Gorączka 2

?Ja wszystko chłonę. A potem to wykorzystuję. Personalizuję, żeby zrozumieć ofiarę, sprawcę, jego złość i pobudki, którymi się kierował. To mnie utrzymuje w formie i trzyma na krawędzi. ?

Zanim przystąpiłam do cieszenia się spotkaniem z ?Gorączką 2? z wielką przyjemnością, po raz kolejny, obejrzałam ?Gorączkę?, film z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego roku, w reżyserii Michaela Manna. Kultowa rozrywka kinowa, a scena w restauracji z udziałem Al Pacino grającego porucznika Vincenta Hannę i Roberta de Niro w roli Neila McCauleya odegrana na najwyższym mistrzowskim poziomie. Szalone widowisko dynamicznej i ogarniającej miejskie ulice akcji, bezpardonowej walki, ale też konfrontacji dwóch indywidualności. Dlatego z ogromnym entuzjazmem przyjęłam zapowiedzi powieści będącej jednocześnie kontynuacją filmu, jak i wejrzeniem w to, co działo się przed nim. 

Właśnie naprzemienna czasowa narracja, obejmująca koniec lat osiemdziesiątych, połowę dziewięćdziesiątych i dwutysięczny rok, sprawiła, że miłośnicy zabawę w kotka i myszkę zawodowego przestępcy i ścigającego go policjanta, chociaż z wiadomym dramatycznym zakończeniem w filmie, z przyjemnością wciągają się w scenariusz zdarzeń. Narracja szorstka i zwięzła, bazująca na krótkich zdaniach, a przy tym sugestywna i obrazowa, natychmiast przywołuje aurę magii kina. Fabuła wypełniona sporym napięciem, zwrotami akcji, silnymi emocjami, spektakularnymi incydentami. Sensacja w pełnym wymiarze logicznie skonstruowana i atrakcyjnie podana, za nic nie można się przy niej nudzić. Złodziejskie skoki, seryjny morderca, bezwzględna zemsta, dociekliwe śledztwo wymykające się prawnym standardom, bezpardonowa walka o władzę mrocznej firmy. Paragwajskie klimaty i amerykańskie miasta, zderzenie dwóch światów, pozornie szalenie różnych, ale jeśli bliżej się przyjrzeć, mających wiele wspólnego. Znakomicie sportretowani bohaterowie. Ostry i nieustannie węszący detektyw, z rodzinnymi problemami, emocjonalną huśtawką. Nałogowy hazardzista i przestępca, który jako jedyny ocalał z gangu dowodzonego przez Neila, teraz poszukujący nowej drogi życiowej. Mordercze zwierzę z perwersyjną naturą, które za nic ma los drugiego człowieka, wciąż wymykające się organom ścigania. I oczywiście inteligentny, konsekwentny i sprytny McCauley, autorzy dają nam wgląd w jego przyszłość, zaskakujący związek z kobietą i konsekwencje dokonywanych wyborów. Fantastycznie bawiłam się przy książce, relaks w mocnym sensacyjnym wydaniu, sporo emocji i napięcia, warto uwzględnić w planach czytelniczych. Bookendorfina

GORĄCZKA WSPOMNIEŃ

Chyba dla każdego, kto jest miłośnikiem filmowych kryminałów / thrillerów, kinowa ?Gorączka? była w pewnym stopniu spełnieniem marzeń. To tam w końcu spotkali się Al Pacino i Robert De Niro. I okej, spotykali się i wcześniej (?Ojciec chrzestny 2?), i później (?Irlandczyk?), ale nigdy tak dobrze i tak wyraziście jak tu. A sam film? Niezły jest, przyjemnie mroczny, z niezłą akcją. I swoje znaczenie w popkulturze ma. Więc jak tu nie sięgnąć po powieściowy ciąg dalszy? Sięgnąłem i dobrze jest. Nie wiem, jak do książki podejdą ci, na których film zrobił wielkie wrażenie i wywarł spory wpływ, ale do mnie ten sequel (i prequel zarazem) po prostu trafił.

Nie wyszło. Miało być tak pięknie, a skończyło się tragicznie. Z ekipy McCauleya ocalał tylko Shiherlis, a Hanna, który ich rozbił, chce mieć na koncie całą grupę. Więc poluje dalej.
Jednocześnie przenosimy się w czasie do roku 1988, kiedy McCauley wciąż żył, a Shiherlis wraz z nim i resztą robili te swoje napady. A Hanna? Hanna powoli kroczył swoją ścieżką stróża prawa. Wszystko zmierza w jednym kierunku do spotkania, które było tak brzemienne w skutkach. Ale nie brak tu innych, równie istotnych konsekwencji?

Wszystko zaczęło się od prawdziwych wydarzeń. Tak mniej więcej wygląda historia ?Gorączki?. Historia dawnego więźnia, który miał za sobą Alcatraz, zainspirowała filmowca Michaela Manna do stworzenia opowieści. Scenariusz napisany pod koniec lat 70. XX wieku miał być pilotem serialu, ale się nie przyjął. Został z niego film ?Wydarzyło się w Los Angeles? z 1989 roku. A ten Mann przekuł potem w ?Gorączkę?. W remake lepszy od oryginału. I ten remake przeszedł do historii na kilku polach: inspirował twórców gier (?GTA?), filmowców (?Mroczny Rycerz?) i? przestępców (słynna strzelanina w North Hollywood). Ale od tamtej pory, od roku 1995, nic nie wskazywało na to, by miał doczekać się ciągu dalszego.

Ale doczekał. I pewnie zawita na filmową taśmę, bo Mann taką ochotę wyraża, ale na razie mamy powieść. I powieść to przyjemna. W duchu pierwowzoru, w jego klimacie. Mann, wraz z pomocą bestsellerowej pisarki, wraca do świata bohaterów i pokazuje nam co było dalej, ale i co działo się wcześniej. I jest, jak w filmie. Fajnie uchwycony klimat miejsc i czasów, do tego klasyczna sensacyjna robota. Coś z kina gangsterskiego, coś z thrillera, coś z akcyjniaka. Ale w powieści dostajemy jeszcze podbudowę postaci i jakieś takie większe zaplecze dla tego wszystkiego.

I dobrze. Dzięki temu akcja nie dzieje się za szybko, ale za wolno też nie. Tak w sam raz. I w sam raz dla fanów pierwowzoru. Nigdy nie myślałem, że sequel ?Gorączki? jest potrzebny ani że warto go robić, ale jest i okazał się przyjemnym powrotem.