Elementals. Głowa meduzy

"Wszyscy, zarówno śmiertelnicy, jak i bogowie, mają wolną wolę. To wy wybieracie drogę, którą podążycie. Niektóre z tych wyborów mają olbrzymi wpływ na przyszłość, a inne nie".

Nicole, Blake, Chris, Kate i Danielle mają przed sobą kolejne, niebezpieczne zadanie. Drużynę Elementals odwiedza Nyks - pierwotne bóstwo nocy. Bogini ostrzega nastolatków, że Ziemia jest zagrożona, a jeśli Elementals zbyt późno podejmą działania, ich planeta już nie będzie miejscem, które znają. Tyfon, jeden z najbardziej niebezpiecznych Tytanów - odradza się. Drużyna Elementals ma czas do wiosennego przesilenia, aby stawić mu czoła i go pokonać. Potrzebują do tego głowy Meduzy, która zamieni Tyfona w kamień i w ten sposób go unicestwi. Jednak głowę Meduzy nie tak łatwo będzie zdobyć. Odciąć ją można tylko Złotym Mieczem Ateny, który znajduje się na Antarktydzie, strzeżony przez boginię śniegu Chione i jej lodowe nimfy.
Czy drużyna Elementals i tym razem wróci zwycięsko z misji? Jakie niebezpieczeństwa na nich czekają? I czy podejmą właściwe decyzje?

"Głowa meduzy" to już trzecia część serii Elementals, skierowana głównie do młodzieży, jednak ja młodzieżą już dawno nie jestem, a pomimo tego sięgam po taki gatunek.
Wracając do książki. Nie napiszę tu nic odkrywczego, ponieważ uważam, że część trzecia trzyma poziom poprzednich. Jedyne co zauważyłam, to fakt, że już powoli postać Nicole mnie drażni. Wcześniej nie miałam tego problemu, ale w tej części ta bohaterka stała się szczególnie irytująca. Zaczęły męczyć mnie jej ciągłe rozważania o Blakeu, o pocałunkach z Ethanem, o tym, że jej ojciec ma ją gdzieś, że jako jedyna jest pół-boginią w grupie (chyba komuś ego urosło do zbyt dużych rozmiarów), że przez nią Rachel zginęła, ale i tak by najpierw uratowała Blakea. Druga irytująca rzecz to taka, że odkąd obydwoje zostali parą, to zaczęli wydzielać zbyt wielką ilość lukru i miałam wrażenie, że nie mieli innych tematów oprócz słodzenia sobie. Mam nadzieję, że kolejne części już będą z perspektywy innej postaci. Na przykład Danielle, którą z każdą częścią uwielbiam coraz bardziej. Jest to chyba jedyna, najlepiej wykreowana postać w tej powieści. Polubiłam ją za nieustępliwość, lojalność i umiejętność oddzielania pewnych spraw od siebie. Jest zadziorna, pewna siebie, ale gdzieś po tą warstwą skrywa się świetna dziewczyna.

"Głowa meduzy" to przewidywalna i mało zaskakująca historia. Owszem było tu parę niespodziewanych zwrotów akcji, ale nie wywarły na mnie one jakiekolwiek wrażenie. Uważam też, że w pewnym momencie bohaterowie popełnili głupią decyzję, przekazując pewną ważną rzecz osobie, która od początku wzbudzała podejrzenia. Jeszcze rozumiem wyrażenie zgody na to, by do nich dołączyła, ale coś takiego? Nie twierdzę jednak, że ta książka jest tragiczna. Dzięki Danielle nabiera ona jakieś wyrazistości i jest bardziej ciekawa. Nie zabraknie tu niebezpieczeństwa, trudnych wyborów, które pokazują, że czasami nie ma możliwości pójść drogą na skróty, a nawet jeśli jest, to czasem ta najtrudniejsza okazuje się być najlepszą. Pomimo irytującej bohaterki mile spędziłam przy tej książce czas. Czyta się ją szybko, więc sprawdzi się jako lektura po czymś bardziej wymagającym. Pomimo tego, że ta seria mogłaby być lepsza, to sięgnę po kolejne części. Głównie z powodu Danielle, ale jestem też ciekawa, jak Drużyna Elementals rozwiąże kolejne trudne zadanie, tym bardziej, że będzie tu chodziło o życie jednego z nich.