Ja Inkwizytor. Głód i Pragnienie

Strasznie się cieszę, że Piekara wrócił z Mordimerem w starym, dobrym stylu ze Świętym Oficjum w tle. Ci, którzy nie znają serii pewnie i tak się odnajdą, bo autor jak zwykle postawił na znaną z poprzednich części formę, a więc książka składa się z odrębnych opowiadań, w których Inkwizytor stawia czoła innym wyzwaniom. Świat przedstawiony w "Głodzie i pragnieniu" został osadzony w alternatywnej wersji średniowiecza, w którym ze złem, herezją, bestiami i mrocznymi postaciami walczą wierni i oddani kościołowi inkwizytorzy. Czyli wszystko po staremu :). Fani odnajdą kilka elementów nawiązujących do poprzednich tomów, ale pomysły na nową fabułę są całkiem świeże, więc czyta się bardzo przyjemnie. Polecam zdecydowanie, szczególnie fanom gatunku.

Alternatywna historia Chrystusa i Kościoła? Zszedł z krzyża, żeby nie przebaczać? Kij w mrowisko polskiego poczucia katolicyzmu, nieprawdaż? Ale to jest wątek tła, a w "Głodzie i pragnieniu" mamy, jak zwykkle u Piekary, realistyczne i mroczne postacie i ich własne historie. Głowna z nich - znudzony inkwizytor, kat i oprawca - Mordimer. Bohater antypozytywny. Piekara ma jednak dar przekonywania czytelnika do swoich nawet najciemniejszych charakterów. Czytając pierwsze z dwóch opowiadań, staramy się odkryć, co wymyśli Świński Ryj, "biznesmen" ścigany za długi, by wywinąć się z łap inkwizytora wraz z łupem. W drugim, bogatszym w intrygę i wątki, wsiąkamy w tak charakterystyczny dla Piekary brutalny świat i fabułę godną dobrego kryminału. Ogólnie OK, ale polecam głównie fanom Piekary.

Ile tomów pre-sequelów można napisać do jednej historii? Autor chyba pobił rekord? Ale mimo tego, że "Głód i pragnienie" cofa nas w czasie do młodości jednego z bohaterów, zamiast iść do przodu, to nadal jest to książka warta polecenia. Piekara i tym razem nie zawiódł - nie da się oderwać. Nawet narracja jest ciekawa.