Gra w pozory

Lubię mądre, silne i waleczne postacie damskie w książce. Tutaj taką otrzymałam. Nasza bohaterka przeszła najrozmaitsze szkolenia, aby uzyskać przewagę nad swoim wrogiem. Od pierwszej chwili Lorraine przypadła mi do gustu. I z całych sił kibicowałam jej w swojej zabójczej misji.

Constantin również wywarł na mnie pozytywne znaczenie, przy bliższym spotkaniu zyskał w moich oczach. Autorka wykreowała męska postać na wysokim poziomie. Niejednej czytelniczce zawróci w głowie.

Mafijne klimaty, motywy zemsty, aranżowane małżeństwa i walka o władzę od dobrych kilku lat działają na mnie jak magnes. Odpowiada mi taki klimat w książkach i wiedziałam, że autorka sprosta moim wymaganiom.

Gra w pozory to nie jest zwykła historia, których pełno na rynku czytelniczym. To zupełnie inna, nieprzewidywalna i pełna zaskakującym zwrotów akcji fabuła. Przy tej pozycji nie można się nudzić, co chwila jesteśmy zaskakiwani jakimiś rewelacjami.

Relacja między głównymi bohaterami dostarczała mi dużo pozytywnych wrażeń. Wzajemnie wodzili się za nos z myślą, że są o jeden krok przed przeciwnikiem. Lorraine skrywała swoją prawdziwą twarz za grą pozorów, lecz nie z Constantinem te numery.

Lubię styl autorki, ma w sobie to coś, co sprawia, że od książki nie można się oderwać. Czy będę powtarzalna, jeśli powiem, że losy bohaterów przeczytałam na raz? Być może, ale tak właśnie było. Z zapartym tchem śledziłam przygody Lorraine i Constantina.

Na końcówce prawie zawału dostałam, wszystko wskazywało na zakończenie, którego bardzo nie chciałam. A tu proszę, niespodzianka. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw i autorce udało się mnie zaskoczyć.

Z niecierpliwością czekam na dalsze dzieła pisarki. Ciekawa jestem, czym jeszcze mnie uraczy w swoich książkach.

Fani mafijnych klimatów to pozycja idealna dla Was.

?Gra w pozory?. No cóż, od czego tu zacząć? Chyba najprościej będzie od tego, że jestem absolutnie kupiona i zakochana w tej historii. Romanse mafijne zawsze mnie przyciągały ale z czasem miałam wrażenie, że wszystkie zaczynają być o tym samym. Przyznaje, że poprzedniej książki autorki jeszcze nie czytałam i było to poznawanie pióra kompletnie w ciemno.

To było cudowne zaskoczenie! Motyw życia dla zemsty był tu tak skrupulatnie stworzony, że czekałam z ciarkami na plecach czekając na to co nam bohaterowie wywiną jeszcze oprócz tego co mieli od początku zaplanowane. To wcale nie jest banalny i oklepany romans przez, który tak po prostu się przeleci strona za stroną. Chemia między bohaterami jest taka, że aż iskry lecą i chociaż książka jest zdecydowanie dla czytelników +18 to nie ma w niej wulgarności, takiej którą najczęściej spotyka się właśnie w romansach mafijnych.

Co mi się podobało najbardziej to właśnie to, że główna bohatera nie daje sobie przysłowiowo w kaszę dmuchać, niejeden mógłby mocno się przejechać na takich umiejętnościach ???? ale co ja przeżyłam przy ostatnich stronach to ciśnienie milion jak zakończenie szło w kierunku takim, którego się nie spodziewałam. Myślałam, że książka dosłownie poleci przez pokój, nie poleciała ale nic więcej nie zdradzam ???? ta historia przyciąga do siebie czytelnika po każdej stronie jeszcze bardziej niż bohaterów między sobą ?? mogłabym napisać więcej ale ilość znaków mnie nie puszcza więc napisze tylko, że bardzo polecam ??

"Gra w pozory" czyli najnowsze dziecko B.A. Feder to historia, która czyta się sama. Jest to zasługa wspaniałych bohaterów, wartkiej akcji, tajemnic, no i oczywiście stylu autorki, który z książki na książkę jest coraz lepszy. O ile do "Emocjonalnej ruletki" miałam parę zastrzeżeń, tak GWP zbierze same pochwały.
Zacznę od pomysłu na fabułę. Tak, pewnie pomyślicie "w temacie mafii zostało napisane już wszystko". Do pewnego czasu myślałam tak samo, ale wtedy okazało się, że wystarczy sięgnąć po książkę od autorki, która do tego tematu podchodzi zgoła inaczej. I tutaj na salony wkracza Basia, która napisała taką powieść, jakby wykradła ją z wprost mojej głowy. Constatin to bohater, który porwał moje serce, ale nie dlatego, że był taki słodziakiem. Co to to nie. Śmiem twierdzić, że autorka zawarła w jego postaci idealny balans między niebezpiecznym członkiem półświatka a mężczyzną zdobywającym serce kobiety. Tutaj płynnie przechodzimy do postaci Lorraine. Z pozoru idealnej marionetki ojca, w praktyce osoby, która przez wmanewrowanie ją w zemstę zatraciła się w niej całkiem, zapominając o sobie, swoim ja.
Choć nie da się ukryć, że tutaj wszystko kręci się wokół mafii to zaraz obok niej główne skrzypce grają emocje: miłość do matki, zagubienie, pokusa, namiętność, tęsknota, czy też tajemnica, zemsta.
Czytajcie, nie pożałujecie.
A na koniec JEDNO JEDYNE ALE. Dlaczego, do cholery, Boss mafii jeździ TESLĄ?! :D