Izrael po mojemu

e Izraela. Czyż Jego proroctwa dotyczące Żydów nie wypełniają się na naszych oczach? Nie tylko ja zaliczam je do kategorii cudów. A największym cudem jest to, że nadal żyją. Mój sąsiad powtarza: ,,Nie wierzę w cuda". Może uwierzy, kiedy będzie ich potrzebował. Tak jak Izraelczycy, którzy są realistami wierzącymi w cuda. Pierwszym cudem było wskrzeszenie martwego języka. Powracali do ojczyzny ze stu dwudziestu jeden krajów, mówiąc siedemdziesięcioma językami. Nie mogli przyjechać i stworzyć tu wieży Babel. Powrócili więc do języka praojców. Inaczej nie dało się odbudować kraju. Wprawdzie w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku na izraelskich ulicach słyszało się jeszcze język polski, lecz trudno się dziwić, skoro w pierwszym rządzie pięciu ministrów pochodziło z Polski, w Knesecie sześćdziesięciu jeden parlamentarzystów miało polski rodowód, a inauguracyjnej sesji omal nie poprowadzono w języku polskim. Jakie to krzepiące, że wszędzie mamy swoje ,,wtyki". Za takich swojaków uważam Davida Ben Guriona, naszego rodaka z Płońska, oraz Szewacha Weissa, byłego ambasadora w Polsce. Ten przyznał, że pierwszy premier, człowiek z charyzmą i rękami pięknymi jak u pianisty był dla Izraela niczym Józef Piłsudski dla Polski czy Jerzy Waszyngton dla USA. Postanowił, że w nowej ojczyźnie wszyscy będą mówić po hebrajsku. Jako minister obrony zmusił oficerów do zmiany nazwisk na hebrajskie, w przeciwnym razie nie mogli awansować. Nie odpuścił nawet własnemu bratu, kiedy ten przyjechał z rodziną do Izraela. Nie rozmawiał z nim, dopóki brat nie nauczył się hebrajskiego. Dzisiaj młody Izraelczyk, pisząc do dziewczyny, swobodnie mógłby coś wrzucić z salomonowej Pieśni nad pieśniami. Przywołać słowa swego króla, który je wypowiedział, kiedy Rzymu jeszcze nie było, a nad Wisłą szumiały knieje. Fakt odrodzenia języka uświadomiłam sobie, zwiedzając jerozolimskie muzeum zwane poetycko Świątynią Księgi. Ma ciekawą architekturę, symbolizującą walkę dobra ze złem. Na tle czarnej bazaltowej ściany wyrasta z ziemi biała kopuła otoczona i zraszana wodą. Przypomina pokrywę glinianego dzbana, który skrywał biblijne zwoje znalezione w Qumran. Dwie trzecie kopuły umieszczono pod ziemią, nawiązując do jaskini, w której rękopisy były ukryte, i uświadamiając nam, z jak cenną zawartością mamy do czynienia. I jak należy jej strzec. Znaczeniowe pokłady Biblii są równie bezcenne. Dlatego warto je odkrywać. Zagłębiać się w nie, tak jak my zagłębiamy się w długi, ciemny korytarz, wchodząc do muzeum. Dopiero teraz dostrzegamy to, co na powierzchni było niewidoczne. A do tego mamy w pamięci strumienie, które na zewnątrz zraszają kopułę. Strumienie cenniejsze niż złoto. Bo woda to życie. Są niczym Słowa Boga na kartach Biblii. One również odświeżają. Przynoszą ulgę, pocieszają i dają nadzieję. Po prostu życie. Warto je pić codziennie. Oglądam kopie starożytnych rękopisów i z ciekawością przysłuchuję się uczniom stojącym w pobliżu. Odczytują te zwoje tak swobodnie, jak my czytamy poranną gazetę. Język hebrajski wydaje się szalenie trudny, lecz odkąd jestem w Izraelu, z lubością powtarzam: szalom, Słowo wypowiadane tu na okrągło. Niesie ze sobą życzenia pokoju, błogosławień i całej reszty. Wszystkiego, co dobre. Skoro wspominam o izraelskim parlamencie, muszę powiedzieć, jakie wrażenie zrobił na mnie pięciometrowy prezent od Brytyjczyków. Stoi przed Knesetem8, na skraju Różanego Ogrodu, i jest ogromnym siedmioramiennym świecznikiem z brązu. To menora9 - symbol państwa Izrael. Po raz pierwszy świat ją zobaczył na Łuku Triumfalnym Tytusa w Rzymie. Płaskorzeźba umieszczona na tej wolno stojącej bramie przedstawia zwycięski pochód Tytusa po zniszczeniu Jerozolimy. Żołnierze niosą na barkach skarby zrabowane ze Świątyni, w tym właśnie menorę. Ówczesny rzeźbiarz ukończył swe dzieło zaledwie dziewięć lat po owym wydarzeniu, dlatego oddał jej wygląd w sposób bardzo dokładny. Menora jest dziełem wyjątkowym. Jej wykonanie (wraz z historycznymi badaniami) zabrało Benno Elkanowi, niemieckiemu rzeźbiarzowi żydowskiego pochodzenia, sześć lat życia. W ramiona olbrzymiego świecznika wkomponował postacie i sceny obrazujące trzydzieści historycznych wydarzeń z dziejów Izraela. Stoję pod pomnikiem, zadzieram głowę i widzę Dawida z głową Goliata w dłoniach, Mojżesza podtrzymywanego przez Hura i Aarona, Rut Moabitkę oraz Żydów płaczących nad rzekami Babilonu, a także powstanie w getcie warszawskim i powrót do ziemi przodków. A wszystko spaja werset 4,6 z Księgi Zachariasza: ,,Nie siła, nie moc, ale Duch mój [dokończy dzieła] - mówi Pan Zastępów". Autor podpowiada, że moc tego narodu opiera się nie na sile fizycznej, lecz na duchowej. Poruszający wizualny podręcznik historii Izraela.