Imogen, oczywiście

?Imogen, oczywiście? to kolejna książka Becky Albertalli, której twórczość śledzę już kilka dobrych lat i niezmiennie zachwycam się tworzonymi przez nią postaciami, z którymi przede wszystkim można się utożsamić, bo często są nieidealne. Nic więc dziwnego, że po kolejną jej pozycję, w dodatku z okładką przywodzącą na myśl słońce i beztroskę, sięgnęłam z dużymi oczekiwaniami. Czy im sprostała?

Imogen jest najlepszą sojuszniczką, jaką można by sobie wymarzyć. Regularnie chodzi na spotkania tęczowego koła i dokształca się, by nie wprawiać swoich queerowych przyjaciół i siostry w dyskomfort. Co się jednak stanie, gdy podczas odwiedzin u przyjaciółki na uczelni wpadnie jej w oko dziewczyna? Czy to, co w dotychczas wierzyła, było kłamstwem? Czy nowo odkryte uczucia nie są jedynie wytworem jej wyobraźni, bądź próbą przywłaszczenia queerowych doświadczeń? I najważniejsze- co na to jej przyjaciele?

Pierwszą konkluzją, która ciśnie mi się na myśl po skończeniu książki jest- ?ciężko być Imogen Scott?. Autorka umieszcza nas w głowie dziewczyny, która spokojnie mogłaby mieć na drugie imię Overthinking. Jej każda decyzja, każda myśl okupiona jest wieloma przemyśleniami o zasadności danych uczuć i emocji oraz obawy czy swoim zachowaniem nie rani innych. I ja jak najbardziej się z nią utożsamiam, bo nadmierne myślenie jest mi bardzo bliskie, często nawet przy okazji kompletnie nieistotnych sytuacji. U niej przyjęło to już jednak tak ogromną formę, że zaczynało się to stawać męczące. Ale nie w pełni uznaję to za wadę, bo być może czytając jej przemyślenia, czułam się tak, jak ludzie wokół mnie, słuchając moich często bezzasadnych lęków.

Bohaterowie stworzeni przez Becky są ogólnie bardzo charakterystyczni i budzący sympatię (no, przynajmniej większość z nich). Z ogromną radością przebywałam wśród nich. Jestem dużą fanką motywu found family, który poniekąd także się tu znajduje, a także uczelnianego klimatu.

Autorka jak zwykle umieszcza też w swojej książce szeroką reprezentację i robi to w sposób udany i naturalny. Podobało mi się stopniowe zawiązywanie przyjaźni między dziewczynami i ukazanie nam tego na kartach powieści za pomocą między innymi wycinków z ich SMSowych konwersacji. Dodawało to realności.

Ostatnim elementem, który zasługuje na wyróżnienie, są liczne popkulturowe nawiązania, które Becky potrafi tworzyć świetnie, a których jestem dużą fanką w książkach.

Nie pozostaje mi więc nic innego jak gorąco polecić wam tę młodzieżówkę. Nie jest może najbardziej zaskakującą i trzymająca w napięciu pozycją, jaką przeczytacie, ale mogę zaświadczyć, że czas przy niej spędzony nie będzie stracony, a kolejne strony będą przewracać się same!

Jestem zdania, iż dobra książka młodzieżowa jest w stanie skraść serce zarówno nastolatkowi, jak i osobie dojrzałej. Tak dokładnie jest w przypadku powieści "Imogen, oczywiście?! Pozornie subtelna i zabawna fabuła skrywa w sobie niesamowitą głębię, która przenika duszę czytelnika.

Nakreśleni bohaterowie są wyraziści i charakteryzują się niesłychanym magnetyzmem. Nie sposób ich nie pokochać, momentalnie stają się bliscy i kibicujemy im gorąco. Imogen to nadzwyczaj sympatyczna dziewczyna, jaka dla przyjaciółki jest w stanie zrobić absolutnie wszystko. Ogólnie należy do osób, jakie często dostosowują się do otoczenia, dlatego czasem bywa zagubiona, między tym, co czuje naprawdę, a co jedynie się jej wydaje bądź wiąże się z presją otoczenia. Gdy zgadza się przyjąć rolę (zmyślonej) byłej dziewczyny swojej przyjaciółki, zaczyna poważniej zastanawiać się nad swoją tożsamością. Czy to możliwe, że dotąd się myliła? Jak zrozumieć i nazwać własne emocje, jakie z każdym dniem zaczynają coraz mocniej przytłaczać?

Język autorki jest niesłychanie lekki i przyjemny, powieść czyta się błyskawicznie. Lektura była wyśmienitą rozrywką, w czasie której doznałam wielu skrajnych emocji. Wielokrotnie byłam rozbawiona do łez, ale także wzruszona, czy przerażona postawą niektórych postaci. Bezsprzecznie, tu nikt nie pozostanie czytelnikowi obojętny, dlatego ta komfortowa książka angażuje nadzwyczaj mocno!

"Imogen, oczywiście? to niezwykle przyjemna i wartościowa historia o tym, że każdy człowiek jest wyjątkowy i zasługuje na prawdziwą miłość, lecz to również piękna opowieść o odkrywaniu własnego "ja", zdobywaniu odwagi do ujawnienia go przed otoczeniem, a przede wszystkim, przed samym sobą. Subtelna, urzekająca swą autentycznością, poruszająca duszę! To jedna z tych lektur, o których bardzo długo się nie zapomina. Nie tylko emanuje pozytywną energią, ale także motywuje do wychodzenia z ukrycia, życia w zgodzie z samym sobą. Jestem pewna, że ta ciepła książka podbije wiele czytelniczych serc. Polecam gorąco.

Macie takie słowo, którego nadużywacie?

Nasza tytułowa bohaterka, Imogen, ma.
Oczywiście.

Tak, tytuł zawiera jej ulubione słówko.

To świetna, przepełniona humorem historia z ważnym przesłaniem, wywołująca szereg różnorodnych emocji.

Dziewczyna niedługo zaczyna studia i odwiedzając przyjaciółkę na kampusie zaczyna czuć coś, czego wcześniej nie czuła.

Imogen zmaga się ze swoją tożsamością i odkrywa, że jej orientacja nie jest jednak taka, jak myślała.

Wspaniale ukazany problem natury psychologicznej, bohaterka ma w głowie totalny mętlik i próbuje w tym wszystkim odnaleźć siebie.
Jednocześnie stara się zadowolić wszystkich wokół niej zapominając o sobie samej.

Genialnie przedstawione różne postacie, które były także przeróżnej orientacji seksualnej.
Osoba autorska pokazała nam, że to są tacy sami ludzie jak my i że nikt nie powinien być oceniany za to, kto wywołuje u niego pociąg, jaką ma orientację czy wygląd.
Liczy się wnętrze.

Gretchen - jako osoba ze środowiska lgbtq strasznie mnie denerwowała, bo zawsze chciała być w centrum uwagi.
Uważała się za osobę, która jest na wskroś tęczowa i wszelkie normy wystające poza jej wyobrażeniem były niedopuszczalne.

Bardzo mnie zdenerwowała tym, jak naskoczyła na Imogen bo ta odkryła swoją tożsamość później niż przyjaciółka.

Moim zdaniem tak to właśnie jest, że człowiek nie zawsze wie, że w tej szafie siedzi dopóki jakiś bodziec tych drzwi nam nie otworzy.
Nieważne, czy wiesz już od dziecka jaka płeć cię pociąga, jesteś chłopcem, dziewczynką czy osobą niebinarną.
Nieważne, czy dopiero jako nastolatek lub dorosły pojał*ś swoją tożsamość płciową i seksualną.


Książka opowiada o tym, że życie może nie raz nas zaskoczyć i czasem późno dostrzegamy to, co oczywiste.
Także o tym, że nie każdego osobnika z tęczowej społeczności można "wyczaić" po wyglądzie i zachowaniu.

Mamy poruszone także tematy napiętnowania takich osób, czego musiały doświadczać.
Strasznie mi przykro i wstyd, że osoby hetero normatywne z góry uważają się za lepsze, jedyne wzorce tego jak żyć.

Cieszę się, że uniwersytet, na który wybiera się Imogen jest tak tolerancyjny.