Histeria

"Histeria" to kolejny tom serii. Spotykamy ponownie komisarza i reporterkę. Policjant wciąż mierzy się ze swoimi demonami przeszłości i popada w obsesję na temat nieuchwytnego mordercy. Pojawia się jednak nowa sprawa, której musi podołać. Warszawski Ursynów i brutalne morderstwo kobiety. Larysa Luboń jednocześnie trafia na trop mężczyzny w masce, który dosłownie terroryzuje mieszkańców Warszawy. Ponowne spotkanie tego duetu było dla mnie prawdziwą ucztą. Nie zabrakło mi emocji, dreszczyku grozy i zagadek. Jeszcze bardziej spodobała mi się postać Bruna, która przez autorkę została nacechowana IDEALNIE. Trzymająca w napięciu historia w tle z nowymi postaciami. Relacja tej dwójki wchodzi na zupełnie inny poziom! Zagłębiamy się też w ich prywatnych rozterkach co dla mnie jest świetnym wątkiem. Po tej części dosłownie nie mogłam doczekać się tej finałowej!

"Histeria" autorstwa Izabeli Janiszewskiej jest kontynuacją rewelacyjnie przyjętego "Wrzasku". Ponownie wybrałam się w podróż po kartach powieści i towarzyszyłam moim ulubionym bohaterom - Larysie Luboń i Bruno Wilczyńskiemu - w prowadzonych śledztwach.

Bruno Wilczyński wciąż nie może pogodzić się z tym, że nie udało mu się wsadzić za kratki psychopatycznego mordercy. Ta sprawa jednak musi zejść na dalszy plan, gdyż na Ursynowie zaczyna grasować kolejny zbrodniarz, którego ofiarami są młode kobiety. Tymczasem Larysa Luboń trafia na trop zagadkowego mężczyzny w masce, który sieje postrach na ulicach stolicy.

Będąc świeżo po lekturze i mając w pamięci ostatnie wydarzenia z "Wrzasku" nie potrafiłam się oprzeć i dłużej zwlekać z lekturą "Histerii". Pełna ciekawości sięgnęłam po kontynuację, by móc poznać dalsze losy bohaterów.
"Histeria" wciągnęła mnie od pierwszych stron i ogromnym zaangażowaniem śledziłam kolejne wydarzenia z kart powieści. Napięcie nie odstępowało mnie nawet na moment, a do ostatnich stron buzowały we mnie duże emocje. Izabela Janiszewska stworzyła bardzo wciągający i pełen emocji kryminał, w którym poruszyła trudne i bolesne tematy ? traumy z dzieciństwa, problemy rodzicielskie, przemoc wobec dzieci, nie tylko ta fizyczna, ale i emocjonalna, która pozostawia ślad w psychice na całe życie. Autorka zwraca uwagę czytelnikowi, że nie powinno przechodzić się obojętnie wobec krzywdy drugich osób, tym bardziej gdy ofiarami są bezbronne dzieci.
"Histeria" to rasowy kryminał, w którym intrygująca fabuła i niezwykle dynamiczna akcja sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem i trudno jest oderwać się od lektury. Druga część serii naładowana jest wieloma emocjami, czytelnik, podążając strona za stroną i zagłębiając się w lekturę, w pewnym momencie może odnieść wrażenie, że jest w samym centrum wydarzeń opisanych w książce. Izabela Janiszewska jest jedną z najlepszych polskich autorek, potrafi stworzyć ciekawą, ale też bardzo realistyczną fabułę, tym samym mamy wrażenie, że historia wykreowana przez autorkę mogła wydarzyć się naprawdę.
Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać Larysą i Bruno, to z całego serca zachęcam Was do sięgnięcia po tę serię. To jedna z najlepszych serii kryminalnych ostatnich lat!

Po "Wrzasku" nastała "Histeria". Autorka po raz drugi wciąga nas w wir wydarzeń. Komisarz Bruno Wilczyński nie potrafi pogodzić się z tym, że nie może złapać mordercy. Demony przeszłości wciąż go prześladują. A do tego dochodzi nowe, brutalne morderstwo na Urysnowie.
Natomiast reporterka Larysa Luboń wpada na nowy trop. Tym razem śledzi tajemniczego mężczyznę w masce, który prześladuje mieszkańców Warszawy. Kim tak naprawdę jest?
Muszę przyznać, że drugi tom bardziej podobał mi się od pierwszego. Larysa mniej mnie drażniła, chociaż i tak nie zostanie moją ulubienicą. Za to Brunona możemy tutaj bardziej poznać. I to bardzo lubię w seriach książek. To jak coraz więcej wiemy o głównych bohaterach. Poznajemy tutaj również brata Larysy, Bartka, który trochę tutaj namiesza.
Książka trzyma w napięciu od pierwszej strony. Dostarcza wielu emocji, zwłaszcza wątek o znęcaniu psychicznym matki nad dzieckiem. Pojawi się złość i poczucie bezsilności.
Pani Izabela Janiszewska ma ciekawy styl pisania. Jest on z jednej strony lekki, a z drugiej strony wprowadza pewien niepokój do czytanej historii. I oprócz doskonale skrojonych bohaterów, którzy idealnie wpasowują się w opisywane wydarzenia, to właśnie styl pisania autorki sprawa, że lektura wciąga od początku i nie pozwala się odłożyć do samego końca.