Jad z mroku i słodyczy

Niestety muszę przyznać, że książka okazała się słabsza od swojej poprzedniczki. Co prawda poznajemy bliżej bohaterów, ale sama fabuła wydaje się być zbyt prosta. Dużo wydarzeń działo się za szybko, że ledwo zanim zdążyłem wczuć się w napiętą sytuację, ta się zaraz kończy. Za dużo razy pojawiał się motyw deus ex machina, czyli w sytuacji bez wyjścia dzieje się coś nieoczekiwanego, co ratuję naszych bohaterów z opresji. Nie jestem fanem takiego zabiegu. Co do samej fabuły to miała naprawdę ciekawe rozwiązania. Niestety zdarzały się też takie (nawet często), które nie były dla mnie żadnym zaskoczeniem, a nawet spodziewałem się ich od wielu stron. Jeśli czytaliście "Napar z magii i trucizny" to naturalnie polecam kontynuować i sięgnąć po "Jad z mroku i słodyczy", żeby poznać zakończenie całej historii. Nie była to zła książka, ale nie bawiłem się tak dobrze, jak podczas czytania pierwszego tomu.

?Napar z magii i trucizny? wywarł na mnie piorunujące wrażenie, dlatego doskonale zdawałam sobie sprawę, w jak wspaniałą podróż wyruszam otwierając tom drugi. Nie zawiodłam się ani trochę! Doskonale, misternie skonstruowana fantastyczna rzeczywistość stanęła otworem po przekroczeniu pierwszych stron i pochłonęła mnie całkowicie, sprawiając, że nudny, szary świat zupełnie przestał się liczyć. Po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem wyobraźni pisarki, nie można odmówić jej rozmachu i talentu. Wszystko jest dopracowane w najmniejszym calu, czytający z zachwytem kroczy po kolejnych stronach, gdzie z czasem zaciera się granica między fikcją a jawą, dlatego momentami aż ciężko uwierzyć, że wykreowany świat i postacie nie istnieją naprawdę.

Bezsprzecznie, Judy I. Lin potrafi malowniczo opisać wykreowany przez siebie świat, do tego stopnia, że czytelnik odnajduje się w nim bez wahania, ale i charakterystyki emocji bohaterów nie stanowią dla niej żadnego problemu. Są wyraziste i obezwładniające, błyskawicznie przenoszą się na czytającego, czyniąc z niego po części uczestnika tej niezwykłej, niebezpiecznej, przesyconej magią oraz walką dobra ze złem, jakże wyjątkowej opowieści.

"Jad z mroku i słodyczy" to otumaniająca powieść, gdzie magiczne zdolności doskonale łączą się ze zwykłą ludzką egzystencją, opartą na doświadczaniu i przemijaniu. Nadnaturalne moce, emocjonująca podróż, trucizna zawarta w herbacie, cudowne umiejętności, jakie nie są pozbawione bólu i cierpienia, niepokojące przepowiednie i dawne wierzenia, w których przecież znajduje się ziarenko prawdy, a wszystko to dopieszczone mistrzowsko nakreślonymi, wielowymiarowymi, a przede wszystkim wyjątkowymi w każdym calu postaciami, których nie sposób nie pokochać!

Zanurzcie się w tej niespiesznej, klimatycznej, hipnotyzującej historii, przesiąkniętej magiczną sztuką parzenia herbaty, intrygami, porażającymi koszmarami, będącymi efektem trucizny oraz nadciągającym pradawnym mrokiem pod postacią podstępnego węża i przeżyjcie niezapomnianą, sensualną podróż, niosącą zarazem nostalgię, ukojenie, lecz również ogromną zadumę, jak i zauroczenie. Polecam całym sercem!

Czuję głębokie rozczarowanie i znużenie. Pierwszy tom był super i z czystym sercem mogłam wam go polecić, a tutaj? No już niekoniecznie. Według mnie drugi tom mocno zaniża odbiór całej dylogii i psuje to, co autorka zbudowała w pierwszym.

Zacznijmy od rzeczy dla mnie niewybaczalnej, czyli braku herbaty w dylogii HERBATY. No przecież to jakaś pomyłka. Jak można pominąć kluczowy aspekt książki? Pierwszy tom mocno ceniłam właśnie za proces jej parzenia, a bohaterowie poniekąd czcili ten napar. Natomiast w tej części do strony 170 może raz została wspomniana i to bardzo pobieżnie. W dalszej części książki wcale nie jest lepiej i dopiero pod jej koniec dostajemy maksymalnie dwie ważne sceny z jej udziałem. Normalnie książka o herbacie bez herbaty.

Drugim moim głównym zarzutem jest nuuuda ???? Dawno tak nie wynudziłam się na książce. Strasznie wolno mi się ją czytało, bo każda inna czynność wydawała mi się ciekawsza niż czytanie. Mam wrażenie, że nic się tam nie działo. Bohaterowie tylko przemieszczali się z punktu A do punktu B i mocno ubolewali nad swoim losem i złem, które nadchodzi. W pierwszym tomie ciągle coś się działo. Była masa intryg, bo każdy z bohaterów toczył swoją grę, konkurs parzenia herbaty i sam proces jej parzenia, szukanie leku dla siostry i zagadka truciciela. Natomiast w tym tomie nie ma żadnych tajemnic do odkrycia, bo wszytsko jesteśmy w stanie wywnioskować po pierwszym tomie. Jedyne emocjonujące momenty wiążą się akcją finałową.

Dobrym posunięciem było dodanie perspektywy Kanga. Uwielbiam męską perspektywę i nigdy nią nie pogardzę. Dodało to pewnego urozmaicenia książce, bo jego perspektywę śledziłam akurat z zaangażowaniem. Ciekawie został poprowadzony jego konflikt moralny między ojcem i chęcią zaimponowania mu, a własnym sumieniem.

Myślałam, że wątek romantyczny będzie trochę bardziej rozbudowany. Jest on jednak bardzo delikatny. Nie wiem, czy nawet nie delikatniejszy niż w pierwszym tomie. Jeśli liczycie na fantastykę z wątkiem romantycznym, to niestety nie w tej dylogii.

Zakończenie było w porządku. Spodziewałam się czegoś takiego. W porównaniu do pozostałej części książki dostarczyło najwięcej wrażeń.

Nie umiem jednoznacznie stwierdzić, czy mogę z czystym sumieniem polecić wam Dylogię o herbacie. Pierwszy tom był super, ale w tym został utracony cały jej urok i wszystko to za co ją ceniłam. Szkoda ????