Gra Anioła

"Gra Anioła" to moja druga po "Cieniu wiatru" literacka podróż po Barcelonie, której klimat, architektura i ludzie nakreśleni zostali przez mistrzowskie pióro Carlosa Ruiza Zafóna. Stworzony w "Cieniu wiatru" Cmentarz Zapomnianych Książek pozostał we mnie na stałe i rozbudził tęsknotę za powrotem do jego bram przy najbliższej okazji. Kiedy więc pojawiła się na rynku "Gra Anioła", sięgnęłam po nią bez zastanawiania, licząc na powrót do Barcelony pachnącej książkami i osnutej mgłą tajemnicy, gdzie literatura żyje wiecznie, bo są tam tacy, którzy gotowi są oddać za nią życie.

Ktoś może uznać, że wyrażenie „mistrzowskie pióro” jest nieco przesadzonym i zbyt napuszonym określeniem stylu i zdolności literackich Zafóna. Faktycznie, po lekturze "Cienia wiatru" nie byłam aż tak huraoptymistycznie nastawiona do warsztatu autora. Raziły mnie wulgaryzmy, brak spójności narracji, swego rodzaju przeskakiwanie z miejsca na miejsce. Jednak narracja "Gry Anioła" porwała mnie przez plastyczny, prosty, a zarazem pełen szczegółów, momentami mroczny, momentami melancholijny świat. Zachwycił mnie język płynący swobodnym tokiem, bez udawania, wymuszenia, silenia się na zastosowanie jak największej liczby jak najciekawszych środków stylistycznych i figur retorycznych. Rozbawił humor, cięty język głównego bohatera i narratora w jednej osobie, przyciągnęła uwagę szczególnie mi bliska zabawa słowem, wreszcie urzekło mnie pióro, które tak po prostu opowiedziało historię niczym ludowy bajarz.

Sama fabuła wymyka się tradycyjnemu pojęciu powieści kryminalnej, choć nie jest pozbawiona mrożących krew w żyłach zabójstw, zagadek do rozwikłania, tajemniczych zniknięć, enigmatycznych postaci. Nie wątek kryminalny stanowi jednak oś powieści, chociaż stanowi on lwią część książki. Osią, wokół której koncentruje się akcja, są poszukiwania własnej tożsamości bohatera jako człowieka i jako pisarza. Nie doszłoby bowiem do dramatycznych wydarzeń, gdyby nie pragnienie Davida Martona rozwijania literackiego talentu, i zasłużenia w ten sposób na miłość ukochanej Cristiny. Mroczność fabuły jest zatem elementem ubocznym, nie zaś celem powieści samym w sobie. Sądzę, iż spojrzenie na "Grę Anioła" przez taki właśnie pryzmat pozwala czytelnikowi na uchwycenie tego, co w prozie Zafóna jest najważniejsze – prawdy o magii i mocy literatury w życiu każdego człowieka. Odczytanie bowiem tej powieści tylko przez pryzmat detektywistycznego śledztwa sprowadza ją do szeregu dobrych, ale jednak wielu już, kryminałów, a co za tym idzie, umniejsza wartość tej wyjątkowej prozy, sprowadzając ją do poziomu czytadła na długie jesienne wieczory.

Jestem zdecydowanie za pierwszym stanowiskiem, dlatego odczytuję w "Grze Anioła" echo własnych pragnień zmierzenia się z materią słowa i obawiam się, abym nie spotkała na swej drodze podobnego pryncypała, co Marton. Wszystkim zaś miłośnikom Cmentarza Zapomnianych Książek, pasjonatom literatury, zmagającym się ze słowem pisanym polecam lekturę "Gry Anioła" jako wyśmienitą zabawę intelektualną i literacką.

Zafon pisze w tak klimatyczny i specyficzny sposób, że nie sposób oderwać się od jego książek. Mam wszystkie na swojej półce i często do nich wracam. Gra Anioła jest magiczna. To mój ulubiony tom cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek. Wiecie, że każdy tom można czytać odrębnie i stanowi osobną opowieść? Nie przejmujcie się, jeśli chcecie zacząć swoją przygodę z Zafonem od Gry :)

To, co stworzył Autor to kultowy cykl, który stanowi lekturę obowiązkową dla wszystkich wielbicieli książek. Opowieści o książkach w książkach. Napisane w taki sposób, że czuć klimat i zapach książek. To niesamowite uczucie. A w Grze Anioła macie dodatkowo trudną pracę pisarza ukazaną poprzez postać Davida Martina. Oczywiście spotkacie tutaj naszych przyjaciół z Ciebie wiatru, czyli księgarzy Sempere, ojca i syna. Poznacie barwną Isabelle i perypetie Davida Martina.

Martin jest pisarzem, który zarabia na życie pisząc artykuły do gazety lub książki na zlecenie. Kocha pisać, ale w ostatnim czasie jest bardziej wykonawcą niż twórcą. Spotyka na swej drodze człowieka, który wiele mu obiecuję i chce odmienić życie młodego pisarza. Corelli, ze znaczkiem anioła w klapie, jest specyficzną i bardzo mroczną postacią, która mocno namiesza w życiu Davida. Zlecę mu bowiem napisanie nowej biblii, swoistej religii, które ma porwać ludzi. Życie Davida zmienia się. Ale czy jest to zmiana na dobre?... przeczytajcie !

Gra Anioła to opowieść, które przykuwa do fotela. Czytałam ją wielokrotnie, a zawsze znajduję w niej coś nowego, zawsze mnie zachwyca. Uwielbiam styl pisania Zafona i klimat, jaki mają jego książki - to czysta magia.

Bardzo jestem ciekawa, czym uraczy nas w swojej najnowszej powieści Labirynt duchów - już nie mogę się doczekać !

https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2017/09/gra-anioa-carlos-ruiz-zafon.html

Sięgnęłam po tą pozycję, gdyż nosiła hasło beststellera. Ujrzawszy jej objętość (ponad 600 stron) przestraszyłam się, że czeka mnie długa i niekoniecznie ciekawa lektura. Ale spróbowałam. I właściwie nie żałuję. Konstrukcja powieści jest bardzo ciekawa, wciągająca, z każdym zdaniem coraz bardziej intrygująca. To opowieść o młodym pisarzu, a właściwie debiutancie literackim, próbującym odnaleźć własną drogę życiową i zawodową. Jednak obie rzeczy nie są takie proste. Zakochał się w kobiecie, która została żonę jego przyjaciela, mimo, że odw[...]mniała jego uczucie. Droga zawodowa jest jeszcze trudniejsza.. wydaje genialną książkę, ale nie pod swoim nazwiskiem. A ta właściwie wydana zostaje okrutnie skrytykowana. W dodatku pojawia się dziwny człowiek proponujący fortunę za napisanie pewnej powieści... wraz z jego pojawieniem się dochodzi do wielu dziwnych wydarzeń..nawet morderstw. Polecam książkę, sama w skali od 1 do 5 oceniam na 4. Więc nieźle.

bardzo dobra ksiazka dobrze skonstruowana gratulacje dla autora