Inferno (twarda)

Są takie chwile, kiedy książka raz przeczytana nabiera nowego życia. Tak właśnie postrzegam Inferno Dana Browna. Moje pierwsze wrażenia z lektury nie były powalające ? akcja niczym science fiction, bardzo ubarwiona, jednak jak zawsze autor potrafił zachwycić znajomością miasta, sztuki i wzajemnych korelacji pomiędzy tym, co rzeczywiste a tym, co jest fikcją literacką. Teraz spoglądam na dzieło Dana Browna nieco inaczej. Po zwiedzeniu Florencji oraz Wenecji dostrzegam magie powieści. Będąc tam, czułam jakby wszystko gdzieś kiedyś widziała. To właśnie Inferno sprawiło, że te budynki, uliczki, parki i ogrody nie były mi całkowicie obce. Niezwykłym walorem powieści jest miejsce akcji. Oprócz tego w książce odnaleźć można wszystko to, co dotąd charakteryzowało Browna. Jest Robert Langdon ze swoim zegarkiem, jest tajemnicza organizacja, która włada całym światem, są piękne i niebezpieczne kobiety oraz jest wielka tajemnica, która niemal do końca pozostaje zagadką. Doskonała narracja, w połączeniu z niebezpieczeństwem i wartką akcją nie pozwalają na nudę. Dodatkowo pisarz wykazał się mistrzowskim połączeniem sztuki, literatury i architektury. Podsumowując: jest coś, za co Dana Browna cenię najbardziej. Za błyskotliwość i niebanalność oraz za możność poznawania świata.

Dan Brown ? amerykański pisarz, autor powieści sensacyjnych. Powieści autorstwa Brown budzą swoją zawartością wiele kontrowersji. Stają się nawet zjawiskiem społecznym. Ogrom emocji wzbudziła najsłynniejsza książka jego autorstwa, Kod Leonarda da Vinci, której zarzucono fałszywe, wręcz obraźliwe odmalowanie historii kościoła katolickiego. Nawet pewne wątki książki, zostały przyjęte przez środowiska antyklerykalne. Wielu zarzuca Brownowi, popełnianie błędów z zakresu teologii, historii czy historii sztuki. Jednak nie przeszkadza to pisarzowi tworzyć dalej.



?Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją!?


?Inferno? to kolejna książka autorstwa pana Browna. Utrzymana w podobnym stylu co każda poprzednia. Czyta się szybko i miło. Spodziewajcie się tajemniczej zagadki, napiętej akcji i ogromu wspaniałych zabytków. Jednak do wszystkiego dojdziemy po kolei.

Robert Langdon jest to wspaniały historyk, wykładowca na Harvardzie, słynny specjalista od ikonografii. Niesamowicie inteligentny człowiek, jednak oprócz wspaniałego umysłu mamy do czynienia z równie wspaniałą oprawą. Dobrze umięśniony, przystojny mimo swojego wieku i wysoki (w końcu sto osiemdziesiąt parę centymetrów wzrostu to nie mało!). Można powiedzieć, że partia idealna. Jednak jedyną biżuterią z jaką profesor się nie rozstaje nie jest obrączka, o nie, ale dziecięcy zegarek z myszką Mickey. Pamiątka przypominająca o tym aby się nie śpieszyć.

Profesor znów powraca na kartki powieści. I tym razem również czeka go zagadka do rozstrzygnięcia. Langdon zostaje wplątany w zagadkę, która zagraża jego życiu. Robert musi podążać śladem tajemniczych podpowiedzi, aby dotrzeć do celu. Razem z doktor Sienną Brooks wyruszają śladami sztuki i zabytków, po przez Florencję, Wenecję i Turcję. Wszystko po to aby odnaleźć tajemniczą zarazę, którą szalony (jak i genialny zarazem) naukowiec ? Zorbist, ukrył gdzieś na świecie. Niestety nic nie może być takie łatwe. Zorbist oprócz bycia genialnym człowiekiem, był również wielkim pasjonatem słynnego dzieła ? ?Boskiej komedii? Dantego, która stała się kluczem do rozwiązania zagadki. Jest to wspaniałe, że autor wprowadził tak wiele odniesień do tego dzieła, które jest wspaniałym utworem i niewątpliwie jednym z najtrudniejszych w odbiorze poematem w historii. Niestety szkoda, że tak wszystko kluczowo wyjaśnia, ponieważ nie pozwala (a może nawet wręcz nie zachęca tak bardzo) do sięgnięcia po to wspaniałe dzieło, aby rozwiązywać zagadkę wraz z Langdonem.

Ludzie ciekawi świata, którzy pragną odkrywać nowe miejsca, znajdą bez wątpienia tutaj coś dla siebie. Podróż prze Florencje owocuje we wspaniałe opisy sztuki oraz zabytków. Możemy poczuć się tak jakbyśmy znajdowali się tam, i na własne oczy spoglądali na otaczające nas piękno.

Oczywiście nie można tutaj pominąć bez żadnego słowa, samej tajemniczej zarazy. Podoba mi się strasznie, że autor skupił się na czymś rzeczywistym. Czymś co może nas naprawdę spotkać. Zachęca nas do spojrzenia na statystyki i postawienia sobie pytania ?czy tak naprawdę światu grozi przeludnienie??. Z tym otóż pytaniem zostawiam was i zachęcam do sięgnięcia po lekturę, która jak na razie moim skromnym zdaniem, jest najlepszą powieścią Browna.

Aleksandra

Bardzo fajna lektura! Gorąco polecam wszystkim lubiącym teorie spiskowe dziejów i Dana Browna. Obawiałem się, że autorowi nie uda się utrzymać wysokiego poziomu, do którego nas przyzwyczaił, ale na szczęście jest OK. Akcja jest wciągająca, fabuła niejednokrotnie zaskakuje. Generalnie czyta się bardzo szybko!

Inerfno to chyba, zaraz po Aniołach i demonach, moja ulubiona książka Browna. Lubię jego styl, bo ma bardzo lekkie pióro, dzięki czemu nadaje odpowiednie tempo akcji. A w tym przypadku cała fabuła jest naprawdę zawrotna. Znów przyszło mi przeżywać przygody z Robertem Langdonem, który tym razem staje wobec znacznie większego zagrożenia niż zwykle i musi na serio ratować świat oraz swoje życie, a nie tylko dłubać w zagadkach historii. To kolejna książka tego autora, a mam wrażenie, że jego pomysły są cały czas świeże, bo chociaż fabuła rozegrana jest w ramach typowego dla Browna schematu, to przygody, miejsca i ciąg wydarzeń jest za każdym razem inny. W Inferno jest wyjątkowo zaskakujący. Polecam! :)

Jeśli komuś podobały się poprzednie książki Dana Browna, powinien czym prędzej siegnać po "Inferno". W tej również dzieje się dużo i szybko :) Kompletnie dałam się wkręcić autorowi, zwłaszcza że kocham Włochy, interesuję się historią sztuki i uwielbiam zagadki! Od "Inferno" nie mogłam się oderwać! Polecam!

Dan Brown wrócił i to w wielkim stylu z fanfarami i idąc po czerwonym dywanie. Znowu odkryłem całkiem zgrabnie ujętą intrygę, która miała na celu zniszczenie świata. Wszystko jak zwykle wpisane w karty historii i setki tajemnic. Teraz jest naszczęście trochę inaczej niż w poprzednich częściach, bo ile można czytać o aniołach. Ale nic nie zdradzam, tytuł i tak za dużo mówi. Zachęcam za to. Idealna na kilka wolnych dni.

Jaram się. Kolejna część mojej ulubionej serii. Bardzo podobają mi się wszystkie tajemnice w fabule i przywodzi mi to na myśl trochę filmy o Indianie Jonesie. Strasznie fajny klimat i lubię takie opowieści. Ta jest wyjątkowo wciągająca, bo dzieje się jeszcze więcej niż w poprzednich książkach Browna. Polecam Inferno każdemu kto chce się dobrze bawić z książką i wciągnąć się w wir wydarzeń, bo naprawdę czułem się jakbym rozwiązywał tajemnice z doktorem Langdonem na serio.

Lubię taki klimat książek, dlatego mocno zafascynowana czekałam w napięciu aż pojawi się na półkach. W ogóle się nie zawiodłam i bardzo dobrze mi się to czytało. Inferno jest jak poprzednie książki Dana Browna - znów mamy mnóstwo zagadek związanych z historią i jak zwykle uratować może nas tylko znajomość symboliki ukrytej w murach miasta. Tzn nas jak nas - ważne żeby uratowała doktora Langdona, bo owszem jest z nami w tej powieści, ale na dzień dobry traci pamięć. Ma trochę więcej kłopotów niż zwykle, przez co stał się dla mnie fajniejszą postacią. Spodobało mi się to, że nie jest już taki idealny i cała fabuła nie polega tylko na tym, że przyjeżdża, grzebie w historii, rozwiązuje zagadkę i wraca. Z kobietą najczęściej. Teraz też jest kobieta, ale jakoś tka bardziej skupiają się na przeżyciu, a nie miłostkach. Może dlatego, że ścigają ich i przestępcy i policja. I to za co wielki plus należy się Brownowi - Inferno jest o piekle, więc odchodzimy trochę od tematu. Fajnie, że wszystko opiera się o Boską Komedię Dantego - po pierwsze jest bardzo realistycznie, po drugie bardzo lubię ten poemat i całą historię o Beatrycze. Plus, panie Brown!

Przed lekturą "Inferno" bałem się czy Dan Brown utrzyma kolejny raz poziom i wartkość akcji, ale z ostatnią kartką tej powieści mogę z całym przekonaniem rzec, że tak. Jak zwykle cała historia jest dobrze i lekko napisana, fabuła jest bardzo rozwinięta i pełna zaskakujących zwrotów akcji. Jak zwykle także możemy wybrać się razem z Robertem Langdonem w podróż po najciemniejszych kartach historii, tym razem jednak nie ma to żadnego związku z niebem. Inferno zabiera nas najdalej od nieba jak to tylko możliwe - witamy w piekle Dantego.

Cała historia rozpoczyna się inaczej niż zwykle. Dr Langdon właściwie zakończył już swoje śledztwo, jednak z powodu wypadku stracił pamięć krótkotrwałą i za nic w świecie nie może przypomnieć sobie co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwóch dni. Budzi się w szpitalu i próbuje ustalić powody utraty pamięci. Gdy w swojej kieszeni odnajduje mapę piekła narysowaną przez Botticellego okazuje się, że musi nie tylko powtórzyć swoje dochodzenie krocząc po własnych śladach i wykorzystując swoją olbrzymią wiedzę nt. historii i symboliki, ale co ważniejsze uratować świat, który stanął twarzą w twarz z ogromnym zagrożeniem. Brown jak zwykle pieści czytelnika szybkimi zwrotami akcji, przez które nie sposób zamknąć książki po skończeniu rozdziału. Całość robi się bardziej interesująca przez to, że tym razem historyk ucieka nie tylko przed prześladowcami, ale musi także uporać się z policją w czym pomaga mu poznana w szpitalu, piękna Sienna Brooks.

Inferno jest utrzymane w klimacie poprzednich książek Browna i jak zwykle niemiłosiernie wciąga tak, że naprawdę ciężko jest odłożyć tę książkę na półkę. To jednak nadal niezbyt wymagająca literatura, która sprawdza się jako lekka historia to połknięcia w kilka spokojnych wieczorów. Kontynuując swój styl pisarski, Brown opiera całość na tajemnicach historii, które swoje skutki mają we współczesnym świecie. Dr Langdon przedziera się, więc przez pełną symboli i ukrytych w architekturze znaczeń Florencję, ale tym razem spisek wiąże się wyjątkowo z piekłem, a nie jak poprzednio z jaśniejszą stroną Chrześcijaństwa. Brown bawi czytelnika mocną i zawiłą fabułą wspartą wersami z "Boskiej komedii" Dantego, z którym tak samo jak z Langdonem, czytelnik będzie musiał szukać odpowiedzi, by móc uratować świat. Inferno Dana Browna wpisuje się idealnie w gatunek współczesnego thrillera i książek przygodowych, choć Brown od czasu do czasu przemyca trochę refleksji nad światem i złą stroną ludzkiej natury. Co więcej, czasami udaje mu się nawet do takich przemyśleń sprowadzić czytelnika, co (patrząc na poprzednie jego książki) raczej nie miało miejsca wcześniej. Zakończenie zaskakuje i nie pozwala o sobie łatwo zapomnieć, jednak cała ta górnolotność jest czasami trochę sztuczna i przesadzona. Cóż, poetyckość nigdy nie była mocną stroną pisarza.

Książkę polecam choćby dlatego, że pozostając w klimacie tajemnic historii i ratowania świata, jako czytelnicy możemy ugryźć ten problem od (w końcu!) innej strony, a nawet czasami oddać się głębszym przemyśleniom w przerwie między jedną zagadką, a drugim pościgiem.

Dan Brown jak zwykle w formie. Bałem się, że po takim sukcesie jaki odniósł wydając kod leonarda czy nawet anioły i demony nie napisze już nic takiego, co powali mnie na kolana tak samo. A jednak inferno to mistrzostwo świata w każdym calu. Tak szybka akcja i wciągająca fabuła z ciągle zmieniającym się biegiem wydarzeń to już chyba wizytówka Browna. Sieć intryg i zagadek, komplikacji i spisków rozpoczyna się już od pierwszych kartek książki, w której tym razem cała historia wiąże się z piekłem. Głównym bohaterem powieści jest jak zwykle światowy specjalista od ikonografii ? Robert Langdon, który wraz z uroczą panią doktor Sienną Brooks musi uratować świat stojący w obliczu ogromnego niebezpieczeństwa. Wszystko dzieje się wśród pełnych zakamarków florenckich i weneckich uliczek, gdzie na nowo odkryć można znaczenie boskiej komedii dantego. Polecam wszystkim, których fascynuje sztuka i skomplikowane zagadki. Tylko uważajcie ? wciąga i nie da się jej odłożyć, aż do ostatniej strony.