Grudniowe kwiaty

Ostatnimi czasy coraz częściej zdarza mi się czytać książki, które są kontynuacjami jakiejś serii. A w tym przypadku to już całkowicie pojechałam ? ?Grudniowe kwiaty? Karoliny Wilczyńskiej to aż 8 część cyklu - Rok na Kwiatowej. I po przeczytaniu, dalej pozostaje przy stwierdzeniu, że wszystko najlepiej czytać po kolei?

Życie Norberta powoli się normuje. Jego firma prężnie się rozwija, do tego wraz ze swoim wspólnikiem wynajmuje nowy lokal, a i nowych zleceń nie brakuje ? mężczyźni mają coraz mniej czasu na własne przyjemności. Do pełni szczęścia brakuje mu jeszcze pojednania z przyjaciółką. Czy okres świąteczny mu w tym pomoże?

Lekka, przyjemna i ciepła książka o wspaniałych ludziach, którzy nie dość, że potrafią zrobić dla siebie wszystko, to ich bezinteresowna pomoc jest czymś pięknym, wręcz niespotykanym w dzisiejszych czasach. Miło było choć na chwilę przenieść się do świata życzliwości, radości i właśnie takich ludzi!

Lekkie pióro autorki oraz narracja pierwszoosobowa sprawiły, że czułam się jakby bohaterowie opowiadali tę historię właśnie mnie. Bezpośrednie zwroty do czytelnika to coś z czym bardzo rzadko się spotykam, więc tym razem było to dla mnie miłe zaskoczenie i podobało mi się.
No ale niestety, przez to, że nie znałam poprzednich części, bardzo ciężko było mi się wkręcić w same relacje między bohaterami. Mamy Norberta, Julie, Dominika, Kaje, Danusie i tak naprawdę po przeczytaniu tylko tej części mogę przypuszczać kim są dla siebie ;) ale pomimo to przyjemnie spędziłam z nimi czas. Może i nie poczułam tutaj magii świąt, ale na pewno dzięki tej książce mogłam poznać naprawdę fajnych bohaterów ;)
Jeśli znajdę trochę czasu to z miłą chęcią sięgnę po poprzednie części tej serii :)

Życie Norberta nareszcie zaczyna się układać, a nowo założona firma bardzo prężnie się rozwija. Do pełni szczęścia brakuje mu jedynie poprawienia relacji z najlepszą przyjaciółką. Święta to najlepszy czas, by to zrobić! Pytanie tylko, jak Julia zareaguje na sekret, który Norbert zamierza jej wyjawić...

?Grudniowe kwiaty? to 8 tom cyklu ?Rok na Kwiatowej? i jednocześnie moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Przyznam Wam, że mam co do tej pozycji mieszane uczucia. Dosyć szybko wdrożyłam się w życie bohaterów, które toczy się od dłuższego czasu, rozumiałam, do czego dążą, ale momentami brakowało mi informacji (według mnie całkiem kluczowych i dających pełny obraz sytuacji), które zapewne pojawiły się w poprzednich częściach cyklu. Narracja? Jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś takim jak tu! I wiecie co? To mi się nawet podobało! To tak jakbym przyjaźniła się z bohaterami i każdy z nich prowadził mnie przez tę powieść przy kubku gorącej herbaty. ?Grudniowe kwiaty? to historia, która ma miejsce w przedświątecznym czasie, ale widziana jest z perspektywy 4 różnych postaci. Największą część książki zajmuje Norbert i z przykrością stwierdzam, że bardzo się zmęczyłam czytając to, co ma mi do opowiedzenia. Całość była bez polotu, a na kluczowy moment poświęcono naprawdę niewiele czasu. Na szczęście dalsza część z perspektywy Julii, Kai i Danuty okazały się o wiele ciekawsze i sprawiły, że do końca książki dotarłam błyskawicznie. Czy poczułam święta? Tak, ale nie oczami każdej z postaci. ?Grudniowe kwiaty? to książka o życiu, codziennych rozterkach, pokonywaniu przeszkód, własnych strachów. Myślę, że ktoś, kto zna poprzednie części cyklu, wydobyłby z niej to, co najlepsze. Trochę ciężko zaprzyjaźnić się z bohaterami, gdy nie zna się całości ich losów, a z tyłu głowy krążą jakieś niejasności. Nie mogę tej książki polecić z czystym sumieniem, ale też jej nie odradzam. Myślę, że warto choćby przekonać się, jak przypadnie wam do gustu ten rodzaj narracji.

To już ósmy tom serii "Rok na Kwiatowej" i oczywiście wcześniejszych części jeszcze nie czytałam. Pewnie dla osób, które miały okazję poznać już bohaterów to nic nowego, ale ogromnym zaskoczeniem był sposób w jaki opisana jest ta historia. Nie spotkałam się jeszcze nigdy z takim bezpośrednim zwracaniem się bohatera do czytelnika. Mamy wrażenie, że rozmawiamy ze znajomym! Było to jednocześnie dziwne jak i takie świeże. Do teraz nie mogę stwierdzić czy taka forma podoba mi się czy raczej nie.

Sama historia jest typowo obyczajowa, z elementami świątecznymi, łączy się z poprzednimi częściami, jednak w taki sposób, że można czytać bez znajomości wcześniejszych losów bohaterów. Dużo tutaj wzajemnych relacji, uczuć, takich ciepłych jak i chłodniejszych, życzliwości jak i codzennych trudności.

Było to bardzo ciekawe spotkanie, bardzo oryginalne. Autorka miała pomysł, konsekwentnie trzymała się go, styl był przyjemny, a książka interesująca. Może to nie będzie mój faworyt, jeśli chodzi o świąteczne powieści, ale powieść podobała mi się.