Geriatryczne biuro śledcze Zajazd pod Szalonym Mnichem

To zdecydowanie książka dla ludzi z dużym poczuciem humoru, dystansem do siebie i innych, oraz dla każdego, kto chciałby się przekonać, czy starość musi być nudna:-) Uwielbiam tych staruszków, którzy byli dla siebie wyrozumiali, choć momentami sami mieli dosyć rzeczy, których po sobie mogli się spodziewać. Oczywiście najważniejsze były zawsze korzyści, dla ich samych, ale też dla osób od których brali zlecenia. Sama mam bardzo dobry kontakt z rozrywkowymi starszymi osobami, więc muszę podkreślić, że autorka idealnie dobrała ich style językowe, zachowania oraz prawdy życiowe. Że już nie wspomnę o ślamazarności, którą nabyli zupełnie przypadkiem. Oczywiście jedna z ich notorycznie jest przekonana, że cokolwiek by nie zrobiła, to nigdy nie jest jej wina, tylko zawsze kogoś lub czegoś, więc w tych momentach najbardziej ponosiła mnie zabawna wyobraźnia. Najfajniejsze dla mnie było to, kiedy nawet ze spraw poważnych, choćby tych, gdzie zaginęła pewna kobieta, oni robili co mogli, by tą sprawę rozwikłać, ale na swój, trochę pokraczny sposób. Jak wiadomo ich ciekawość nie należała do skromnych, bo cóż poradzą, że skoro dużo w życiu już widzieli, to nigdy nie zaszkodzi zobaczyć dużo więcej:-) Rozczuliły mnie też tutaj słowa pewnego mężczyzny, który żeniąc się nawet każdy minus obierał za cudowny plus. Nawet chrapanie małżonki było dla niego urocze, tylko po latach zamieniło się w niewyraźny i zagłuszający bełkot, więc nie jego wina, że do cudownych rzeczy to już nie należało:-) To były dobre opisy, bo było ich więcej, jak młodość przemieniała się w starość, a na końcu zardzewiałość, która swym piskiem przerażała każdego. Osoby z biura śledczego badały wszelką ewentualność, gdyż takie właśnie były. Dla nich nie było nic pomiędzy, tylko konkrety, albo kłamstwo. Ich przygód było tu co niemiara, naprawdę chcę, żebyście sami je poznali. Być może i wy ujrzycie jak czas potrafi się obejść z każdym człowiekiem. Wiem, że niektóre momenty dla młodszego czytelnika wydadzą się nieciekawe, ale tacy jak ja, przed czwóreczką, myślę, że licząc w dal, docenią ją najbardziej:-)

Mam coś dla fanów komedii kryminalnych

"Geriatryczne Biuro Śledcze. Zajazd pod Szalonym Mnichem" spod pióra Iwony Banach to kolejna część zabawnej historii kryminalnej. Ja przyznaję się do tego, że nie znam poprzedniego tomu, ale w niczym mi to nie przeszkadzało. Polubiłam świetne pióro autorki, która swoim poczuciem humoru, sarkazmem i ironią rozbawiła mnie do łez.
Autorka zabrała mnie do Mnichowoli, gdzie doszło do morderstwa córki koleżanki Ady. Bohaterowie są przekonani, że mordercą jest szalony mnich. Emerytowani amatorzy jako detektywi zabierają się za śledztwo, aby rozwiązać zagadkę skomplikowanej sprawy.
Czy uda im się dowiedzieć, kto jest sprawcą?

Gwarantuję Wam, że czeka na Was dobra zabawa. Ekipa śledcza z tej książki zapewni Wam mega zabawny czas. Dialogi rozbawią Was, a bohaterowie zapewnią Wam mnóstwo emocji. Kłamstwa, tajemnice, skomplikowane relacje rodzinne, morderstwo, ciekawe śledztwo i mnóstwo humoru. Bawiłam się znakomicie i oderwałam się od szarej rzeczywistości. Uwielbiam czytać takie historie! Na pewno sięgnę po kolejne powieści autorki.

Czytajcie! Gorąco polecam!

Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić moimi wrażeniami po przeczytaniu książki zastroniec pt. ,,Geriatryczne Biuro Śledcze.Zajazd pod Szalonym Mnichem". W zajeździe pod Szalonym Mnichem dochodzi do morderstwa. Ofiarą jest córka właścicielki. Sprawa jest na tyle skomplikowana że na miejscu zbrodni nie ma żadnych śladów a dostatnie się oraz wydostanie mordercy z pomieszczenia gdzie znajdowała się ofiara, jest wprost niemożliwe. O rozwiązanie zagadki zostaje poproszone Geriatryczne Biuro Śledcze z Adą na czele. Oczywiście oprócz GBŚ nie mogło zabraknąć szalonej pary czyli Melki oraz Mateusza a także Purchawy, która ma na oku jednego z detektywów. I właśnie w takim składzie zaczynają śledztwo.

Czy GBŚ uda się rozwiązać zagadkę? Kto okaże się sprawcą? Jakie tym razem przygody czekają na te jakże oryginalną ekipę?

Pani Iwona po raz kolejny zaserwowała nam niezwykłą przygodę z bohaterami, z którymi nie ma mowy o nudzie. Jest to lekka komedia kryminalna dzięki której spędzicie przyjemnie czas i niejednokrotnie porządnie się uśmiejecie. Akcje jakie mają miejsce w tej książce to istny rollercoaster, tutaj ciągle coś się dzieje. A samo zakończenie? No cóż, nawet przez moment nie obstawiałam jakie może być, ponieważ poznawszy pióro Pani Iwony i tak bym nie miała szans odgadnąć. Moim faworytem w tej książce zdecydowanie jest Kościuchowa. A dlaczego? No cóż, sami musicie przeczytać książkę i dowiedzieć się dlaczego. Ale obiecuję Wam że napewno nie pożałujecie i przyjemnie spędzicie z nią czas.

Gdy człowiek raz spróbuje dobre, to potem marudzi, jak na jego czytelniczy talerz trafi coś zwyczajnego. A już gdy autor pokazał, że potrafi, to cóż się dziwić, że domaga się najwyższego poziomu. I tak jest w przypadku tej książki. Pisarka specjalizuje się w komediach kryminalnych. I jak to bywa w przypadku tego gatunku, często o opary absurdu zahacza. W przypadku książki pt.: Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle? te opary sprawiły, że zaśmiewałam się do łez. Tu, niestety, nie było tak znakomicie. Co tam znakomicie, nawet dobrze było jedynie czasami. Historia zagmatwane, lecz tyle o ile. Bohaterowie miotają się pozornie bez sensu, a okazuje się tymczasem, że uważne słuchanie plotek jest skuteczniejsze, niż mrówcza praca policji. Plejada postaci niestandardowych dopełnia obrazu. Polecić mogę jedynie jako lekturę towarzyszącą plażowemu leżakowi.

"Geriatryczne biuro śledcze" Iwona Banach. "Zajazd pod Szalonym Mnichem" tom 2.
Mogą wystąpić spojlery.
W poprzednim tomie poznaliśmy działanie biura śledczego. Dowiedzieliśmy się, w jaki sposób sobie radzą, co chcą w zamian za swoją pracę i przede wszystkim, w jaki pokręcony sposób działają.
Czytacie komedie kryminalne?

Ja czytam i bardzo lubię, dlatego też nic dziwnego, że czytam je z wielkim zapałem. Jednak nie wszystkie mi podchodzą swoimi żartami i zbrodniami i niestety dzisiejsza pozycja jest jedną z nich.

W komediach kryminalnych bardzo sobie cenię bohaterów i to co sobą reprezentują. Tutaj bohaterów nie polubiłam i totalnie nie chodzi o ich wiek, a sposób bycia i życia.
Nie są to takie "moje" postacie, którym kibicuje i chce wiedzieć, co będzie dalej u nich. Może ze względu na dużą różnicę pokoleniową i to co myślą i robią, nie potrafiłam się zaangażować (choć jak myślę o starszych bohaterach, to nie mam jakoś problemu się z nimi zgrać).

Zauważyłam też duży spadek między 1 a 2 tomem, w historii pierwszego próbowałam jeszcze odgadnąć, kto jest kim, co zrobił i dlaczego. Tutaj przez taką "zbrodnie, której nie mógł popełnić człowiek" nie czułam się pewnie, też było za dużo postaci i usilnie zmienianych tropów.

Akcja też nie jest jakaś szybka i dynamiczna, zdecydowanie raczej powolna. A co do samego wątku morderstwa, nie jestem przekonana. Nie przewidziałam, kto jest tym złoczyńcą, ale samo rozwiązanie też średnie było. Coś mi się tam nie zgrywało ze sobą, miałam też poczucie, że dzieje się za szybko.

Wątek, który za to bardzo polubiłam to pojawienie się psa po bardzo traumatycznych przejściach i za każdym razem jak się pojawiał, miałam uśmiech na ustach.

Książka jest dla mnie niestety 3/5, a poprzedni tom to 4/5. Miałam też problem z humorem w tej pozycji, strasznie mnie nie bawił i miałam poczucie, że czegoś nie łapie w tym.