Gniew Północy

Saga Daniela Komorowskiego o Wikingach podbija serca czytelników i wcale mnie to nie dziwi. W drugim tomie sagi autor krwawe jatki przetyka gorącymi namiętnymi scenami... Kto przeżywa gorące momenty? Kto czytał pierwszą część może mieć pewne podejrzenia ????. Ponadto Ragnar postanowił odpłacić Karolowi Wielkiemu pięknym za nadobne. Po tym jak król Franków zapragnął zdobyć Hedeby i uciekł stamtąd w popłochu, Ragnar postanawia złożyć rewizytę. Tylko, że Paryż ma opinię miasta nie do zdobycia, czy walecznym Wikingom uda się dokonać niemożliwego? Niestety w stronę Paryża zerka ktoś jeszcze, ktoś, kto mówiąc najdelikatniej nie życzy dobrze królowi Wikingów.

"Gniew północy" jest pełen przygód i intryg, namiętności i walk. Nie pozwala czytelnikowi się nudzić. Po raz kolejny odznacza się prostym językiem, dzięki czemu czyta się łatwo i szybko. Może nawet za szybko, bo pozostawia czytelnika w zawieszeniu i z wielkim smakiem i niecierpliwością na dalsze przygody.

?RECENZJA?

Drugi tom niesamowicie ciekawej, intrygującej i przyciągającej serii o Wikingach już za mną. "Gniew północy" to kontynuacja losów naszych bohaterów z poprzedniej części "Furia wikingów". Od razu Wam napiszę, moi Mili, że to była świetna, ekscytująca i ciekawa książka, która naprawdę od samego początku trzymała w napięciu i z każdą stroną chciałam wiedzieć, co się wydarzy. Kiedy zaczęłam czytać, to od razu spodobał mi się styl i język pisarza, które są niebywale lekkie, przyjemne, niepowtarzalne. Kartka leci za kartką mimo, iż jest to dość obszerna lektura, jednak kompletnie tego nie czułam. Znajdziemy tutaj postacie historyczne, ale również fantastyczne, okraszone niebywałą wyobraźnią autora. Ragnar to moja ukochana i zarazem niesamowicie intrygująca postać, o którym nie jest łatwo nie usłyszeć. Zapewne niektórzy znają go z serialu, inni z ów cyklu o wikingach, a jeszcze inni z historii. Ivar zaskakuje mnie coraz bardziej swoją postawą i czynami. W poprzedniej recenzji pisałam, że nie za bardzo go polubiłam. Tutaj zdobył moją sympatię. Lubię postacie z "jajem", oraz cenię sobie ich charakterność, a Ivar zwany też "Ivarem bez kości", ale również "Bezkostnym" ma ten mocny charakter mimo swojego kalectwa. Wydaje mi się, że z pośród całego rodzeństwa to właśnie on jest najsilniejszy. Reszta postaci jest i cenię je sobie, jednak Ivar przyciągnął mój wzrok całkowicie ???????????? Mamy tutaj postacie historyczne i fantastyczne. Uważam, że ich kreacja jest taka "namacalna", realna i prawdziwa. No coś niesamowitego! Fajnie było poznać "ich" historie, poznać obyczaje, wiarę w Odyna oraz Thora i to wszystko, co związane jest z wikingami. Autor nie szczędził nam momentami krwawych i brutalnych opisów, a co za tym idzie? Ja osobiście chciałam więcej i więcej, a opis krwawego orła ubóstwiam! To było coś blee, ale jednak podobało mi się! ???? Zapewne nie wszystkim się to spodoba, ale ja mogę czytać ten opis cały czas i już mi się za nim tęskni ???? Uważam, że Daniel zastosował w tej lekturze drugie dno, a mianowicie trudne relacje rodzinne, które są spowodowane chęcią władzy i pokazaniem się ojcu i ludziom, kto tak naprawdę jest najlepszy oraz nadaje się na władcę. Pewnie jesteście ciekawi, czy Ci bohaterowie coś wykombinują? ???? Przekonajcie się sami! Skandynawska historia z elementami nordyckimi to jest to, co lubią bardzo i sobie cenią, dlatego w tym miejscu zachęcam Was, Kochani, do sięgnięcia po tę powieść. A ja już czekam na trzeci tom, który zapewne niebawem wpadnie w moje szpony! ???? Cudownego dnia Kochani! ????
????
...Dziękuję! ????
????

Podczas czytania serii autorstwa początkujących autorów najbardziej lubię obserwować zmianę jaka w nich zachodzi, która objawia się właśnie na kolejnych kartach wielotomowej powieści. Jest to zjawisko bardzo ciekawe i pozwala poznać, a dalej docenić autora o wiele lepiej niż cokolwiek innego.
Drugi tom ?tej super serii o Wikingach? jest powieścią zupełnie inną niż jej poprzedniczka i różnice te widoczne są już od pierwszych stron książki.
W poprzednim tomie można być wyczuć, że autor trochę się miota. Jakby miał za dużo plasteliny do pracy i momentami nie wiedział co z tym zrobić. Ostatecznie wszystko zmieścił w 400 stronach ?Furii Wikingów?. Tym razem jest to bardziej wyważone i ewidentnie nie miał już takiego problemu z porcjowaniem wątków na książkę.
To jest jedna z rzeczy, która wskazuje, że Komorowski z ?chłopca z pasją i pomysłem? na etapie drugiego tomu zaczął twórczo dojrzewać i lepiej rozumieć swój talent i narzędzia, które ku temu ma.
Szczególnie podoba mi się lepsze rozwinięcie kwestii psychologicznych i socjologicznych w książce. To już nie jest głównie wojna. To jest wielowymiarowa powieść, która porwie każdego miłośnika mocnej literatury.
Chociaż nie lubię mówić o zakończeniach książek, to tym razem muszę. To co autor zrobił na ostatnich stronach książki to majstersztyk podkręcania czytelnika. Trochę mi brakowało w nim rozwinięcia tak an 5 dodatkowych stron, ale i tak było super.Nie powiem, moje serce krwawi z braku rozwiązania zagadki, ale co tam, idę w to.
Serię polecam i serdecznie zapraszam do wejścia w świat Wikingów, który stworzył autor.

?Gniew Północy?, czyli ciąg dalszy ?Furii wikingów?, w zasadzie niczym mnie nie zaskoczył. Jeżeli komuś spodobał się pierwszy tom, to czytając kolejną książkę Daniela Komorowskiego poczuje ten sam zachwyt i zew przygody. To lekka i dosyć prosta opowieść o wikingach, którzy tradycyjnie na zmianę plądrują i bawią się świętując zwycięstwa. To opowieść o rodzinie, a wiecie jak to z rodzinami bywa...

Tak samo jak przy pierwszej części, wciąż miałam wrażenie, że historia była trochę odrealniona, a jednocześnie autor w ogóle nie poszedł w stronę ożywienia mitologii nordyckiej, więc do fantastyki tego zaliczyć nie można. Bohaterowie, każdy jeden, wydawali mi się po prostu współczesnymi mężczyznami, którzy udawali, że żyją na dalekiej północy. Oczywiście ciężko mi sobie wyobrazić mentalność człowieka tamtych czasów, ale gdybym próbowała, to na pewno nie wyobrażałabym sobie np. rozmów o uczuciach albo sceny, w której prymitywny napalony wojownik odsuwa się od kobiety i pyta, czy ta na pewno tego chce.

A propos dzikich wojowników? Ivar był chyba najlepszą postacią w ?Furii wikingów?, a przynajmniej dało się go na długo zapamiętać. Był dziki, nieprzewidywalny, czytanie o jego zbrodniach było przerażające. W tym tomie momentalnie złagodniał jak baranek, a wszystkiemu winna kobieta. Zgadzam się z opinią ..., że sceny erotyczne były tutaj kompletnie niepotrzebne. Prawdę powiedziawszy, większość pomijałam.

Spotykamy tych samych bohaterów, mamy do czynienia z tym samym stylem ? tak jak pisałam, dla fanów to będzie dużym plusem, ale jeśli komuś, tak jak mnie, nie do końca to wszystko pasowało, to znów może spodziewać się męczącej lektury. Nie mogłam się wgryźć w tę historię, niekoniecznie obchodziło mnie, co się stanie dalej. Niemniej, polecam zapoznać się z tą serią, szczególnie jeśli ktoś przepada za takimi klimatami. W Internecie można natknąć się na wiele bardzo pozytywnych recenzji, więc a nuż to co ja traktowałam jako wady, komuś innemu właśnie się spodoba.

...

Po pierwszej fascynującej części cyklu ?Furii Wikingów? mój apetyt został na tyle rozbudzony, że nie czekając ani chwili chwyciłam kolejny tom ?Gniew Północy?. I znowu znalazłam się w świecie bezwzględnych i brutalnych mężczyzn, dla których walka jest niemal całym życiem.

Niemal, bo sporo uwagi autor poświęca również emocjom, szczególnie dwóch braci, którzy odnaleźli szczęście u boku ukochanej kobiety. Ale i trzeciego, którego zżera zazdrość i chęć zemsty. Pojawia się też ciekawy wątek adoptowanego niepełnosprawnego syna Ragnara, którego prawdziwe pochodzenie będzie zaskoczeniem dla chłopaka, ale i może okazać się pomocne.

Przede wszystkim pogrążymy się jednak w krwawych walkach o Paryż, podczas których Wikingowie wykażą się umiejętnością planowania strategicznego, pokażą również ogrom swojej waleczności, ale i okrucieństwa. I to nie koniec emocji, bo przyjdzie zmierzyć nam się ze zdradą, która może na zawsze odmienić losy ludu Północy. Więzy krwi nie wystarczą, a dotychczasowe sojusze zaczną się chwiać w posadach. Ten kto nosił miano przyjaciela, zrzuci maskę ujawniając wrogie zamiary.

Druga część okazała się jeszcze bardziej emocjonująca i wciągająca, niż pierwsza. Pewnie dzięki przywiązaniu do bohaterów, w których losy ogromnie się zaangażowałam, ale i wartkiej, pełnej niespodziewanych zdarzeń fabule, przez którą pędzi się niczym langskip gnany północnymi wiatrami.

Po zakończeniu, które funduje autor w tomie drugim z niepokojem, ale i ogromną ciekawością sięgnęłam po tom trzeci, który czuję, że będzie najbardziej krwawy z dotychczasowych, w końcu nic tak nie napędza Wikingów jak zemsta. Jak tylko skończę, podzielę się z Wami swoją opinią.

Nie tak dawno temu wpadła w moje dłonie książka Daniela Komorowskiego ?Furia wikingów?, tak bardzo mi się podobała ta pozycja, że chciałam dowiedzieć się, co było dalej z bohaterami. Dzięki autorowi ... miałam taką możliwość. Drugim tomem cyklu Furia wikingów okazał się ?Gniew północy?, biorąc książkę w dłonie zastanawiałam się, czy autor zetknął się z klątwą drugiego tomu, czy od niej jest bardzo daleki? Czy losy Ragnara i jego synów staną się prostsze? Wikingowie dają radę! W poprzednim tomie ?Furia Wikingów? opowiadał o synach Ragnara, o Ivarze i jego bracie Halfadanie. Obaj także mają prawo do objęcia tronu, obaj mężczyźni mają wady i zalety, obaj charakteryzują się odpowiednimi ku temu atrybutami. Ivar jest niesamowitym taktykiem, skutecznym wojownikiem, Halfdan według pierwszeństwa ma prawo, aby zasiąść na tronie. Rodzeństwo zawsze w jakiś względach rywalizuje ze soną, tutaj także się tak dzieje, nie czarujmy się tron kusi. Ten tom sprawił, że poczułam klimat dawnych epok, widziałam boje wikingów pod powiekami. ?Gniew północy? rozpalił moją ciekawość do czerwoności. Ivar i Amira pasują do siebie idealnie, mężczyzna słynął ze swojej okrutności, a tutaj odwrócił się od swoich zwyczajów, kiedy w grę wplątała się właśnie ta kobieta. Czy uda jej się znaleźć drogę do jego serca? W pierwszej części rozegrały się walki pomiędzy wojskiem Karola Wielkiego, a armią północy, która ukazała swoją moc, brutalność i bezlitosność. Zwycięstwo zaostrzyło jedynie ich apetyt na kolejne walki, przejęcie terenów, ale zemsta bywa słodka. Ragnar skierował swoje wojska ku Karolowi Wielkiemu, a u jego boku podążał Ivar. Co przyniesie ta potyczka? Kto zwycięży? Uważam, że tytuł ?Gniew północy? idealnie oddaje charakter powieści, jak i wydarzenia, które się w niej rozegrały. Jak w poprzednim tomie Daniel Komorowski postawił na fabule opisywanej z kilku perspektyw, mnogość bohaterów i wydarzeń jest zachwycająca. Mogę już teraz wam powiedzieć, że to świetna kontynuacja, a klątwa drugiego tomu z pewnością Komorowskiemu nie grozi. Autor ukazał także jak ważne dla wojowników są ich wierzenia, a także kary, jeśli ktoś się im sprzeciwia. W czasach ?Gniewu północy? dzieje się wiele, czasami nie możemy być pewnym, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem, bowiem ta szala szybko może się przechylić, w którąś ze stron. Ta seria ma świetle zaplecze wojenne, batalistyczne przygotowanie, a także wiarygodność bohaterów. Komorowski potrafi przenieść na łamy swojej powieści klimat, który pochłania czytelnika, a także jest pod wrażeniem wiedzy, którą pozyskał autor. Moimi ulubionymi bohaterami są Amira i Ivar, mam nadzieję, że autor będzie dla nich łaskawy. Cieszę się ogromnie, że mam trzeci tom i mogę natychmiast zacząć lekturę, a nie oczekiwać na to, czym nas jeszcze zaskoczy Daniel Komorowski.

Ragnar i jego synowie niezbyt byli zadowoleni z ?niekurtuazyjnej? wizyty Karola Wielkiego na swoich ziemiach. Frankowie pod dowództwem swojego króla ponieśli druzgocącą porażkę, jasno pokazującą różnicę sił pomiędzy obiema armiami. Atak na ziemie duńskie, nie może nie zostać pomszczony. Celem nowej wyprawy zostaje więc sam Paryż. Miasto, które słynie ze swoich ogromnych murów, których nikt nigdy nie zdobył. Wikingowie uwielbiają jednak pozornie nierealne wyzwania, które mogą przynieść im zarówno chwałę, jak i wielkie skarby. Zdobycie stolicy wroga to niejedyny problem, z którym przyjdzie się mierzyć Ragnarowi. Cała sytuacja polityczna mocno się zmienia i każde podjęte działanie będzie miało w przyszłości mocno widoczne konsekwencje. Wraz z krwawą walką na scenie pojawiają się również wielkie intrygi, które mogą okazać się bardziej zabójcze niż miecz nieprzyjaciela.

Drugi tom serii to naprawdę solidna porcja widowiskowej fabuły, gdzie fikcja literacka łączy się z historyczną prawdą. O ile pierwszy tom cyklu w mniejszym lub większym stopniu można było porównać do popularnego i lubianego serialu ?Wikingowie?, to w drugiej części autor serwuje czytelnikowi pokaźną dawkę autorskich pomysłów. Obok widowiskowych i krwawych potyczek, gdzie wikingowie swoją ?furią? sieją strach zarówno pośród cywili, jak i w szeregach wojsk wroga, znalazło się tutaj również miejsce dla innej, ale równie wciągającej treści.

Daniel Komorowski nie boi się mocno zaskakiwać czytelnika naprawdę mocnymi zwrotami akcji, gdzie ważne postacie znikają bezpowrotnie z łamów historii, ustępując miejsca innym bohaterom. W drugiej części książki, wielki Ragnar zaczyna być spychany na dalszy tor przez swoich równie potężnych synów. W świecie wikingów liczy się głównie siła, co sprawia, że ci, którzy jej nie posiadają, muszą jakoś zrekompensować sobie te braki. Wtedy na główną scenę wkraczają wielkie intrygi, które prawie zawsze mają jeden cel ? zdobycie władzy. Twórca, skupiając się na tym elemencie, naprawdę w dobrym stylu pokazuje rozgrywki na ?szczytach?. Nie skupia się on jednak tylko na Danii, fabuła przenosi nas również do innych krajów skandynawskich czy Francji, dając tym samym dość dobry obraz minionych czasów.

Jeśli chodzi o samą formę i styl recenzowanej książki, to nie ma się tutaj do czego przyczepić. Opisy są barwne i naprawdę dobrze skrojone tak samo zresztą, jak dialogi. Nadal co prawda autor ma manierę dziwnego nazywania i dzielenia rozdziałów (?Gdzieś na morzu??; ?Następnego dnia?; ?Godzinę później??), po pewnym czasie nie zwraca się jednak na to większej uwagi.

Gniew Północy to naprawdę godna polecenia powieść historyczna, w której dzieje się tak dużo, że czytelnik nie ma tutaj czasu na nudę i narzekanie. Cała seria ma ewidentnie tendencję zwyżkową, tym bardziej z wielką niecierpliwością czekam na tom trzeci.