Imperium na piasku

Eden, jak wielu innych, próbuje żyć w nowej rzeczywistości. Władzę na ziemi przejęła Wataha, która rządzi twardą ręką, morduje niewinnych, a tych, którzy pozowali przy życiu, zmusza do ciężkiej pracy. Eden marzy o ucieczce ? o Azylu, o którym opowiadał jej ojciec. Gdy nadarza się okazja, dziewczyna nie czeka i wraz z trzema innymi nastolatkami ucieka. Jednak miejsce, do którego trafiają, wcale nie jest bezpieczną oazą, o której śniły.
Imperium na piasku Kayli Olson to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką jest nastoletnia Eden. Dziewczyna pochodzi z dobrego domu, a jej ojciec został wplątany w pracę na rzecz nowej władzy. Jest opanowana, z dnia na dzień planuje swoją ucieczkę, ma też własne sekrety, którymi nie chce się z innymi dzielić ? jak książka, którą otrzymała po tacie. To normalna dziewczyna, która czasem przejmuje dowodzenie, ale nie jest typowym liderem.
W powieści przedstawiono nowy porządek świata. Przenosimy się do przyszłości, w której panuje totalitaryzm. Wilki, które sprawują władzę, są bezlitosne i niebezpieczne, a najbardziej przerażające w nich jest to, że to ludzie, który jeszcze niedawno żyli obok nas i nikt nie spodziewał się, że będą zdolni do takiego okrucieństwa. Z jednej strony powoli wprowadza się czytelnika do tego świata, nie zalewając go jednak nadmiarem informacji, z drugiej natomiast narracja skupia się na jednostce, a konkretnie na Eden. Dziewczyna chce znaleźć Azyl, w którym ma nadzieję uzyskać bezpieczne schronienie. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem. Po drodze czeka ją bowiem wiele przygód i niespodzianek.
Mocną stroną książki jest styl autorki. Kayla Olson pisze w przyjemny sposób, kreuje całkiem normalne postacie, bez przesadzania w którąkolwiek stronę. To dobrze, bo ma się wrażenie, że czytamy o całkiem zwyczajnych osobach. Swoją drogą bohaterów nie jest wielu, a każdy z nich to osobny charakter, nie zlewają się w jedno. Można śmiało rozróżnić osoby o łagodniejszym usposobieniu, a także te nieco bardziej porywcze.
Po drugie świat, który stworzyła autorka, jest ciekawy, spójny, niezbyt skomplikowany, ale wystarczająco wciągający. To wielka sztuka, by w czasach, gdzie dystopijne powieści młodzieżowe zalewają rynek, napisać coś oryginalnego i świeżego, a jej się udało. Podoba mi się nazewnictwo, które wprowadzono, a które może nie jest zbyt wyszukane. Pozwala ono jednak wprowadzić odpowiednią atmosferę do powieści, tworząc z niej odrębny byt, który wyróżnia się na tle innych tego typu książek.
Na plus należy zaliczyć też potężną dawkę zwrotów akcji ? mniejszych lub większych zaskoczeń, które jednak nie dają czytelnikowi poczucia przeładowania akcji niespodziewanymi wydarzeniami. Są momenty, które wywołują ciarki na plecach, są też takie, po których akcja zdecydowanie przyspiesza. To doskonale wyważona powieść, w której ciągle coś się dzieje, a jednocześnie nie panuje w niej mętlik.
Imperium na piasku to bardzo dobra powieść młodzieżowa, która może nie zaskoczy ?wyjadaczy? tego gatunku, ale też ich nie znudzi i nie rozczaruje. Czyta się błyskawicznie, wciąga od pierwszych stron, ma dobry styl i pomysłowo wykreowany świat przedstawiony. Czego chcieć więcej?

Nadzieja umiera ostatnia

Przed rebelią życie siedemnastoletniej Eden było łatwe, lecz teraz dziewczyna żyje w świecie w którym rządzą Wilki. Wojna i technologia doprowadziły do rozwarstwienia społeczeństwa i recesji. Ludzie mieli wszystko albo nic. Wataha miała zaprowadzić porządek, lecz nikt nie spodziewał się, że uczynią to krwią tysiąca niewinnych ludzi i ich strachem. Eden straciła wszystko co kochała- rodzinę, przyjaciół, dom. Wraz z pozostałymi ludźmi uwięziono ją w obozie pracy. Mimo to Eden nigdy nie straciła nadziei na lepsze życie w Azylu, w miejscu, gdzie nie ma Wilków. Jednak świat, który miał być początkiem jej wolności okazuje się zupełnie innym miejscem. Miejscem pełnym tajemnic i grozy.

Dobry początek, ale...

Pierwsze 150 stron ?Imperium na piasku? pochłonęłam migiem. Początek historii intryguje, gdyż z nieodpartą ciekawością pragnęłam śledzić losy Eden, Alexy, Hope i Finnley. Czterech różnych lecz silnych dziewczyn, którym udało się uciec z piekła i trafić na niezbadaną wyspę. Musiały wykorzystać swoje umiejętności i połączyć siły, aby przetrwać i odnaleźć świątynię. Początek był naprawdę dobry, lecz później przyszedł czas na słaby środek. Kiedy na wyspie pojawia się ?nowa ekipa? wszystko zaczyna się zmieniać. Nie będę ukrywać, że wiele razy miałam problem z wyobrażeniem sobie scen z książki, a dokładniej wydarzeń rozgrywających się w sercu dżungli. Dziewczyny początkowo emanowały siłą i determinacją, szczególnie Eden, która była mózgiem operacji ?Azyl?. Same udały się w nieznane. Jednak cała ich siła zniknęła gdzieś wraz z pojawieniem się Lonana, Pheonixa i Cassa. Eden straciła pewność siebie, stała się tłem i polegała wyłącznie na Lonanie.

Szkoła przetrwania

Moje pierwsze skojarzenie z bezludną wyspą to serial LOST. Dziewczyny docierają do tajemniczej wyspy, pełnej tajemnic. Choć nie jestem ekspertem od sztuki przetrwania, to wydaje mi się, że autorka nie do końca oddała trud związany z przeprawą. Momentami wyprawa dziewczyn była niczym spacer po parku. Zabrakło mi konkretów, które pozwoliłyby urealnić historię i ukazać wysiłek włożony w przetrwanie, jak chociażby dokładne opisy zdobywania pożywienia (a nie jedno zdanie mówiące o tym, że ta czynność została wykonana).

Co skrywa wyspa?

?Imperium? to książka, która potrafiła mnie także pozytywnie zaskoczyć. Przez długi czas wielką niewiadomą, która intryguje jest wyspa. Okazuje się czymś więcej niż miejscem pełnym sekretów, miejscem, które daje nadzieję na lepszą przyszłość, ale także odkrywa mroczną prawdę o ludziach, którzy zgotowali Eden i tysiącu innym obywatelom piekło. To właśnie tajemnicom ukrytym na wsypie i ludziom stojącym za przewrotem poświęcone jest ostatnie 200 stron, które niesamowicie wciąga i zaskakuje, a jednocześnie rekompensuje słabszy środek.

Dystopijna wizja świata

Autorka wykreowała ciekawą dystopijną wizję świata, gdzie zmiany klimatyczne i degradacja środowiska doprowadziły do katastrofy. Świat, w którym żyje Eden jest podporządkowany żołnierzom Watahy. Kim są członkowie Watahy? Ojciec, brat, sprzedawca. Zwykli ludzie, którzy zdradzili bliskich, przyjaciół i rodzinę. Ci, którzy ocaleli pracują dla Watahy w specjalnie stworzonych do tego celu obozach. Ci, którzy przeciwstawili się władzy, w najlepszym wypadku otrzymali szybką śmierć, w najgorszym stali się marionetkami w ich rękach. Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie życie w takim świecie? Kiedy człowiek traci wszystko, wtedy uświadamia sobie, ile stracił. W czasach niewoli tęskni za prozaicznymi rzeczami, tęskni za smakiem lodów waniliowych a nawet za tłumem ludzi na plaży.

Podsumowanie

"Imperium na piasku" to książka, napisana przyjemnym językiem, a dzięki krótkim rozdziałom czyta się ją naprawdę szybko. Debiutancka powieść Kayly Olson to dobrze napisana historia z niezwykle ciekawym początkiem, nieco słabszym środkiem i emocjonującym zakończeniem oraz wieloma zwrotami akcji. To nie tylko powieść o nastolatkach, którzy pragnęli przeciwstawić się władzy i zawalczyć o nowe życie. To historia, która dociera do czytelnika, zmuszając go do refleksji. Dystopijna wizja świata przypomina czytelnikowi, że w życiu warto cieszyć się z drobnych przyjemności, a technologia to potęga, dla której człowiek jest zdolny do wielkiego okrucieństwa.

Zawsze zastanawiała mnie dystonia, która faktycznie mogłaby się wydarzyć. No i oto jest ?Imperium na piasku?, w którym woda jest drugim wrogiem człowieka a pierwszym Wataha. Jaką historię kryje w sobie książka Kayli Olson, która jest przesympatyczną i otwartą osobą?
Nie mam pewności w którym roku rozgrywa się akcja. Na pewno w okolicach drugiej połowy XXI wieku. Świat został zaatakowany przez wodę, której pojawia się coraz więcej. Nie zostało dużo lądu i słodkiej wody. Na szczęście nauka pozwoliła stworzyć filtry, które czyszczą słoną wodę. Z powodu kosztów ich produkcji, na tysiąc osób przypada jeden filtr. No chyba, że stać kogoś na kupienie filtra dla siebie. Wszystko wygląda na to, że świat dostosowuje się powoli do nowego stanu rzeczy. Jednak nastał Dzień Zero. Wataha zbuntowanych ludzi przejęła władzę na kontynencie a w momencie, kiedy zainteresowały się tym organizacje międzykontynentalne, stało się to konfliktem światowym. Wybuchła III wojna światowa. Ludzie z niższych grup społecznych, stanowiących większość, zorganizowała się i zjednoczyła, by obalić ze stołków bogatych i zając ich miejsca. Rządza posmakowania luksusu wzięła górę i dokonała przewrotu. Ich hasłem stało się ?Wataha ponad krwią? a znakiem głowa wilka. Czy to oznacza, że nie ma szans na bunt? Wręcz przeciwnie! Im większy ogień, tym więcej wody będzie potrzeba, by go ugasić?

Eden, Alexa, Hope i Finnley to cztery uciekinierki z jednego z łagrów, w których przebywają wszyscy, którzy nie należą do Watahy. Narratorką jest Eden, której ojciec nie żyje a jedyne co po nim zostało to fiolka z zębami, obrączka i podręcznik survivalu, który przepełniony jest rysunkami, tekstami i opowieściami napisanymi między linijkami podręcznika przez jej ojca. Dziewczyny udają się na wyspę, o której myślą, że jest Azylem, czyli miejscem, w którym nie ma wojny, jest tylko schronienie dla wszystkich neutralnych. Udaje im się trafić na wyspę, ale to co się tam dzieje przechodzi ludzkie pojęcie!

Moją ulubioną bohaterką jest Alexa, mimo że skrywa tajemnice i wcale nie wydaje się być świetną osobą, to dostrzegłem w niej coś pięknego. Może jesteśmy do siebie nawet trochę podobni? Pokazała czym jest poświęcenie i jak wielki ból sprawia strata bliskiej osoby. Dla mnie jej zachowanie to istny wachlarz emocji. Ale oprócz niej bardzo polubiłem postać Lonana, który doświadczył wiele cierpienia a mimo to potrafi zachować się czule i opiekuńczo. Gdyby istniał naprawdę, to chciałbym z nim utrzymywać kontakt i mówię to poważnie!

Książka skonstruowana jest świetnie. Co prawda zdarzają się lekkie literówki, ale to już nie wina autorki, którą teraz uwielbiam! Jej książka zajmuje drugie miejsce na liście moich bestsellerów (zaraz za Harrym Potterem, czyli naprawdę bardzo wysoko). Jestem bardzo wdzięczny za wydanie tej książki w języku polskim. No i ta okładka! W porównaniu z zagraniczną wersją (tą zieloną), to polska wypada o niebo lepiej!

Z minusów, które mam co do samej książki, to to, że bohaterowie (głównie faceci) są za idealni. Jak na nastolatków ich wyrzeźbione mięśnie, idealny zarys podbródka i kości żuchwy, koszulki z dekoltem w kształcie trójkąta i te nieziemskie oczy to lekka przesada. No anioły w ludzkiej skórze?

Z tego co wiem, to powstanie film na podstawie książki a to oznacza, że mam wielkie wyobrażenia tego dzieła. Wiem, że w ekranizację zaangażowała się Appian Way Productions, firma producencka Leonarda Di Caprio, który angażuje się w akcje na rzecz ochrony przyrody oraz powstrzymania zmian klimatycznych.

?Imperium na piasku? to idealna książka dla każdego fana książek młodzieżowych. Pozycja ma piękną okładkę, niesamowity sposób przekazu- autorka i tłumaczki wykazały się lekkim, przyjemnym, wciągającym i barwnym językiem, przesympatycznych bohaterów i bardzo ciekawy świat przedstawiony, gdzie mech nie zawsze jest mchem a śmierć końcem życia.

Jest to dla mnie odkrycie roku 2018! Mamy maj, a ja przeczytałam jedną z lepszych książek i tak pozostanie do grudnia. Uwierzcie mi, że powinniście po nią sięgnąć, jeśli tylko lubicie przygodę, ucieczkę, wątek wojenny i survivalowy.

Imperium na piasku niedawno miało swoją premierę. Ja książkę przeczytałam w ciągu dwóch dni, bo nie mogłam się od niej oderwać. Już wiecie jakiej recenzji możecie się spodziewać, bo takim wstępie.

Ogromną siłą tej książki jest świetnie skonstruowana fabuła. Pod każdym względem autorka przyłożyła się do przedstawienia nam Ameryki przejętej przez Watahę, kilkanaście lat od teraźniejszości. Ja czułam się, jakbym tam stała i była obserwatorem. Fabuła schwytała mnie mocno i wciągnęła na strony powieści.

Eden i jej towarzyszki trafiają na wyspę, gdzie próbują przetrwać i znaleźć Azyl opisany w dzienniku ojca Eden. Będą tajemnice, będą intrygi i zaskoczenia. Najbardziej podobały mi się zwroty akcji, bo w pewnym momencie musiałam odłożyć książkę i odetchnąć. Tak wiele się działo i zaskakiwało mnie ? zwłaszcza jeśli chodziło o zachowania bohaterów.

Postacie to bardzo mocna strona tej książki. Realistyczni, uparci i nieprzewidywalni. Eden przypadła mi do gustu prawie od samego początku. Milczała, gdy nie miała nic do powiedzenia, ale zabierała głos w ważnych sytuacjach. Potrafiła postawić na swoim i dążyć do celu, a przy okazji otaczała towarzyski troską, choć ich prawie nie znała. Nie znalazłam w Eden wad, po prostu ją polubiłam i gdybym trafiła z nią na wyspę, chciałabym mieć w niej sojusznika.

Oprócz głównej bohaterki, muszę wyróżnić Alexę. Na przestrzeni krótkiego czasu zaczęła się zmieniać i z osoby bardzo wycofanej, czasem niemiłej, przekształciła się w kogoś, kto ma uczucia i emocje. Była dla mnie zagadką.

Ach i był wątek miłosny, a jakże! Lonan wzbudził moją sympatię i od razu go polubiłam. Autorka delikatnie zaznaczyła relację między nim a Eden, nie obracając książki w romans i nie skupiając się na związku. Świetnie ujęła uczucie, które rodziło się między dwojgiem młodych ludzi walczących o przetrwanie.

Do samego końca walczymy z bohaterami, chcąc, by ich losy potoczyły się w dobrym kierunku. Niestety, jesteśmy skazani czekać na drugi tom.

Jest to tak dobra książka, że nie skupiałam się na wadach, więc albo ich nie było, albo były nieznaczne, które w niczym nie przeszkadzały. Polecam!