdyż okazuje się on bardzo interesujący. Oczywiście poruszone były też inne kwestie, jednak już nie rozpisuję się na ten temat, aby nie psuć Wam przyjemności czytania.

To także książka pełna emocji, a już samo zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło i powaliło na łopatki... Aczkolwiek jak najbardziej rozumiem motywy Agnieszki, której życzę dużo weny oraz kolejnych rewelacyjnych pomysłów.