Guguły

o­le bru­nat­nej tra­wy, pod­nio­sła okop­co­ny gwóźdź, od­rzu­ci­ła go w kie­run­ku hał­dy pia­sku i za­wró­ci­ła do domu. Po po­łu­dniu elek­trow­nia Ła­gi­sza ogło­si­ła przez ra­dio dzie­sią­ty sto­pień za­si­la­nia. W ca­łej pa­ra­fii wy­łą­czo­no prąd i w ko­ście­le było zim­no jak w psiar­ni. Po­nad set­ka dzie­ci wy­sy­ła­ła ob­łocz­ki pary pod skle­pie­nie, gdzie, jak w ba­la­toń­skim je­zio­rze, pły­wa­li opa­śli świę­ci. Tyl­ko kil­ka świec przy oł­ta­rzach oświe­tla­ło trzy nawy. Wi­deł­ki za­cho­dzą­ce­go słoń­ca prze­bi­ja­ły gli­nia­ne­go Je­zu­sa, któ­ry stał na co­ko­le w błę­kit­nej sza­cie z ser­cem ople­cio­nym ko­ro­ną cier­nio­wą. Sta­łam w bocz­nej na­wie i ob­ser­wo­wa­łam mysz błą­dzą­cą w la­bi­ryn­tach po­zła­ca­nych stiu­ków. Pod ko­niec re­ko­lek­cji wrzu­ci­li­śmy kart­ki z pie­cząt­ka­mi pa­ra­fii do drew­nia­nej urny. Kil­ku­let­nia dziew­czyn­ka prze­bra­na za anio­ła wy­bra­ła je­den los i po­da­ła go wi­ka­re­mu. Za­pa­dła ci­sza. Włą­czy­li prąd. Świa­tło ra­zi­ło nas w oczy. Szum elek­trycz­nych dmu­chaw spły­nął na ko­ściół jak po­top. Ksiądz wy­re­cy­to­wał moje na­zwi­sko. Echo jego gło­su od­bi­ło się od wo­tów. Z wra­że­nia po­łknę­łam gumę do żu­cia, któ­rą do­sta­łam od Wiel­kie­go Wit­ka. Or­ga­ni­sta za­śpie­wał Bar­kę: ,,O Pa­nie, to Ty na mnie spoj­rza­łeś. Two­je usta dziś wy­rze­kły me imię". Dzie­ci roz­stą­pi­ły się. Ju­sty­na wy­pchnę­ła mnie na śro­dek ko­ścio­ła. Kro­czy­łam w zło­tej po­świa­cie aż do sa­me­go oł­ta­rza. Wi­ka­ry po­dał mi stu­łę do uca­ło­wa­nia, a po­tem po­są­żek Je­zu­sa. Ktoś zła­pał mnie za sznu­rek od rę­ka­wi­czek i po­pro­wa­dził na ko­ry­tarz. Wy­szłam na dwór w asy­ście dzie­ci z Hek­ta­rów, za­po­mi­na­jąc o za­mo­cze­niu pal­ców w świę­co­nej wo­dzie. Za­wi­nę­łam fi­gu­rę w weł­nia­ną chu­s­tę i na zmia­nę z Ju­sty­ną i Wiel­kim Wit­kiem tasz­czy­li­śmy ją o zmro­ku czte­ry ki­lo­me­try na Hek­ta­ry. Brył­ki za­mar­z­nię­te­go śnie­gu wpa­da­ły nam do ko­za­ków. Ręce mie­li­śmy zzięb­nię­te, ale nie zwra­ca­li­śmy na to uwa­gi. By­li­śmy tak pod­eks­cy­to­wa­ni wy­gra­ną, że że­gna­li­śmy się przed wszyst­ki­mi ka­plicz­ka­mi, świę­tym źró­deł­kiem, a Wiel­ki Wi­tek prze­że­gnał się też przed wil­lą dy­rek­tor­ki na­szej pod­sta­wów­ki, tak na wszel­ki wy­pa­dek, gdy­by przez dziu­rę w ogro­dze­niu wy­sko­czył jej do­ber­man. Po­że­gna­łam się z przy­ja­ciół­mi przy stud­ni i po­bie­głam go­ściń­cem na po­dwór­ko. Po­sta­łam chwi­lę na gan­ku i od­wi­nę­łam fi­gu­rę z chu­s­ty. We­szłam do ja­snej izby jak ksiądz po ko­lę­dzie, po­sta­wi­łam Je­zu­sa na sto­le. Aku­rat w na­szym domu była wie­czor­ni­ca wy­skub­ków i wszyst­kie ko­bie­ty, któ­re po­ma­ga­ły bab­ci drzeć pie­rze, za­nie­mó­wi­ły na mój wi­dok. Po chwi­li odło­ży­ły prze­ta­ki z pu­chem na krze­sła, uklę­kły na pod­ło­dze za­sy­pa­nej bia­ły­mi sto­si­na­mi piór i za­czę­ły od­ma­wiać mo­dli­twy. Nie zdą­ży­ły jed­nak zmó­wić dwóch dzie­sią­tek ró­żań­ca, gdy do na­szych okien za­pu­ka­li ich za­nie­po­ko­je­ni mę­żo­wie. Póź­no w nocy, gdy wszyst­kie ko­bie­ty po­roz­cho­dzi­ły się do do­mów, przez uchy­lo­ne drzwi sły­chać było spo­koj­ne od­de­chy śpią­cych ro­dzi­ców, a w pie­cu przy­ga­sał ogień, prze­nio­słam fi­gu­rę do sto­ło­we­go i usta­wi­łam ją na kroch­ma­lo­nej ser­wet­ce, któ­ra do tej pory była sie­dli­skiem szkla­nej kury na jaj­ka i zde­chłych much. Owi­nę­łam się pie­rzy­ną, bo w lu­tym osiem­dzie­sią­te­go pierw­sze­go był strasz­ny ziąb, i tak dłu­go sta­łam na bacz­ność w ciem­no­ści, aż po­sąg uniósł się lek­ko nad ser­wet­ką. Wte­dy ze­bra­łam się na od­wa­gę i za­py­ta­łam Je­zu­sa, czy nie mógł­by wskrze­sić mo­je­go Czar­ne­go. WY­DAW­NIC­TWO CZAR­NE sp. z ­ Se­kre­ta­riat: ul. Koł­łą­ta­ja 14, III p., 38-300 Gor­li­ce tel. +48 18 353 58 93, fax +48 18 352 04 75 e-mail: Re­dak­cja: Wo­ło­wiec 11, 38-307 Sę­ko­wa tel. +48 18 351 00 70 e-mail: Se­kre­tarz re­dak­cji: Dział pro­mo­cji: ul. An­der­sa 21/56, 00-159 War­sza­wa +48 22 621 10 48 e-mail: Dział mar­ke­tin­gu: Dział sprze­da­ży: tel. 504 564 092, 605 955 550 Au­dio­bo­oki i ebo­oki: Iza­be­la Re­gól­ska, Wo­ło­wiec 2014 Wy­da­nie I