Give me hope

"Give me hope" porusza bardzo ważne i jednocześnie trudne, wywołujące wiele emocji tematy, takie jak choroba, śmierć, samookaleczanie, stany lękowe czy ataki paniki.

Pomysł na historię jest bardzo dobry, książka wzrusza praktycznie od pierwszych stron. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko, pochłonęłam ją jednego dnia, w dosłownie kilka godzin. Uważam, że Adrianna Śmiałek ma potencjał, pisze dobrze, jednak musi popracować trochę nad szczegółami fabuły oraz szkieletem całej książki. Jeśli w "Give me hope" zmieniłaby kilka rzeczy, bardziej ją dopracowała, to byłaby to naprawdę dobra książka.


Stanowczo za dużo się w tej książce dzieje. Kumulacja negatywnych zdarzeń w życiu bohaterki jest odrobinę przesadzona, przez co też niewiarygodna.

Ponadto miałam wrażenie, że w niektórych momentach historia była poucinana, wydarzenia mające miejsce nie wyjaśnione w stu procentach, bez większego ładu i składu. Brakowało płynnego przejścia pomiędzy rozdziałami, jakby historia była niepełna, brakowało w niej niektórych fragmentów. Do tego dialogi, które miałam wrażenie, jakby nie wszystkie pochodziły od jednej autorki, totalnie nie pasowały do reszty.

Zakończenie co prawda było dla mnie wzruszające, bo przywołało wspomnienia. Opisywało ono sytuację, w której kilka lat temu sama się znajdowałam, natomiast patrząc pod kątem całej historii, którą poznajemy w książce to zakończenie jest rozczarowujące. Zwłaszcza zakończenie historii Hope i Lucasa. Dosłownie jakby autorka nie wiedziała, nie miała pomysłu jak ją zakończyć, więc wymyśliła cokolwiek, by mieć to już po prostu za sobą. Nabrałoby ono więcej kolorów w momencie, gdyby okazało się, że będzie kontynuacja. Póki co jestem zawiedziona i zła, że autorka zakończyła tę historię w taki sposób....

?Give me hope? jest niesamowitą historią o bolesnej i prawdziwej podróży dziewczyny, aby stać się tym, kim miała być, nawet podczas walki ze swoimi demonami. Bo czasami trzeba się zgubić, żeby zostać znalezionym. Jest to książka bardzo ważna i pouczająca, opowiadająca prawdę, rozdzierająca serce i podnosząca na duchu. Jest to historia o przyjaźni, bólu serca, stracie, depresji. Tak wiele trudnych i bolesnych tematów, o których warto mówić.

Czy byliście prześladowani w szkole średniej? A może to właśnie Wy prześladowaliście innych? Czy znacie kogoś w swoim otoczeniu, kto tego doświadczył? Ta książka opowiada historię dziewczyny, która przeszła właśnie przez to. Hope, dziewczyna, która tak wiele doświadczyła, ale znalazła w sobie siłę, by zawalczyć o własne życie i marzenia.

Hope jest prześladowana w szkole przez rówieśników. Stara się być niewidzialna, jest nieśmiała, cicha i skryta. Żyje że swoimi demonami. Cięcia przebijały jej odrętwienie, otwierając tylko jeszcze więcej ran. Depresja, samookaleczanie, zastraszanie, to była jej rzeczywistość. Samotność stała się jej ucieczką. Smutne, jednak jak bardzo prawdziwe w dzisiejszym świecie. Cięcie daje jej kontrolę. Cięcie daje jej moc. Cięcie daje jej coś innego niż cierpienie. Wierzy, że to jedyna rzecz, która może pomóc jej pokonać ten ból. Gdy pewnego dnia musi zmienić szkołę, boi się, że historia może się powtórzyć. Nie wie czy będzie miała jeszcze tyle siły by to przetrwać.

Czytanie o znęcaniu się, które naprawdę jest bardzo brutalne, chwyta za serce. Ludzie są okrutni i nie zdają sobie sprawy, do jakich rzeczy mogą doprowadzić drugą osobę. Bardzo współczułam Hope i temu, przez co musiała przejść. Dodatkowo świadomość, że takie rzeczy zdarzają się i dziś bardzo boli. Sama miałam kilka takich sytuacji, o których wolałabym zapomnieć. Takich osób jak Hope jest bardzo wiele, i wiele jeszcze będzie. Myślę, że nie da się temu zapobiec. Ważne jest uświadamianie innych. Pokazanie, że istnieje wyjście z tych trudnych sytuacji.

Książka nie była idealna, brakowało jej czegoś, a mimo to, zawładnęła mną i całym moim sercem. Jestem wielką fanką emocjonalnych historii, im więcej emocji autor może ze mnie wydobyć, tym bardziej je kocham. Adrianna Śmiałek naprawdę wywołała ból w moim sercu, sama doświadczyła wiele z tego co opisała. Nie mogę nic więcej powiedzieć o tej historii bez zepsucia jej, więc jeśli jej jeszcze nie czytaliście, polecam.

Szkoła wydaje się dla większości miejscem spotkań z przyjaciółmi, nauki i zacieśniania więzi. Jednak każdy, kto do szkoły chodził zdaje sobie sprawę, że nie zawsze jest kolorowo. Nie zawsze każdy czuje się w niej komfortowo i bezpiecznie. Zawsze jest podział na grupy tych bardziej lubianych, gwiazdy, kujonów i osób dręczonych. Hope należała do osób, które są gnębione, wyśmiewane, ale ma nadzieję, że niebawem wszystko się zmieni. Zmiana szkoły, zaczęcie wszystkiego od nowa, nowa nadzieja, szansa na nowy start.

"Ludzie byli okrutni. Uważali mnie za kogoś gorszego."

Szkolny gwiazdor Lucas, który ma wszystko zwraca na nią uwagę. Marzenie każdej dziewczyny, ale czy Hope będzie miała siłę, aby się bronić przed uczuciami, które się między nimi rodzą ? Czy będzie w stanie zaufać i postawić wszystko na jedną kartę ?

Od przeszłości jednak nie da się tak łatwo uwolnić, powraca niczym boomerang. Czy Hope da radę podnieść się ponownie ? Czy Lucas da jej siłę do walki ?

"Pragnął moich tajemnic, słabości, jak również tych dobrych stron. Jednak nie mogłam mu tego dać - nikt nie był na to gotowy.?

Książka, która pokazuje szarą rzeczywistość osób dręczonych w szkołach. Nigdy nie zrozumiem tego, dlaczego nikt z tym nic nie zrobi, gdzie jest kadra nauczycielska ? Gdzie jest dyrektor ? Takie sytuacje będą się zdarzały, jeżeli będziemy milczeć.
Multum emocji, refleksji i rozmyśleń pozostaje po lekturze tej książki, które rodzą kolejne pytania. Dlaczego tak się dzieje ? Dlaczego nikt z tym nic nie zrobi. Dlaczego osoby dręczone milczą ? Może powinniśmy się nad tym zastanowić.

Jest parę niedociągnięć, parę aspektów do których można się przyczepić, ale jak na debiut uważam, że jest on naprawdę udany. Bohaterowie są żywi, pełni emocji, a nie sztucznie wykreowani. Widać, że tę historię pisało samo życie. Jednak chciałabym przeczytać ciąg dalszy i jak potoczyło się dalej życie Hope. Druga część byłaby bardzo mile widziana. Nie będę spojlerować i pisać, jakie mam marzenia, bo jak dla mnie jest to takie półotwarte zakończenie i po części zaskoczenie.

Jeżeli chcesz oderwać się od erotycznych romansów, mafii czy ochroniarzy to zdecydowanie tytuł, który da do myślenia i skłoni do refleksji.