Gra zaklinacza

Mila Vasquez porzuciła pracę agentki, jednak teraz musi wrócić i pomóc rozwiązać sprawę tajemniczego Enigmy - człowieka, którego całe ciało jest pokryte cyframi.

Czytałam książkę "W labiryncie" tego autora i bardzo mi się podobała, więc z entuzjazmem podeszłam do tej premiery.

Za jedyny, ale bardzo duży plus mogę uznać łączenie śladów, poszlak i faktów. To, jak to wszystko było ze sobą połączone, było niesamowite ???? Jednak miało to też swoje minusy... Z jednej strony było to świetne, ale z drugiej tworzyło aż za bardzo skompilowaną historię. Lubię, kiedy fabuła w książce jest poplątana i zawiła, ale tutaj było to trochę przesadzone. Wodzenie za nos, błędne założenia i wyprowadzanie w pole po prostu w pewnym momencie zaczęło mnie irytować.

Ale dobra, olejmy tę moją irytację. Cała historia pomimo swojej zawiłości i fantastycznemu łączeniu poszlak po prostu mnie nie zainteresowała. Nie mogłam się w nią wciągnąć Bez problemu ją odkładałam i średnio miałam ochotę wrócić. Brakowało mi tutaj tego, co urzekło mnie "W labiryncie", czyli tajemniczego zakończenia dosłownie każdego rozdziału, co zmuszało do dalszego czytania.

Do tego ta książka była bardzo monotonna. Pomijając to, że nie wzbudziła we mnie żadnych emocji i niepokoju, to ona po prostu od początku do końca miała takie samo tempo. Zero szybszej akcji, zero dynamizmu. Wszystko powoli i spokojnie przez cały czas. Nawet sama końcówka nie była w żaden sposób szybsza, a do tego wszystkiego rozwiązanie zagadki kompletnie mnie nie usatysfakcjonowało. Myślę, że było to spowodowane tą zbytnią zawiłością fabuły, przez co rozwiązanie nie pozwoliło mi ułożyć sobie wszystkiego w głowie, bo tak naprawdę nie pamiętałam już, co działo się na początku.

A teraz przejdźmy do największego minusa tej historii, a mianowicie wirtualnej rzeczywistości. "Gra zaklinacza" to druga książki z motywem gry komputerowej, którą czytałam i utwierdziła mnie ona w przekonaniu, że nie jest to motyw dla mnie. Nie dość, że te fragmenty mnie nudziły, to jeszcze totalnie nie pasowało mi aż takie połączenie świata realnego i wirtualnego, jakie było pokazane tutaj.

Donato Carrisi słynie z emocjonujących i pełnych napięcia scen, mrożących krew w żyłach widoków, budowania emocji stopniowo i powoli. Dowodem jest najnowsze dzieło tego autora Gra Zaklinacza. Nie wiem, czy coś straciłam po drodze, gdyż nie znam wcześniejszych części o Zaklinaczu, więc nie mogę się odnieść. Ale mogę się tylko domyślać, że pewnie sprawił czytelnikowi w poprzednich tomach nie lada ucztę.
Pewnego wieczoru kobieta zgłasza na policję, że ktoś obcy obserwuje ich dom. Mieszkają na farmie na uboczu, więc tym bardziej strach się potęgował. Jednak z uwagi na ulewne deszcze policja zajmuje się innymi zgłoszeniami i sprawdza to zgłoszenie rankiem. Okazuje się, że mieszkańcy zniknęli, natomiast dom jest cały ubrudzony krwią. Rozpoczynają szybkie śledztwo i w oka mgnieniu chwytają potencjalnego sprawcę. To siejący postrach Enigma, mający wytatuowane całe ciało cyframi. W śledztwo zostaje zaangażowana była policjantka wydziału osób zaginionych Mila Vasquez. Kobieta jest dotknięta aleksytymią, co oznacza, że nie odczuwa empatii i nie potrafi nawiązywać relacji z innymi ludźmi. A to się odbija na jej relacjach z córeczką. Zadaję sobie pytanie, dlaczego w dochodzenie zaangażowaną byłą policjantkę? Jaki cel chciano w ten sposób osiągnąć? A może to relacje osobiste miały wpływ na jej zaangażowanie? Czyżby znała Enigmę? Mało prawdopodobne ? Kim jest tytułowy Zaklinacz? Czy Enigma to Zaklinacz?
Gra Zaklinacza to przerażający thriller, w którym autor jednocześnie ciągnie kilka wątków, mających wspólny mianownik. Jaki? Sami odkryjcie tę tajemną zagadkę, a przyznam, że nie będzie łatwo i przyjemnie. Przeciwnie, będzie mrocznie i strasznie, niebezpiecznie i przerażająco. Kto da się wciągnąć w tę grę, ma problemy z powrotem ze świata wirtualnego do rzeczywistości. Ten jest osaczony złem i tak ukierunkowany, aby czynić zło. Wszechogarniające zło.
To powieść, która nieustannie stawia czytelnika w stan gotowści. Autor tak doskonale manipuluje zagrywkami bohaterów, że przeżywamy z nimi każdą porażkę i zwycięstwo, każdą chwilą jesteśmy z nimi. Oczywiście, nie jesteśmy obiektywni, bo się zżyliśmy z bohaterami i uważamy, że zawsze postępują prawidłowo? Czy jednak taka jest prawda? Oceńcie sami.
Mocne wrażenia to cecha charakterystyczna utworów Donato Carrisi, nieustannie i drobiazgowo budowane napięcie, oczekiwanie na finał. A wkoło mrok, klimat grozy i przeraźliwie gęste powietrze, w którym snują się przerażenie i strach. Ileż można wytrzymać w takich warunkach? Przecież to tylko dla wytrwałych i o mocnych nerwach, i bardzo zdrowym sercu odpornym na wszelkie serwowane nieoczekiwane wstrząsy.
?Serce widzi to, co chce zobaczyć?.
Gdzie jest granica między rzeczywistością a światem wirtualnym? Czy te dwa światy się przenikają czy są od siebie niezależne? Czy możliwe jest życie w obu jednocześnie? Przecież zostaliśmy wciągnięci w grę, ale czy na pewno? Tak się nam wydawało, ale już nie mam przekonania, że tak jest rzeczywiście i że nie jest to ułuda i wymysł tylko naszej wyobraźni.
Mroczna i wirtualna otchłań przed wami. Przekroczcie granicę nieodgadnionego świata i bądźcie pełni trwogi, czy z niego powrócicie. Ale wrażenia i satysfakcja z lektury zagłuszą wszelkie wstrząsy i niedogodności. Czy było warto podjąć pojedynek z Zaklinaczem? Ja jestem ukontentowana ?

?Gra zaklinacza? to trzecia część niepokojącego i pełnego mroku cyklu z policjantką Milą Vasquez. W każdej z nich kobieta styka się ze złem wcielonym, człowiekiem, którego manipulacje prowadzą do okrutnych zbrodni.

Mila odcina się od przeszłości rezygnując z pracy w ?przedpieklu?, gdzie zajmowała się poszukiwaniem zaginionych osób i wyprowadzając w zacisze wolne od techniki i cywilizacji. Gdy jednak po czteroosobowej rodzinie Andersonów zostaje jedynie makabryczne, skąpane we krwi miejsce zbrodni, a ich mordercą okazuje się wytatuowany w szczególny sposób mężczyzna, którego tożsamości nie sposób ustalić, Mila decyduje się pomóc w śledztwie. Kiedy jej córka zostaje uprowadzona, kobieta automatycznie zostaje wciągnięta w grę zaklinacza, w której rzeczywistość miesza się z fantazją i narkotycznym zwidem.

Sieć internetowa znowu zostaje użyta w formie broni, a podjęty przed laty eksperyment wymyka się spod kontroli. Jeśli ta gra się skończy, czy zło wyleje się na ulice? Czy będzie to oznaczało śmierć jej córki?

Ciekawa i rzadka przypadłość kobiety zwana zmrożeniem duszy, choć pozbawiająca ją umiejętności odczuwania empatycznego, sprawdza się również teraz, pozwalając na racjonalne, wytężone działania by odnaleźć córkę. Jednak i w jej pancerzu tworzą się coraz większe rysy. Czy paniczny strach przed utratą dziecka i gotowość, by bez wahania oddać za nie życie, to jednak oznaki miłości, której miała nigdy nie odczuwać?

Kolejny raz Carrisi dowodzi swojej klasy. Niepokojący i mroczny klimat przyciąga równie mocno jak zatarcie granicy pomiędzy tym co rzeczywiste i wirtualne, między tym co widzi rozum, a tym co czuje serce. Zostawia nas z pytaniem, do czego bylibyśmy zdolni, jeśli nie ponosilibyśmy za nasze czyny żadnych konsekwencji? Strach na nie odpowiedzieć.

?Wszyscy wyobrażamy sobie, że kogoś zabijamy, ale zazwyczaj myśl ta pozostaje sekretem naszego umysłu, pilnie strzeżonym przez wstyd i lęk przed konsekwencjami. Co innego, kiedy taka myśl zostanie nakarmiona iluzją bezkarności, nagrodzona poczuciem władzy i popchnięta ku granicom możliwości.?

?Gra zaklinacza? to moje pierwsze spotkanie z twórczością Donato Carrisiego. Oczywiście ?W labiryncie? dalej czeka na swoją kolej na półce. Zaklinacz przyciągnął moją uwagę swoją okładką, która nie dość, że intryguje to mnie od razu zapraszała do swojej gry. Czy była tak dobra jak myślałam?

Znerwicowana kobieta dzwoni na policję i prosi pomoc. Twierdzi, że przed jej domem stoi wytatuowany mężczyzna. Kobieta boi się o bezpieczeństwo swojej rodziny, tym bardziej, że mieszkają na totalnym odludziu i nawet nie mają sąsiadów. Niestety, policja dociera do niej z ogromnym opóźnieniem. Co się okazuje? W domu jest mnóstwo krwi, ale nie ma żadnego ciała. Dzięki anonimowemu zgłoszeniu, zostaje ujęty rzekomy sprawca tej tragedii. Prasa nazywa go Enigmą. Ale ciał dalej nie ma? za to morderca w swoją grę postanawia wciągnąć byłą agentkę Mile Vasquez. Czy kobieta pomoże policji w śledztwie?

?Gra zaklinacza? to trzecia część cyklu o Mili Vasquez. Wiecie co to znaczy, prawda? Znowu zabrałam się za coś bez znajomości poprzednich części? ale ogarnęłam. Owszem były momenty, gdzie znajomość poprzedniczek byłaby mile widziana, ale bez tego książeczka również sprawiła mi wiele frajdy. Nie spodziewałam się, że tak się wciągnę! Ba! Nie spodziewałam się, że ksiązka w ogóle pójdzie takim torem. Pierwsze wrażenie po przeczytaniu całości ? ?ta ksiązka zrobiła mi papkę z mózgu?. Nie wiedziałam momentami co jest rzeczywistością, a co grą. Samo śledztwo prowadzone przez Mile i Berisha było niezwykle wciągające. Carissi tak pisze, że ja momentami miałam wrażenie, że jadę z detektywami samochodem i przysłuchuje się temu co mówią ;) a fragmenty kiedy Mila była w grze komputerowej wywoływały u mnie ciarki na plecach. Samo to, że ona wcielała się w tych morderców w grze, naprawdę mnie szokowało i jednocześnie przerażało! Wszystko było dla mnie tak mocno zagmatwane, że do samego końca nie wiedziałam jak to się wszystko zakończy. I choć spodziewałam się zupełnie czegoś innego, tak zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło! Normalnie aż otwarłam buzię z wrażenia. Jestem bardzo zadowolona z ?Gry zaklinacza? i jeśli będę mieć tylko możliwość, nadrobię poprzednie dwie części.